Ο άνθρωπος που επιλέχθηκε από την εκκλησία να κηρύσσει τον λόγο του Θεού, να μιλά για αγάπη και για την καταπολέμηση των παθών, παρενοχλούσε παιδιά και κακοποιούσε- σύμφωνα με τα όσα έχει πει το ίδιο το παιδί- την κόρη της οικιακής βοηθού του. Άραγε, πήγαιναν άνθρωποι να εξομολογηθούν σ’ αυτό το ανθρωπόμορφο τέρας; Κι αν ναι, βρέθηκε κανείς/ καμία να του εξομολογηθεί: «Ξέρω έναν παπά που παρενοχλεί παιδιά αλλά δεν το λέω σε κανέναν. Απλά προσέχω το δικό μου παιδί.»

Τα δεδομένα: Ένας ρασοφόρος. Μία μάνα. Ένα χωριό. Κι ένα παιδί.
Ένα παιδί που μεγάλωσε υπό το καθεστώς της απόλυτης ψυχικής και σωματικής κακοποίησης. Έσβησε μονοκονδυλιά η παιδική της ηλικία και τίποτα δεν θα την επαναφέρει ποτέ πια. Ανάμεσα στο τι είναι σωστό και τι είναι λάθος. Μεταξύ της μητρικής απόρριψης και της πατρικής απουσίας. Το παιδί της Βουλγάρας… Κούρνιασε πολλά βράδια στην γωνία του κρεβατιού κι άλλα τόσα ευχήθηκε να πεθάνει. Τα ματάκια του γέμιζαν δάκρυα. Κι ο πόνος στο σώμα ήταν φρικτός. Σκιά του εαυτού του. Προσπάθησε να μιλήσει στην «μάνα». Στην μάνα τύπου «Εγώ, για ΄σένα τα κάνω όλα» , «μη μιλάς, μας δίνει σπίτι και φαγητό», «Μα γιατί δεν τον συμπαθείς;».

Πηγαίνει στο σχολείο και προσπαθεί να ακούσει από τα υπόλοιπα παιδιά τι συμβαίνει στα σπίτια τους. Να καταλάβει αν έχει λάθος. Αν έχει λάθος! Όχι αν το παιδικό της φίλτρο έχει δίκιο. Πού να μιλήσεις και ποιος να σε πιστέψει, όταν η ίδια η μάνα σου έχει την αίσθηση ότι είσαι ένα κακομαθημένο, ανταγωνιστικό, απέναντί της, παιδάκι. Γιατί αυτή στα έχει δώσει όλα. Για να έχεις ένα καλύτερο αύριο. Θέλετε δεν θέλετε έτσι είναι. Και δεν είναι προνόμιο της Βουλγάρας μάνας μόνο. Είναι κατηγορία αυτές και υπάρχει παντού.

Αναρωτιέμαι. Ποια είναι η σχέση που χτίζει η μάνα με το παιδί, ώστε το βλαστάρι της να λέει: «Με κακοποιεί», «πονάω εδώ», κι εκείνη να μην το πιστεύει;

Η μάνα ξέρει. Απλά δεν την συμφέρει.

Το χωριό: «Ξέραμε ότι είναι μέθυσος». «Παρενοχλούσε παιδιά». «Εμείς, φροντίζαμε τα δικά μας».

Λυπάμαι. Δυστυχώς δεν φροντίσατε τα παιδιά σας. Καθένας απ’ όσους ήξεραν θα “πληρώσει”, γιατί οι ερινύες είναι μεγάλο πράγμα και πάντα ξυπνούν μόλις το έγκλημα γίνει γνωστό.

Πα-τέρας τεσσάρων παιδιών. Άλλοι τέσσερις αποδέκτες ντροπής. Τα θύματα είναι πέντε. Πέντε παιδιά. Κι ο βιαστής δεν είναι ένας. Είναι όλο το χωριό.

Το “Σώπα μη μιλάς” είναι δανεισμένο από το ποίημα του Ναζίζ Νεσίν