Λογοκρισία. Αυτολογοκρισία. Πολίτικαλι κορέκτ. Ακύρωση. Διαδικτυακή διαπόμπευση. Καταγγελία. Πρωινάδικοι τηλεδικαστές. Εξοργισμένοι. Πεσίματα. Αλγόριθμοι. Κυνηγοί άποψης. Σινάφια. Μονταζιέρες.
Η εποχή μας δεν είναι εποχή της ελευθερίας του λόγου.
‘‘Ας’ τους να λένε’’ λοιπόν, γιατί υπαρχει ανάγκη ελεύθερης έκφρασης!
Περίμενε
Η ελπίδα θα φανεί
Τίποτα δε χάθηκε ακόμα
Μ.Βλάχου-Καραμβάλη, Ελπίδα
Πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται σχετικά με το θέμα της παιδικότητας. Θα προσπαθήσω να εκθέσω κάποιες σκέψεις μου σύντομα και περιεκτικά.
Αν κοιτάξεις σε ένα λεξικό, η εξήγηση που δίνεται είναι ότι πρόκειται για «ένα σύνολο ιδιοτήτων που χαρακτηρίζουν το παιδί, κυρίως η αγνότητα, η αθωότητα, η ειλικρίνεια, ο αυθορμητισμός, η ευπιστία και η ανωριμότητα». Θα πρόσθετα η ανεμελιά, η φαντασία και το παιχνίδι.
Ως νέος γονιός, προσπαθώ να προσεγγίσω με κάποιο τρόπο την παιδικότητα του παιδιού μου στις σύγχρονες συνθήκες. Μιλώντας με ανθρώπους διάφορων ηλικιών, προκύπτει ότι όλοι πιστεύουν πως «όσο πιο παλιά πηγαίνεις, τόσο καλύτερα ήτανε». Οι πιο ηλικιωμένοι θεωρούν ότι στην εποχή τους τα παιδιά ήταν περισσότερο παιδιά. Είχαν περισσότερη φαντασία λόγω έλλειψης μέσων (δεν είχαν παιχνίδια, αλλά τα επινοούσαν ή τα κατασκεύαζαν μόνα τους). Είχαν περισσότερο χώρο (δε ζούσαν όλοι σε μεγαλουπόλεις, ενώ και να ζούσαν, η δόμηση δεν ήταν τόσο πυκνή – αντίθετα υπήρχαν πάρκα και αλάνες και η φύση ήταν μέρος της πόλης). Ήταν πιο ανέμελοι, δεν υπήρχαν όλοι αυτοί οι «κίνδυνοι» του σήμερα.
Αυτή η τοποθέτηση συνεχίζεται με κάποιες διαφορές από γενιά σε γενιά, αλλά το σκεπτικό που υπάρχει από πίσω είναι, κατά τη γνώμη μου, το ίδιο. Υπάρχει πάντα ένας φόβος που υποφώσκει. Και μια αλήθεια, αλλά στην προκειμένη περίπτωση θα επιμείνω στον φόβο. Κάθε τοποθέτηση, κάθε σκέψη είναι μια μίξη που εμπεριέχει παρελθόν, παρόν και μέλλον. Η εμπειρία μας από το παρελθόν και οι δυσοίωνες σκέψεις για το μέλλον καθορίζουν πολλές φορές τις αποφάσεις μας στο παρόν.
Συνήθως όταν αναφερόμαστε στα παιδιά, οι περισσότεροι άνθρωποι θυμόμαστε τις δύσκολες καταστάσεις που περάσαμε και δεν θέλουμε να τις περάσουν και τα παιδιά μας. Επίσης φαντάζει το μέλλον ζοφερό και δεν ξέρουμε αν θα μπορέσουν να ανταπεξέλθουν. Η αλήθεια είναι ότι όλοι υπήρξαμε παιδιά, οι γονείς μας και οι γύρω μας επίσης, και ο καθένας στην εποχή του, μάλλον κάπως κατάφερε να επιβιώσει. Αν το καλοσκεφτείς, αυτό μοιάζει αρκετά ελπιδοφόρο.
Παρόλ’ αυτά πάντως νομίζω ότι κάποιες φορές ξεχνάμε να ζήσουμε το παρόν. Τα παιδιά μας δεν έχουν τις εικόνες μας, τις φοβίες μας, τις εμμονές μας. Ξέρουν αυτό που ζούνε αυτή τη στιγμή. Γι’ αυτά, η αλήθεια είναι το τώρα. Όπως είπα σε μια κυρία πρόσφατα: «Αν υπάρχει κάτι που θέλω να αναμετρηθώ, είναι η προσπάθειά μου σήμερα, να νιώθει το παιδί μου όταν μεγαλώσει, ότι ήταν παιδί και ότι πέρασε την παιδικότητα του όμορφα».
