Απόγευμα Παρασκευής..

Ξεκινάει η διαδικασία επιλογής αγαπημένων ρούχων και αξεσουάρ που θα μας συντροφεύσουν τις επόμενες,ίσως  πιο αγαπημένες μέρες του χρόνου…

Τα βγάζεις και τα τοποθετείς στο κρεβάτι, σε φοβερά ευθυγραμισμένες ντάνες, προσέχοντας την κάθε λεπτομέρεια.. Έχοντας στόχο να τα τακτοποιήσεις μέσα στην βαλίτσα, όπως ακριβώς  είναι τώρα..

Και εκεί που έχεις αποφασίσει φέτος να μην κάνεις τα τραγικά λάθη του παρελθόντος και να μαζέψεις τα άκρως απαραίτητα, στις 12:40 το βράδυ είσαι ξαπλωμένος πάνω στην 10η Τσάντα-βαλίτσα, βάζοντας όση δύναμη σου έχει απομείνει για να καταφέρεις να την κλείσεις και αυτή..

Ξαπλώνεις  στο κρεβάτι πτώμα λες και δούλευες σε ορυχείο τις προηγούμενες 2 εβδομάδες χωρίς ρεπό..
Προσπαθείς να θυμηθείς αν έχεις πάρει μαζί σου ότι θες και κάθε 10 λεπτά σηκώνεσαι και βάζεις άλλον έναν αναπνευστήρα στην τσάντα με το λάπτοπ, άλλη μια μπάλα, στο backpack των παιδιών, άλλο ένα βιβλίο 850 σελίδων, ρισκάροντας τα πάντα με το να τσαλαπατήσεις το νεσεσέρ με τα καλλυντικά της συζύγου.. Χώνεις στα μουλωχτά και 2 τοστ στην πλαϊνή την θήκη δίπλα στις σαγιονάρες σου και τραβώντας το φερμουάρ αδιαφορείς που έχει πιαστεί η μισή χαρτοπετσέτα απ έξω..

Διαλυμένος, ξανακαταλήγεις στο κρεβάτι, νομίζοντας ότι τα έχεις μαζέψει όλα..

Όχι..
Οδοντόβουρτσα καινούρια πήρες μαζί? Αν σπάσει το άρωμα που έχεις πάρει μαζί σου, θα ξεμείνεις?
Σήκω πάλι,σκέψου που θα τα βάλεις, δεν μπορείς να ανοίξεις καμιά βαλίτσα, καμιά θήκη.. Οκ σιγά, ρίξτα μαζί με το drone που είχες ξεχάσει να πάρεις , χύμα σ’ ένα καινούριο back pack  και είσαι έτοιμος..
Επιτέλους, ξάπλωσες.. Έχεις 2 ωρίτσες για να κοιμηθείς..

Ώπα.. Αυτό μας έλειπε..

Το στομάχι μου δεν το νοιώθω καλά.. Είναι τα κεμπάπ που έφαγα το βράδυ ή με τριγυρνάει κάτι?
Immodium πήραμε μαζί?? Πάω ανοίγω την βαλίτσα φαρμακείο, (λίγο μικρότερο από τον Μπακάκο στην Ομόνοια) και ανακαλύπτω ότι Όχι.. Δεν πήρε μαζί..
Γρήγορη αναζήτηση στα Εφημερεύοντα φαρμακεία και τσουπ σε 10 λεπτά είμαι εκεί και με αποφασιστικότητα ζηλευτή, απομακρύνομαι, έχοντας στην κατοχή μου, το πολυπόθητο κουτί..
Ξανά ξαπλώνω, με μάτι γαρίδα όμως.. Κοιτάω ρολόι.. 4:40.. άστο σήκω να φτιάξεις έναν καφέ με την ησυχία σου και να χαλαρώσεις όσο μπορείς..

Χτυπάει ξυπνητήρι και μοιάζει με τον ήχο, που τελειώνει το διάλειμμα και επιστρέφεις στην αίθουσα για διαγώνισμα Μαθηματικών, χωρίς να έχεις διαβάσει…

Παιδιά τρέχουν, γλιστράνε, ζητάνε γάλατα, αρχίζουν ερωτήσεις, ανοίγουν τηλεοράσεις, μαλώνουν μεταξύ τους.
Η σύζυγος έντρομη, τρέχει να προλάβει να ικανοποιήσει τις επιθυμίες τους, βρίζοντας χαμηλόφωνα στον νεροχύτη..

Τα καταφέρνει τελικά, ναι, τους ντύνει, τους πλένει, τους ετοιμάζει και είμαι στην πόρτα σαν αχθοφόρος σε μεγάλο ξενοδοχείο, 3 το μεσημέρι με καύσωνα, κοιτάζοντας το γεμάτο σαλόνι με βαλίτσες και τσάντες όλων των μεγεθών, προσπαθώντας να βρω τον κατάλληλο συνδυασμό για να κάνω λιγότερα δρομολόγια μέχρι έξω από την πολυκατοικία..

Όταν τα καταφέρνω, πια, ιδρωμένος, νευριασμένος, άκεφος και τσαντισμένος καταλαβαίνω ότι για το λιμάνι, μάλλον χρειαζόμαστε το τηλέφωνο του φίλου μου του Χρήστου από τον στρατό που έχει ανοίξει εταιρεία μετακομίσεων..

Δεν υπάρχει χρόνος.. Καλούμε δυο ταξί (για να χωρέσουμε), ενώ τρέχω στις σκάλες για να ανέβω πάνω να δω, αν τα έκλεισα όλα..

Φτάνουμε σε ελάχιστο χρόνο στο λιμάνι, κατεβαίνουμε από τα ταξί και αμίλητοι τρέχουμε , φορτωμένοι χιαστί τσάντες τσαντάκια, βαλίτσες, τρόλεϊ, σακούλες, καπέλα στο χέρι, παιδιά τραβώντας μας από τα πόδια.. έχοντας τα εισιτήρια στο στόμα να επιβιβαστούμε επιτέλους..

Ανεβαίνουμε κατάστρωμα, καθόμαστε και θέλω να ανάψω πούρο 15 πόντων , σαν αυτά που ανάβουν όταν παίρνουν παγκόσμια πρωταθλήματα…

Τα καταφέραμε λοιπόν…
Άλλη μια χρονιά..
Έστω και έτσι..

Αφήνουμε πίσω τον Πειραιά.. Η Σαντορίνη μας περιμένει.. Για λίγες μέρες εκεί θα είναι το σπίτι μας, εκεί θα γελάμε, εκεί θα κολυμπάμε εκεί θα γράψουμε αναμνήσεις και αξέχαστες στιγμές..

Μια τυπική Ελληνική οικογένεια..

Καλό  καλοκαίρι…

🌞🌴🏄🎇..