Οι πρώτες αυτές μέρες του σχολείου, από το δημοτικό μέχρι και το λύκειο. Εκεί είναι που ζεις το πιο όμορφο συναίσθημα, που το άγχος και η ανυπομονησία συνδυάζονται με έναν τρόπο τόσο περίεργο που σε κάνουν να φοβάσαι να κάνεις το πρώτο βήμα, να πατήσεις το πόδι σου στο προαύλιο του νέου σου σχολείου, αλλά παράλληλα είσαι τόσο ενθουσιασμένος που μεγαλώνεις, που αλλάζεις, μπαίνεις σε ένα καινούργιο κεφάλαιο της ζωής.

Κάθε φορά που έρχονται αυτές “οι πρώτες μέρες”, μπαίνεις σε έναν κόσμο διαφορετικό από τον προηγούμενο, ίσως λίγο πιο απαιτητικό. Όμως είναι εξίσου όμορφος με τον προηγούμενο. Ο μπαμπάς μου τους έχει δώσει μία λέξη: φουσκοδεντριές. Άγχος, αγωνία, φόβος και μελαγχολία. Χαρά, ανυπομονησία, υπερηφάνεια και συγκίνηση. Όλα αυτά μαζί. Σε πλημμυρίζουν. Πώς ήταν οι δικές μου πρώτες μέρες;

Οι πρώτες αυτές ημέρες στο Δημοτικό

Δε θυμάμαι πάρα πολλά από τότε. Αυτό που θυμάμαι είναι ότι ήμουν το καινούργιο κορίτσι της τάξης και με κοίταζαν όλοι περίεργα. Ήξερα 2 συγκεκριμένα κορίτσια από τα προηγούμενα χρόνια, που καταλήξαμε να έχουμε μία φιλία 10 χρόνων. Αφού τα χρόνια περνούσαν στο Δημοτικό, υπήρξαν πολλοί τσακωμοί, παρεξηγήσεις, πολλά κλάματα αλλά μπορώ να ομολογήσω πως ήταν ωραία αυτά τα χρόνια του Δημοτικού.

Γνώρισα ανθρώπους και συγκεκριμένα μια δασκάλα, η οποία μου άλλαξε τη ζωή προς το καλύτερο. Με έκανε να την αγαπήσω τόσο πολύ που την ένιωθα σαν μαμά μου μέσα στο σχολείο. Θα μείνει πάντα χαραγμένη στο μυαλό μου και θα έχει πάντα μία πολύ ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Τελευταία μέρα του δημοτικού, τραγουδήσαμε όλοι μαζί ένα τραγούδι. ‘’Στα ίδια μέρη’’. Κλάψαμε όλοι μαζί αρκετά εκείνη την ημέρα. Μπορεί να υπήρξαν κακές στιγμές μεταξύ μας, δεν πάψαμε όμως να αγαπάμε ποτέ ο ένας τον άλλον.

Οι πρώτες αυτές ημέρες στο Γυμνάσιο.

Αυτές τις πρώτες μέρες τις θυμάμαι λίγο πιο καθαρά. Θυμάμαι πως ήμουν τόσο πολύ αγχωμένη που έτρεμε ολόκληρο το σώμα μου. Δεν ήξερα κανέναν από τους καινούργιους μου συμμαθητές. Με είχε πάει η μαμά στην πρώτη αυτή μέρα. Θυμάμαι να κατεβαίνω τα σκαλοπάτια πολύ προσεκτικά γιατί φοβόμουν μήπως πέσω στα σκαλιά και γίνω ρεζίλι σε όλους. Γύρισα κάποια στιγμή το βλέμμα μου πίσω, στα κάγκελα της πόρτας και ξεχώρισα αμέσως τη μαμά μου μέσα σε όλους τους γονείς. Εκείνη τη στιγμή μελαγχόλησα γιατί κατάλαβα ότι έχω ξεκινήσει να μεγαλώνω και στεναχωρήθηκα διότι δεν θα ήμουν πια αυτό το μικρό κοριτσάκι της μαμάς. Νομίζω πως κι εκείνη θα ένιωθε το ίδιο συναίσθημα, αλλά θα ένιωθε και υπερηφάνεια για εμένα. Αυτά τα τρία χρόνια του Γυμνασίου πέρασαν τόσο, μα τόσο γρήγορα και κατάλαβα πως και εγώ η ίδια μεγάλωσα τόσο γρήγορα.

Μπορώ να πω ότι είμαι αρκετά στεναχωρημένη που δεν τα έζησα όπως τα ήθελα, ειδικά την τελευταία χρονιά. Ο κορωνοϊός μάλλον είχε άλλα σχέδια, αλλά εμάς μας έφαγε τις πιο ωραίες αναμνήσεις της τελευταίας μας χρονιάς στο Γυμνάσιο. Έχω κρατήσει στο μυαλό μου κάποιες συγκεκριμένες στιγμές. Μία από αυτες είναι τότε που μία από τις καλύτερες μου φίλες είχε φέρει ένα τουμπερλέκι στο σχολείο και ένα μάθημα μουσικής. Το ξέρω ακούγεται αστείο, και όντως είναι. Της το είχαμε πάρει και ένας έπαιζε το τουμπερλέκι από το ταρατσάκι του σχολείου, και εμείς κοιτάζοντας τον από το προαύλιο χορεύαμε με την ψυχή μας, κοπανιόμασταν πάνω κάτω και γελάγαμε με την ψυχή μας. Οι καθηγητές μπορεί να είχαν τσατιστεί αλλά κατά βάθος ξέρω ότι και οι ίδιοι το απολαμβάνανε. Και η άλλη ανάμνηση, που για εμένα είναι η αγαπημένη μου ήταν τότε που είχα δώσει ένα γράμμα στην αγαπημένη μου καθηγήτρια λέγοντας της πως με έκανε να θέλω να γίνω σαν και εκείνη. Την θυμάμαι να είναι στην καγκελένια πόρτα, σε αυτή που έκανα το πρώτο βήμα και μπήκα στο καινούργιο μου σχολείο. Μας φώναζε “Ανοίξτε τα φτερά σας και πετάξτε, εγώ θα είμαι εδώ και θα σας καμαρώνω”. Και με κοίταγε στα μάτια. Με αυτά τα καταγάλανα μάτια βουρκωμένα, κρατώντας το γράμμα στα χέρια της. Και μου έγνεψε. Εκεί ήταν που ξεκίνησα να κλαίω και εγώ, γιατί την στιγμή εκείνη συνειδητοποίησα πως αυτό ήταν. Όλα αυτά τελείωσαν. Δε θα ξαναέμπαινα σε αυτές τις αίθουσες για μάθημα, δε θα ξαναγέλαγα στους διαδρόμους, δε θα με αγριοκοίταζε ποτέ ξανά αυτός ο ένας καθηγητής που με έχει πιάσει τόσες φορές να κάνω παλαβομάρες με τους φίλους μου. Εκεί ήταν λοιπόν που κατάλαβα πως αυτός ο κόσμος τελείωσε για εμένα.

Οι πρώτες αυτές ημέρες στο Λύκειο

Σε δύο περίπου εβδομάδες θα κάνω το πρώτο μου βήμα και θα μπω στον κόσμο του Λυκείου. Νιώθω πολλά και διάφορα συναισθήματα ταυτόχρονα. Φοβάμαι αρκετά για το τι πρόκειται να ακολουθήσει, φοβάμαι για το αν θα τα καταφέρω, αν θα τα πάω καλά, αν… αν… Είμαι όμως ενθουσιασμένη. Ξέρω πως αυτά είναι τα τελευταία χρόνια του σχολείου. Από την μία σκέφτομαι πως σε τρία χρόνια θα έρθουν ‘’ αυτά τα καλοκαίρια’’ που περιμένω τόσο καιρό, όμως από την άλλη είναι δύσκολο να αποδεχτείς ότι μεγαλώνεις. Είναι δύσκολο να αποδεχτείς ότι πια δεν είσαι τόσο μικρή, δεν είσαι το μικρό κοριτσάκι. Είσαι πια ένας άνθρωπος που σιγά-σιγά εντάσσεται όλο και πιο πολύ στην κοινωνία. Και αυτό είναι λίγο τρομακτικό. Όμως είναι ένα πολύ όμορφο συναίσθημα.

Ελπίζω αυτά τα χρόνια να τα ζήσω όσο περισσότερο μπορώ, να τα απολαύσω. Να έχω να λέω: ‘’Έζησα πολύ ωραία σχολικά χρόνια’’. Να το λέω και να σκέφτομαι όλα όσα έζησα, κλάματα, γκρίνιες, χαρές, γέλια. Να θυμάμαι τις ‘’πρώτες αυτές ημέρες’’ ως κάτι το ξεχωριστό!

Πάντα θα θυμάμαι αυτή την κουβέντα που μου είπε ο μπαμπάς μου ένα βράδυ στο μπαλκόνι:

“Αυτά είναι από τα πιο ωραία συναισθήματα που μπορείς να νιώσεις στη ζωή σου. Να θυμάσαι πως αυτά τα συναισθήματα που νιώθεις εσύ τώρα το λέμε ‘φουσκοδεντριές’. Ποτέ σου μη ξεχάσεις το συναίσθημα αυτό. Σ’αγαπάω”.