Κάποιες σκέψεις…
Χθες το βράδυ κυκλοφόρησε (με ταχύτητα φωτός) ένα βίντεο με πρωταγωνιστές έναν πελάτη φαρμακείου και μία φαρμακοποιό. Ο υποψήφιος πελάτης μπήκε μέσα στο κατάστημα και αφού παρέλαβε το προϊόν που ζήτησε, έκανε παρατήρηση- με έντονο ύφος και την κάμερα του κινητού του ανοιχτή- στην φαρμακοποιό.
Εκτός από τον αγενή τρόπο του, θέλησε να χρησιμοποιήσει και την ιδιότητα του δημοσιογράφου. Δεν εξετάζω το γιατί, την πρόθεση και την ψυχική κατάσταση του ανθρώπου… Απλά, αυτό είναι ένα από τα περιστατικά-διαπιστωμένο- που βιώνουν καθημερινά οι άνθρωποι που μας εξυπηρετούν.
Στα φαρμακεία συρρέει ο κόσμος και γι’αυτό αποφασίστηκε να μπαίνουν δύο- δύο προς αποφυγή του συνωστισμού. Γάντια, μάσκες και αντισηπτικά εξαφανίζονται σε χρόνο dt. Μιλάω με φίλη, υπάλληλο φαρμακείου και μου λέει:”Δεν είναι φόβος. Είναι κάτι παραπάνω. Είμαστε εξαντλημένες”. Σιγά- σιγά ίσως προστεθούν plexiglass για να δημιουργηθεί αρχικά το αίσθημα της ασφάλειας αλλά και για να μας προστατεύει όλους. Τα αποθέματα τελειώνουν και ανατροφοδοτούνται την επόμενη μέρα. Οι φαρμακοποιοί κάνουν τα πάντα ώστε να μην έχουν ελλείψεις, ενώ παράλληλα παίζουν το ρόλο του ψυχολόγου δίνοντας κουράγιο, καθησυχάζοντας τον κόσμο, προτρέποντας τον και προφυλάσσοντας τον. Στα φαρμακεία κάποιοι φοράνε μάσκα και γάντια και κάποιοι είναι με τα αντισηπτικά στο χέρι. Είναι εκεί για εμάς!
Λίγες μέρες πριν σε κατάστημα αθλητικών στην Τσιμισκή, λιποθύμησε πελάτης ο οποίος -μάλλον- αγνοούσε ότι είχε εκτεθεί στον κορωνοϊό…
Το προσωπικό αναστατώθηκε στη θέα ενός λιπόθυμου άνδρα, (σύμφωνα με υπάλληλο με τον οποίο μίλησα προσωπικά) όπως και οι πελάτες που βρίσκονταν εκεί. Οι πωλητές ήρθαν αντιμέτωποι με την αγωνία και μάλλον σύντομα υποβλήθηκαν στις απαραίτητες εξετάσεις. Το γεγονός αυτό, ίσως στάθηκε αφορμή για να κλείσουν τα εμπορικά καταστήματα. Και καλά έκαναν, γιατί δυστυχώς- και το εννοώ- πολλοί από προνομιούχους θα έσπευδαν για τις αγορές τους (Δεν κατηγορώ. Η άγνοια κινδύνου είναι σημαντικό πράγμα)
Στα σούπερ μάρκετ καμία οδηγία δεν ήταν σαφής. Το πρώτο διάγγελμα του πρωθυπουργού οδήγησε μεγάλη μερίδα κόσμου να προμηθευτεί τα απαραίτητα για τις μέρες καραντίνας. Αμ, δε. Ορισμένοι εργοδότες και εργαζόμενοι μέχρι εκείνη τη στιγμή -απ’ότι φάνηκε- δεν αξιολόγησαν την κατάσταση σωστά και, παρά τη σαφή οδηγία από όλους τους φορείς για χρήση γαντιών, συνέχισαν να εξυπηρετούν με γυμνά χέρια.
Λίγο πριν το δεύτερο διάγγελμα από τον Υπουργό Υγείας (Β. Κικίλιας) εκτός από τα γάντια είχαν προστεθεί και οι μάσκες. Αυτό δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω πόσοι και αν το ακολουθούν. Ξέρω ότι θα ‘πρεπε όμως, για την δική τους ασφάλεια και των αγαπημένων τους. Τα ράφια με συγκεκριμένα προϊόντα αδειάζουν, οι υπάλληλοι των σούπερ- μάρκετ τρέχουν πανικόβλητοι να τα γεμίσουν, έχοντας πάντα τη δική τους αγωνία. Κάποιος στο σπίτι τούς περιμένει και, ξέρετε, δεν είναι “αλεξίσφαιροι”. Είναι εκτεθειμένοι καθημερινά στην σφαίρα της δικής μας ανοησίας, του εγωισμού ή του φόβου. Όμως φοβούνται κι αυτοί.
Στην καθημερινή τους αγωνία προστίθενται και δύο ώρες επιπλέον εργασίας, ώστε να νιώσει ασφάλεια το καταναλωτικό κοινό -λες και με τα μακαρόνια, τα αντισηπτικά και τα χαρτιά υγείας θα νιώσουμε καλύτερα, (ας πεθανούμε χορτάτοι λες). Θα καταλήξουμε να έχουμε ένα εξουθενωμένο προσωπικό, με δυσκολία στην πραγματοποίηση γευμάτων άρα χαμηλό ανοσοποιητικό, κάτι φοβερά επικίνδυνο για την υγεία όλων. Γιατί αν δεν έχεις δουλέψει 8 και 10 ώρες ορθοστασία απλά δεν ξέρεις τι σημαίνει αυτό. Είναι αναπόφευκτη η παράταση του ωραρίου για να νιώσει ασφάλεια ο πολίτης και μην αρχίσει να τρώει την σάρκα του διπλανού του. Θα ήταν συνετό -θα βοηθούσε και την οικονομία- εργοδότες που δεν τηρούν τα κατάλληλα μέτρα για την ασφάλεια του προσωπικού τους να πληρώνουν πρόστιμο. Γιατί αποτελούν οι ίδιοι απειλή για τη δημόσια υγεία.
Η συναλλαγή με μετρητά μοιάζει σχεδόν εγκληματική αυτή τη στιγμή. Και ποιος σας είπε ότι έχουμε λεφτά στην κάρτα; Τότε, φορέστε γάντια και μάσκα. Δείχνουμε όλοι να έχουμε αποδεχθεί τον θάνατο, αλλά κανείς δεν τον περιμένει για τον δικό του άνθρωπο.
Στα νοσοκομεία. Εκεί, μαζεύτηκε η αγιοσύνη του κόσμου. Μην ξεγελιέστε, δεν είναι η συνθήκη που θυμόμαστε ή που οι περισσότεροι έχουμε βιώσει με το καλό ή κακό νοσηλευτικό προσωπικό. Τώρα τα συναισθήματα είναι περίεργα. Eίναι δίπλα σε αυτό που συμβαίνει, έχουν ρεαλιστική εικόνα που δεν τους επιτρέπει καθησυχασμό και σίγουρα η αγωνία είναι τεράστια. Δεν χρειάζεται να αναφερθώ στις εικόνες που έχουν κυκλοφορήσει ευρέως, με γιατρούς και νοσηλευτές σε κατάσταση εξοντωτικής κούρασης. Οι άνθρωποι στα κυλικεία, οι ηλεκτρολόγοι των νοσοκομείων, οι τραυματιοφορείς, οι καθαρίστριες, το προσωπικό στην κουζίνα (των οποίων την κατάσταση υγείας δε γνωρίζουμε) εκτίθενται καθημερινά σε κίνδυνο.
Μαζί με όλους αυτούς είναι και οι διανομείς. Τα παιδιά με τα μηχανάκια που είναι συνεπείς στις παραγγελίες σας. Οι άνθρωποι στους φούρνους που μας εξυπηρετούν καθημερινά. Οι υπάλληλοι των τραπεζών. Οι υπάλληλοι που ενδεχομένως να παραλείψαμε… Όλοι όσοι μάχονται ώστε να μην καταρρεύσει εντελώς το σύστημα της οικονομίας, της υγείας. Εκείνοι που, μετά από όλο αυτό, δεν θα εισπράξουν τίποτα περισσότερο από ένα χτύπημα στην πλάτη… Αξίζουν τον σεβασμό μας, την ευγένεια μας και την βοήθεια μας, ώστε να διαφυλάξουμε -όσο μπορούμε- τουλάχιστον την ψυχική υγεία τους. Θα ήταν ωραίο ως πράξη αναγνώρισης, εκτός από τα παραπάνω, να κάναμε κάτι αντίστοιχο όπως το χειροκρότημα (πρωτότυπη ιδέα από την Ισπανία) και για όλους αυτούς. Για την ώρα ας σεβαστούμε τους κανόνες.
Κι επειδή αυτή η καταιγίδα με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα “βρέξει” όλους εμάς, ας δώσουμε κουράγιο ο ένας στον άλλον. Ας φτιάξουμε μία αλυσίδα ένωσης, αγάπης, κατανόησης και στήριξης. Ο μόνος σίγουρος τρόπος να ενισχύσουμε όλους αυτούς που εκτίθενται για την δική μας ασφάλεια, είναι να τους δείξουμε ότι το αναγνωρίζουμε… πως για εμάς είναι όλοι ΣΠΟΥΔΑΙΟΙ.
Για την Ρούλα, την Ειρήνη, τον Γιάννη (σούπερ-μάρκετ)
την Σπυριδούλα, την Ελένη, τον Νίκο, την Τίνα, τον Νεόφυτο (νοσοκομεία)
για την Όλγα, την Κατερίνα, την Μαρία (φαρμακεία)
για τους διανομείς, τους τραυματιοφορείς, τους οδηγούς, τους οδοκαθαριστές και τους οδηγούς απορριματοφόρων
Για όλους εσάς, τους γνωστούς και τους άγνωστους…
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ!
«Καμία πράξη καλοσύνης όσο μικρή κι αν είναι, δεν πάει χαμένη» Αίσωπος
