Έχω ακούσει για παλιούς σταρ του θεάτρου, του κινηματογράφου, της λογοτεχνίας κλπ.

Αρκετοί ήταν ψωνισμένοι, αλλά αυτό ήταν και το αντίτιμο της αναγνώρισής τους με βάση το έργο τους και τα χιλιόμετρα που είχαν γράψει.

Οι πιο πολλοί όμως ήταν σεμνοί, μετρημένοι και “άνθρωπάκια’’…

Τώρα έχουμε να αντιμετωπίσουμε την ψωνάρα και το καβαλημένο καλάμι των ανθρώπων του μπολιτιζμού. Που έχουν παράξει ελάχιστα, εάν όχι τίποτα, που βασίζονται σε δημόσιες σχέσεις και σινάφια. Και έχουν ένα ύφος χιλίων καρδιναλίων.

Το γελοίο είναι πως αυτό το τουπέ το αποκτούν από την αρχή της πορείας τους! Δεν μιλούν, δεν χαιρετάνε, δεν αντέχουν τον μέσο όρο και τους αμύητους.

Φυντάνια, κατά φαντασία καλλιτέχνες, ποζάρουν, είναι ανάγωγοι και υπερόπτες, ποστάρουν και “τσαλακώνονται’’ μόνο και μόνο για να επιβεβαιώσουν το αυτάρεσκό τους μηδενικό.

Είναι η αγαπημένη μου φάρα που όχι απλά δεν παράγει πολιτισμό, αλλά αποδομεί ό,τι υπάρχει σαν μέσος όρος στην κοινωνία μας…
από μένα είναι λάικ!