Για δύο sold out βραδιές, στις 21 και 22 Ιουνίου, το Κατράκειο Θέατρο της Νίκαιας γέμισε ασφυκτικά από κόσμο που αδημονούσε να βιώσει την εμπειρία της πρώτης μετα- covid συναυλίας στην Αθήνα του Σωκράτη Μάλαμα και των φίλων του.
Χωρίς μάσκες, χωρίς αποστάσεις ασφαλείας με λαχτάρα και ανυπομονησία το κοινό βρέθηκε όρθιο να ενώνει τη φωνή του με τον τραγουδοποιό από τα πρώτα κιόλας τραγούδια.
Μπορεί ο Σωκράτης Μάλαμας να μην έπαιξε ως τις 4, όπως ακούγονταν ρυθμικά το γνωστό σύνθημα, άλλα δεν άφησε κανένα παραπονεμένο αφού τραγούδησε για πάνω από 3,5 ώρες εντάσσονται στο πρόγραμμα αγαπημένα τραγούδια που είχε χρόνια να πει σε ανοικτή συναυλία. Αξιοσημείωτο επίσης ήταν ότι το πρόγραμμα δεν ήταν εντελώς ίδιο και τις δύο ημέρες.
Μαζί με το Σωκράτη Μάλαμα του και φέτος η Ιουλία Καραπατάκη και ο Πέτρος Μάλαμας στο τραγούδι, ο Φώτης Σιώτας στο βιολί και το τραγούδι, ο Δημήτρης Λάππας στις κιθάρες και το μπουζούκι, ο Κλέων Αντωνίου στην ηλεκτρική κιθάρα, ο Νίκος Αντωνίου στα τύμπανα και ο Γιάννης Μάλαμας στα Κρουστά. Μία φίλη μου έλεγε, αναφερόμενη στη συναυλία ότι “ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει” και ναι αυτή η μουσική παρέα μας κέρδισε για άλλη μία φορά. Και δεν μας κέρδισε μόνο με τα τραγούδια, που έτσι και αλλιώς έχουμε χρόνια τώρα αγαπήσει, αλλά κυρίως με την αλήθεια που κάθε ένας από τα μέλη της επικοινώνησε στο κοινό.
Φέρνω στη μνήμη μου τις συναυλίες τα δύο τελευταία καλοκαίρια, με τους θεατές καθισμένους και χαμογελάω παρακολουθώντας νεαρά παιδιά να χορεύουν χορούς κυκλικούς αγκαλιασμένα, να ανεβαίνουν στην πλάτες των φίλων τους και να ζωγραφίζουν το σκοτάδι με κόκκινα και πράσινα καπνογόνα. Μπορεί τα δύο τελευταία χρόνια να μετρήσαμε απώλειες σημαντικές, σε ανθρώπους, σε ύλη, σε ανάσες και φιλιά που κλειδώθηκαν από φόβο, όμως η ζωή είναι πάντα εδώ, προχωράει και νικάει το φόβο, φωλιάζει στα μάτια και τις αγκαλιές των νιάτων, σηκώνει πειρατική σημαία και συνεχίζει συνεχίζουμε και εμείς μαζί της και περιμένουμε την επόμενη συναυλία σιγοτραγουδώντας “αλλάζει ο κόσμος όταν φιλιούνται δυο”.
