Σαν από μυθιστόρημα γραμμένο σε ημίφως, σαν από μαρτυρίες μιας άλλης εποχής, όπου κυβερνούσαν χαρτορίχτρες και μάγισσες ριγμένες, εν τέλει, στην πυρά, μια γυναίκα πέταξε εν έτει 2020 βιτριόλι στο πρόσωπο μιας άλλης.
Η κοινή γνώμη συγκλονισμένη, οι δημοσιογράφοι τρεχάτοι να καλύψουν το γεγονός. Μια κοινωνία που χάσκει σε αναμονή της τιμωρίας της δράστριας, κείμενα ελάχιστων λέξεων που αποκαλύπτουν μία ακόμα λεπτομέρεια για να προστεθεί στο μωσαϊκό της φρίκης. Καρέ καρέ η αναμετάδοση. Όσο βλέπουμε ειδήσεις, καθαρίζουμε πατάτες.
Και μελαγχολούμε ομαδικώς. Ύστερα, το ξεχνάμε για λίγο, αργότερα, για πάντα. Αν ό, τι συνέβη είναι αλήθεια, με τη νομική έννοια του όρου, την αλήθεια που χρίζει επισήμως κάποιον θύμα και κάποιον άλλο (ή κάποιους άλλους) θύτες, εμείς μπορεί και να σηκώσουμε τα χέρια ψηλά. Προς το παρόν, όμως, ας παραθέσουμε μια σειρά από σκόρπιες σκέψεις για να τις βάλει στην δική του σειρά κάποιος τυχόν εναπομείνας «λογικός» νους:
1. Ζούμε στην εποχή ενός συγκεχυμένου, επικίνδυνου παρόντος. Ένα παρόν χωνευτήρι άγριου, αραχνιασμένου παρελθόντος και δυστοπικού, μαύρου μέλλοντος. Την ίδια ημέρα που σε κάποιο εργαστήρι μπορεί-και-να-σχεδιάζονται ενδοφλέβια τσιπάκια, το πρόσωπο μιας γυναίκας καίγεται από χέρι που όπλισε η ζήλεια και η «τυφλότητα».
2. Πόσα άλλα πρέπει να συμβούν για να καταλάβουμε, για να χωνέψουμε ότι όσα συμβαίνουν πίσω από οθόνες δεν είναι αθώα; Από μια ατάκα ή ένα like ή ένα αίτημα φιλίας (κακή ώρα) στο facebook, μπορεί να καταστραφεί μια ζωή. Παιδιά υπόκεινται bullying, «σπίτια κλείνουν», το έγκλημα αμβλύνει επικίνδυνα το πεδίο ύπαρξής και εκπλήρωσής του.
3. Γυναικοκτονίες πάσης φύσεως. Άντρες βιάζουν, γυναίκες φθονούν και καταστρέφουν, γυναίκες ρίχνονται στην θάλασσα άψυχες και μπλαβιές, άλλες βλέπουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη και, πια, δεν τον αναγνωρίζουν.
4. Όλα αυτά δεν συμβαίνουν σε κάποιον άλλον πλανήτη ή σε κάποια άλλη χώρα, μακρινή. Συμβαίνουν εδώ και τώρα, μπορεί και στον από πάνω μας διαμέρισμα. Αυτό δεν είναι τρομερό; Ή, ακριβέστερα, τρομακτικό;
5. Πώς θα συνεχίσουμε να ζούμε; Ακροβατώντας; Να κλείσουμε τους λογαριασμούς μας στα social; Να μην μπαίνουμε σε αεροπλάνα και λεωφορεία; Να μην περπατάμε μόνες νύχτα σε θάλασσες και ακτές;
6. Η ψυχική διαταραχή έως ποιο σημείο μπορεί να ευσταθεί ως ελαφρυντικό; Ο μέσος άνθρωπος, αν είχε συγγενική σχέση με το θύμα, θα διακατέχετο από συναισθήματα οργής και πανικού. «Θα την καταστρέψω, θα την σκοτώσω», θα έλεγε για την αυτουργό του εγκλήματος.
7. Γίνεται να μην ρίχνουμε βιτριόλι στο πρόσωπο των ανθρώπων;
8. Από το Facebook στο βιτριόλι ένα τσιγάρο δρόμος. Ο Τζωρτζ Όργουελ και ο Άλντους Χάξλεϋ μπορεί και να έσκιζαν τα χαρτιά τους.
