Ο Μανώλης Γλέζος έφυγε σήμερα. Συνήθως τα αφιερώματα αφορούν τον άνθρωπο, τα έργα και τις πράξεις του, τα λεγόμενά του. Θα γραφούν πολλά, θετικά και αρνητικά, δηλώσεις, μαρτυρίες, βιώματα και άλλα τόσα.

Όλα χρειάζονται και είναι τέτοιο το μέγεθος και το έργο του Μανώλη Γλέζου, που όχι απλώς τα επιτρέπει, αλλά και τα επιβάλλει. Την ιστορία την μαθαίνουμε και μέσα από τα πρόσωπα και την διαδρομή τους.

Υπάρχει μία λέξη σύνθετη που στην πραγματικότητα είναι έννοια. Συμπυκνώνει, δηλαδή, πολλά παραπάνω από μία ιδιότητα και περιγραφή όπως κάνουν οι λέξεις.

ΔΡΑΚΟΓΕΝΙΑ… Ο Μανώλης Γλέζος ήταν ένας από αυτή την γενιά, που της έλαχε να ζήσει αλλεπάλληλες δύσκολες στιγμές, αναταράξεις, βίαια γεγονότα. Πόλεμοι, κατοχή, εξορίες, πείνα, αρρώστιες, δικτατορίες και πολλά ακόμα. Μία γενιά που έπραξε όπως μπορούσε μέσα σε δύσκολες συνθήκες, που δεν είχε την πολυτέλεια να ζήσει μία κανονικότητα, που αναγκάστηκε να μεγαλώσει πρόωρα. Μία γενιά που διαχειρίστηκε καταστάσεις που δεν έπαιρναν αναβολή, που δεν σήκωναν ΄΄πολιτικές’’ του στυλ ναι μεν αλλά, που ήξερε να πληρώνει το αντίτιμο για κάθε πράξη και απόφασή της.

Σαν κοινωνία γινόμαστε φτωχότεροι γιατί ακριβώς αποσύρεται αυτή η δρακογενιά.

Και πάντα υπάρχει ένα ερώτημα. Διδαχτήκαμε από αυτήν; Τη νοιώσαμε κομμάτι μας; Η’ απλώς την τσιμπολογήσαμε για να υπηρετηθούν πολιτικές, δόγματα και θέσεις Συνεδρίων; Ο Μανώλης Γλέζος τσιμπολογήθηκε-και με δική του ευθύνη- πάντα όμως παρέμεινε ένας άνθρωπος με το θάρρος της γνώμης του.

Καλό ταξίδι στον Μανώλη Γλέζο και στην δρακογενιά!