Το τελευταίο διάστημα ξεφυτρώνουν σωρηδών αυτά τα κοντέινερ για την ανακύκλωση των αλουμινένιων κουτιών. Δεν υπάρχει πεζόδρομος, πάρκο, πλατεία, μεγάλο πεζοδρόμιο που να μην εγκαθίσταται ένα τέτοιο πράγμα.

Η πόλη μας έχει ήδη τεράστια προβλήματα· ο πληθυσμός της συνεχώς αυξάνεται, τα πεζοδρόμια –τα οποία έχουν και το μαύρο του το χάλι– έχουν πήξει από τραπεζοκαθίσματα, βρομιά παντού, στους δρόμους γίνεται χαμός από την κίνηση, τα πάρκα και οι πλατείες καταστρέφονται στο όνομα του μετρό και γενικότερα των μεγαλοεπενδύσεων, δέντρα κόβονται, όλα ξεπουλιούνται για χάρη του τουρισμού. Η πόλη καταρρέει. Ούτως ή άλλως, ένα μεγάλο πρόβλημα είναι ότι στις μεγάλες και τόσο πυκνοδομημένες πόλεις το μάτι σου δεν μπορεί να δει παραπέρα από τα πέντε μέτρα, σκοντάφτει μονίμως πάνω σε μπετό (και είναι αποδεδειγμένο το πόσο συνδέεται το βλέμμα με την καλή ψυχολογία των ανθρώπων και τη σκέψη).

Με δεδομένη όλη αυτή την κατάσταση, ο δήμος αποφάσισε να βάλει και αυτά τα τεράστια κοντέινερ σε όποια σημεία δίνουν ακόμη την αίσθηση της ανοιχτωσιάς μέσα στην πόλη. Αυτή τη στιγμή, αν σταθείς στο τέλος της Φωκίωνος Νέγρη, στο σημείο όπου συναντιέται με τη Δροσοπούλου και κοιτάξεις προς τα πάνω δε θα δεις τον πεζόδρομο να τραβάει και να χάνεται στο βάθος, αλλά ένα κουτί που εμποδίζει για ακόμη μία φορά το βλέμμα σου ν’ ανοίξει. Το ίδιο και στον πεζόδρομο της Τοσίτσα, δίπλα από το Πολυτεχνείο, στην πλατεία Αγίου Δημητρίου στην Πανόρμου και σε πόσα ακόμα σημεία.

Πέρα από το ότι υπάρχουν δεδομένα πια για το κατά πόσο όντως συμβαίνει ανακύκλωση ή είναι ακόμη μία μπίζνα καλυμμένη με «πράσινα» περιτυλίγματα περί κλιματικής αλλαγής, προστασίας του περιβάλλοντος κ.λπ., ποιος είπε στον κάθε δήμο ότι μπορεί από τη μία μέρα στην άλλη να επεμβαίνει με τέτοιο τρόπο στην καθημερινότητα των πολιτών του; Ποιος τους είπε ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα της Αθήνας αυτή τη στιγμή είναι η ανακύκλωση; Πότε θα σταματήσουν να προασπίζονται αποκλειστικά τα συμφέροντα των κάθε είδους εταιρειών και τις επιταγές της Ε.Ε. και να μας πουλάνε φούμαρα; Και το κυριότερο, πότε θα αρχίσει ο κόσμος να διαπραγματεύεται μόνος του ό,τι του βαραίνει τη ζωή. Να αναποδογυρίσουμε τα κοντέινερς.

Θέλουμε πόλεις ανθρώπινες που να πατάνε πάνω στις πραγματικές μας ανάγκες, να ζούμε και να συμβιώνουμε όμορφα μέσα σ’ αυτές και όχι να μας πληγώνουν με το που βγαίνουμε από το σπίτι μας. Νισάφι πια.

*Η φωτογραφία είναι από το σημείο που η Φωκίωνος Νέγρη καταλήγει στην Οδό Δροσοπούλου (Κυψέλη).