Η παράσταση «Θέλμα και Ίρις» για δεύτερη χρονιά

Δεν ήξερα τι θα έβλεπα. Βρέθηκα κάπως τυχαία στο θέατρο Φούρνος στη φετινή πρεμιέρα του «Θέλμα και Ίρις». Ευτυχώς, γιατί ξαφνιάστηκα και μ’ αρέσει να ξαφνιάζομαι. Άκουσα ένα κείμενο απόλυτα current, λες και βγήκε από απομαγνητοφώνηση των συζητήσεων που κάνουμε με τις παρέες μας και τους συντρόφους μας τα τελευταία χρόνια – απ’ τη στιγμή ίσως που περάσαμε το σκοτεινό και αγχωτικό κατώφλι των 30. Με τη διαφορά ότι είναι προσεγμένο, στοχευμένο, τρυφερό και ντυμένο με μια μαγεία που σπάνια συναντάει κανείς στο θέατρο.

Ένα αξιολάτρευτο ζευγάρι βρικολάκων, η Θέλμα και η Ίρις, αφού ως αθάνατα όντα έχουν φάει τη ζωή με το κουτάλι κι έχουν διαβάσει, έχουν ταξιδέψει, έχουν τερματίσει τη βιρτουοζιτέ τους σ’ όλα τα μουσικά όργανα (ζηλευτή ιδέα) κι έχουν κάνει ό,τι καλύτερο μπορούσαν για τον κόσμο, ξεκινώντας επαναστάσεις και στηρίζοντας όλα τα ανθρώπινα, έρχονται αντιμέτωπες με το δίλημμα της γονεϊκότητας. Με μια τόση δα δαγκωνιά μπορούν να φτιάξουν ένα νέο βαμπιράκι και να το πλάσουν κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσή τους – ή και όχι. Η σχέση των δύο, βαθιά και δοκιμασμένη στο χρόνο, περνάει τη μεγαλύτερη κρίση της στα 80 λεπτά που διαρκεί η παράσταση, αφού οι οπτικές τους πάνω στο ζήτημα είναι εκ διαμέτρου αντίθετες. Επιχείρημα στο αντεπιχείρημα, χτίζεται η σύγκρουσή τους κι ο θεατής παρακολουθεί ένα τρομερά καλοδουλεμένο πινγκ πονγκ κατά τη διάρκεια του οποίου ταυτίζεται πότε με τον ένα χαρακτήρα και πότε με τον άλλον.

Το έργο είναι κωμωδία κι έχει στιγμές που γελάς αβίαστα, αλλά δεν αναλώνεται σε «εξυπνάδες». Τολμάει ν’ αγγίξει θέματα υπαρξιακά, για τη ζωή και το θάνατο, τις ανθρώπινες σχέσεις, τη μοναξιά, τη μητρότητα, την ελευθερία, το χρόνο. Πόσο ηθικό είναι να φέρνεις παιδιά σ’ έναν κόσμο που με τα βίας κρατιέται όρθιος; Είναι η γονεϊκότητα μια εγγενής ανάγκη ή μια εγωιστική πράξη για να έχει κανείς την ευκαιρία να επαναδιαπραγματευτεί και να λύσει (χα! Γίνεται;) τα παιδικά του τραύματα; Τι στάση κρατάει όταν τα θέλω του με τα θέλω του άλλου συγκρούονται τόσο μετωπικά κι απόλυτα;

Ένα σύγχρονο και παλλόμενο έργο, γεμάτο references που χαίρεσαι να ανακαλύπτεις, μια παράσταση που σε κρατάει, με εξέλιξη χαρακτήρων και μικρές ανατροπές ως το τελευταίο λεπτό, με γρήγορο ρυθμό και πολλή ενέργεια, με δουλεμένες ερμηνείες και υπέροχη αισθητική. Το φινάλε σε αφήνει άναυδο γιατί, ενώ έχει γίνει το σώσε επί σκηνής, ενώ έχουν παρθεί οι αποφάσεις, σε γυρνάει ασυναίσθητα πίσω, στην αρχή της παράστασης, στις πρώτες αμφιβολίες της Θέλμα.

Κάθε φρέσκο εγχείρημα, εξ ολοκλήρου φτιαγμένο από νέους ανθρώπους, αξίζει έτσι κι αλλιώς να στηρίζεται. Πόσο μάλλον όταν είναι και μια τόσο αξιόλογη δουλειά. Έχετε μερικά δευτερότριτα να πάτε να το δείτε.