Τόσα έχουν γραφτεί.
Εμένα αυτό που με συνάρπαζε πάντα ήταν η λαϊκότητα της μουσικής του. Μία ρεμπετοσύνη, σαν καπνός από τεκετζίδικο καταγώγιο στον Πειραιά, σαν μυρωδιά από τσιγαριστά κρεμμυδάκια σε ταβερνείο της Ιεράς οδού.
Απλές φόρμες, μινοράκια, ματζοράκια, να θυμίζουν Μάρκο και Σκαρβέλη.
Κάποτε να θυμίζει Καραγκιόζη, περιπαικτικό, έξαλλο και μπαγάσα.
Κάποτε να θυμίζει Αντάρτη, ροβολισμένο, εξεγερμένο και ήρωα.
Μια ελληνικότητα στη μουσική του –και ας ήταν αναρχικός–, που κάποιες στιγμές τη βρίσκεις στον Τζιμάκο και στον Παύλο, σε χτυπάει στα κατάβαθα.
Τέτοιο πράγμα ούτε τότε υπήρχε άλλο, ούτε και θα υπάρξει.
Η ισοπέδωση τον έφαγε και ας ήτανε βουνό….
Τρία τραγούδια, για να σε θυμόμαστε!
