Να σπάσει το απόστημα να σταματήσει η εκμετάλλευση και η απαξίωση και η εγκληματικότητα, να πάρουν τα φάρμακά τους οι θύτες και τα θύματα, να έρθει κάποια μέρα που θα μπορούμε να θεραπευτούμε από το τραύμα.
Και αυτό που συμβαίνει στο θέατρο αυτή τη στιγμή είναι ίσως και μια αντίδραση σε όλα τα άλλα που ζούμε. Μια αντίδραση ότι κάπως, κάπου, με κάποιο τρόπο έχω κάποιο έλεγχο της ζωής μου, ότι σε όλα αυτά που μου συμβαίνουν έχω και εγώ κάποιο λόγο.
Μιλάω τώρα γιατί ίσως τώρα το έχω περισσότερη ανάγκη να μιλήσω. Γιατί τώρα ψάχνω κάτι μέσα μου να πιαστώ, μια αίσθηση τόλμης, θέλω να βρω έναν μικρό ήρωα μέσα μου που θα με περάσει στην άλλη πλευρά. Θέλω να αντισταθώ, θέλω να φωνάξω για την πραγματικότητα που ζω και από κάπου πρέπει να αρχίσω. Και αρχίζω από εμένα! “Με αδικήσατε, με προσβάλατε, με υποτιμήσατε, με απαξιώσατε και θέλω να υψώσω το ανάστημά μου.”
Και ο καθένας μας οφείλει σήμερα να υψώσει το ανάστημά του. Γιατί σήμερα είμαστε όλοι με τα κεφάλια σκυμμένα μπροστά στο φόβο της ζωής, μπροστά στην παραδοχή της ασημαντότητάς μας. Γιατί δεν σου λέει μόνο ο covid ότι είσαι ασήμαντος, βρήκαν την ευκαιρία να στο πούνε και οι άλλοι. Γιατί το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: “Μείνε εκεί που είσαι, καλά είσαι. Η αδικία είναι για το καλό σου. Η ανομία είναι για το καλό σου.
Εγώ ο πρωθυπουργός και το πολιτικό προσωπικό κάνουμε εκδρομές και ταξίδια και συναυλίες για σένα. Εσύ να είσαι ευχαριστημένος που έχεις εμάς να σε προσέχουμε και να σου βάζουμε πιπέρι στη γλώσσα όταν λες κακές λεξούλες και στέλνουμε τους ανθρώπους μας για να σε δείρουν όπως ο σωστός γονιός που τα κάνει όλα για το καλό της οικογένειας! Παλιά κρατούσαμε τα προσχήματα, τώρα δεν υπάρχει λόγος. Τώρα έχουμε και το political correctness για να σε “μαζεύουμε” όταν παρεκτρέπεσαι.” Αυτό είναι το μήνυμα. Και ακόμα και αν κάνεις πως δεν το ακούς, το νιώθεις κάθε μέρα.
Αυτές οι μέρες δεν είναι σαν τη μέρα της Μαρμότας. Αυτές τις μέρες ζυμώνεται μια νέα πραγματικότητα και δεν έχουμε ιδέα ποια θα είναι αυτή. Αν είναι λοιπόν να περιμένω προτιμώ να περιμένω να έρθει η μέρα που θα βάζουμε στα κοινοβούλια ανθρώπους που μας σέβονται, ανθρώπους ψυχικά ισορροπημένους.
Περιμένω να έρθει η μέρα που οι κανόνες μιας κοινωνίας θα ισχύουν εξίσου για τον δυνατό και για τον αδύναμο.
Περιμένω να έρθει η μέρα όπου η τέχνη θα ανακτήσει (και) το θεραπευτικό ρόλο της.
Περιμένω τη μέρα που θα ξεθωριάσουν τα social.
Περιμένω τη μέρα που το βαθύ τραύμα της κοινωνίας μας θα επουλωθεί.
Αρνούμαι να περιμένω κάτι ζοφερό. Η ζωή δεν βγαίνει χωρίς όνειρα, χωρίς πίστη, χωρίς ανθρώπινες, βαθιές και ουσιαστικές μάχες και αλλαγές. Και πρέπει να βρω και να βρεις τη μάχη που θέλεις να δώσεις.