Όταν μένεις σε υποβαθμισμένη περιοχή της Αθήνας, δεν είναι καθόλου πρωτότυπο να βιώσεις πάνω από μια φορά την παραβίαση του ιδιωτικού σου χώρου. Όπου, ακόμη κι αν δεν σου έχουν αφαιρέσει κάτι τυπικά πολύτιμο, νοιώθεις να απειλείσαι από έναν αόρατο επίδοξο κλέφτη αναμνήσεων και στιγμών. Η ασφάλεια χάνει το νόημα της, και οι τοίχοι που πριν οριοθετούσαν τη ζωή σου μετατρέπονται σε αβάσταχτη φυλακή. Και εκεί που πριν κατέφευγες για να ξαλαφρώσεις από τα άγχη της ημέρας, τώρα νοιώθεις να κινούνται απειλητικές άγνωστες σκιές. Τίποτα πρωτότυπο…

Το χειρότερο έρχεται μετά. Θυμός, αγανάκτηση, αίσθηση αδικίας, και έντονη ανάγκη αντίδρασης, τιμωρίας. Η ανακάλυψη ενός κόσμου σκοτεινού που υπάρχει και πάλλεται σε απόσταση αναπνοής δίπλα σου, και όχι μόνο στα δελτία ειδήσεων ή τις εφημερίδες. Και τώρα τι? Πώς ξαναγυρίζεις στην ήρεμη κανονικότητα? Πώς διαγράφεις και ξεπερνάς το σοκ? Πώς ξαναπιάνεις το νήμα της ζωής σου?

Χωρίς να είμαι απόλυτα σίγουρη, αισθάνομαι ότι κι εδώ η απάντηση είναι ο άνθρωπος, αυτό το «ανοιχτό πεδίο δυνατοτήτων». Ο διπλανός συγκάτοικος στον οποίο μέχρι χτες ίσως δεν έδινες σημασία (αν και το αίσθημα ασφάλειας οφειλόταν και στη δική του παρουσία-απουσία). Θυμήθηκα τους συλλόγους γειτονιάς, τις συνελεύσεις πολυκατοικίας, τον καφέ με τους απέναντι, τη ζεστασιά που είχαμε νοιώσει με τον μεγάλο σεισμό.

Ο πραγματικός ΕΞΕΥΓΕΝΙΣΜΟΣ μιας γειτονιάς-παρία από εδώ πρέπει να ξεκινήσει… Να ελπίζουμε?

Τρίτη 2 οκτώβρη 2018

Α.Μπ. -Πλατεία Αττικής