Μια φορά κι έναν καιρό, μια 18χρονη σύζυγος υποπλοιάρχου μπάρκαρε σε εμπορικό πλοίο, ανάμεσα σε 35 άντρες και ταξίδεψε για μήνες. Από τότε, έχουν περάσει σχεδόν πενήντα χρόνια. Οι αναμνήσεις ξαναζωντανεύουν.

5 Δεκεμβρίου 1974
Έγινα κυρία Βασιλείου… Στον ναό του Αγίου Κωνσταντίνου και της Αγίας Ελένης στο κέντρο του Πειραιά έγινε ο γάμος εμού, της Ελένης Αυγερινού (ηλικίας 18 και λίγο) και του Δημητρίου Βασιλείου (ηλικίας 29 και λίγο).
12 Δεκεμβρίου 1974
Ο άντρας μου παραλαμβάνει ως Υποπλοίαρχος το πλοίο Vicnar Star (16.000 τόνων χωρητικότητας) και εγώ μπαρκάρω μαζί του… Είναι η πρώτη μου φορά που θα φύγω μακρυά από την οικογένεια,που θα ταξιδέψω εκτός Ελλάδος, και που θα βρεθώ μόνη με τον άντρα μου μακρυά από όλους…
Φτάνουμε Γλασκώβη. Επιβιβαζόμαστε στο πλοίο και μπαίνουμε στην καμπίνα του υποπλοιάρχου η οποία θα είναι το μελλοντικό μας «σπίτι». Η πρώτη εικόνα με σοκάρει. Ο υποπλοίαρχος που θα παραδώσει και θα ξεμπαρκάρει κάθεται στον καναπέ του ανάμεσα σε δυο πανέμορφα νεαρά κορίτσια που τον ψιλοχαϊδεύουν…
«Ποια είναι αυτά τα κορίτσια;», ρωτώ τον άνδρα μου.
«Έλα, τώρα, μη δίνεις σημασία, θα σου εξηγήσω άλλη φορά…», μου απαντά με ασάφεια εκείνος.
Κατάλαβα, όμως. Δυο δυο, λοιπόν, τα κορίτσια «ελευθέρων ηθών» στις καμπίνες των αξιωματικών! Σοκ!
20 Δεκεμβρίου 1974
Έτσι λοιπόν, βρέθηκα σ’ ένα πλοίο εμπορικό, το μόνο θηλυκό ανάμεσα σε 35 άντρες.
Ο σύζυγός μου μου απαγόρευσε να φορώ κοντά φουστάνια και πολύ εφαρμοστά ρούχα. Ανάμεσα σε 35 άνδρες που καμιά φορά για 40 και πλέον μέρες το μόνο που έβλεπαν ήταν οι μπλε αποχρώσεις της θάλασσας και του ουρανού, αυτό το «συζυγικό διάταγμα» ήταν εύλογο. «Αγρίευε» το μάτι τους, μην τους βασανίσουμε κι όλας!
Μείναμε καμιά εβδομάδα στην Γλασκώβη…
Περίμενα κάθε μέρα υπομονετικά να τελειώσει ο σύζυγός μου τις εργασιακές του υποχρεώσεις για να βγούμε μια βόλτα έξω στην παγωμένη πόλη… Τόση ομορφιά έβλεπα παντού… Τόσο πολλή αγάπη! Τόσο δυνατός ο αέρας και με κράταγε ο «καπετάνιος μου» να μη με παρασύρει…
Μετά την εκφόρτωση, πήραμε εντολή να κατευθυνθούμε προς Αμβέρσα, για να φορτώσουμε λιπάσματα σε τσουβάλια. Ρωτώ πόσες μέρες ταξίδι έχουμε και με ενημερώνουν ότι θα περάσουμε τις «Σκύλες» μέσα στον Δεκέμβρη. Αυτό σήμαινε κακός καιρός και πάνω από 10 μποφόρ. Με κανονικές συνθήκες το ταξίδι θα διαρκούσε τρεις μέρες κι εμείς το κάναμε έξι με κόντρα τον καιρό και κάτι εντεκάρια στα μποφόρ ξεγυρισμένα. Το βαπόρι, χωρίς φορτίο, χτυπιόταν σαν καρυδότσουφλο ανάμεσα σε τεράστια κύματα.
6 μέρες και 6 νύχτες ήμουν ξάπλα στο κρεβάτι με το στομάχι να μην δέχεται τίποτα παρά μόνο λίγες τηγανιτές πατάτες, κάτι που ποτέ δεν μπόρεσα να εξηγήσω. Ο κάπτεν Τζίμ τέλειωνε την βάρδια του, μου τηγάνιζε πατάτες και μου τις έδινε με το ζόρι. Το μόνο θετικό αυτού του ταξιδιού είναι ότι έχασα 6 κιλά σε 6 μέρες!
Φτάσαμε λοιπόν στην Αμβέρσα και αναστήθηκα! Ωραίες βόλτες… Ωραίες παρέες…
Μα ο άντρας μου, μου δηλώνει σαφώς ότι πρέπει να «ξεμπαρκάρω», γιατί το ταξίδι που έχουμε μπροστά μας θα διαρκέσει 40 μέρες… Τον ρωτώ με αγωνία γιατί με διώχνει και μου απαντά απλούστατα: «Αν σε 6 μέρες έχασες 6 κιλά… σε 40 μέρες θα εξαφανιστείς;»
«Πες μου, παρακαλώ σε, πώς πρέπει να συμμορφωθώ για να συνεχίσω το ταξίδι μαζί σου;», τον ρωτώ εγώ.
Η απάντηση ρητή: “Θα με ακούς και δεν θα πηγαίνεις για ξάπλα στην καμπίνα με το που θα αρχίσει να κουνάει…»
15 Ιανουαρίου 1975
Και το ταξίδι άρχισε. Χειμώνας καιρός, με τη θάλασσα και τον αέρα σε πλήρη έξαρση. Κι εγώ να πρέπει να γίνω επιτέλους σωστός ναυτικός!
Βάρδια στην γέφυρα. Οι εντολές για να συνηθίσω και να μην ζαλίζομαι ήταν να κάθομαι στην γέφυρα, να κοιτώ την θάλασσα και να «ακολουθώ» το κυματισμό της. Αυτή λοιπόν ήταν και η θεραπεία μου… Μέσα σε λίγες ώρες, ήμουν κιόλας άνετη. Ο άντρας μου εξεπλάγη με την προσαρμογή μου την τόσο γρήγορη.
20 Ιανουαρίου 1975
Το ταξίδι μας είχε αρχίσει και ήταν μακρύ: είχαμε ήδη 5 ημερόνυχτα εν πλω κι είχαμε ακόμα δρόμο… Ο προορισμός μας ήταν ο Περσικός κόλπος, το Μπαντάρ Σαπούρ, και, λόγω του ότι το Σουέζ ήταν κλειστό για να φτάσουμε στον Περσικό κόλπο, έπρεπε να κάνουμε κυριολεκτικά το γύρο της Αφρικής! Αυτό σημαίνει 40 μέρες εν πλω… Οι μέρες και οι νύχτες κυλούν, κι άλλοτε έχουμε γαλήνη, άλλοτε τρικυμία… Νέο θέμα προκύπτει τώρα. Το ότι δε βρισκόμαστε με τον άντρα μου! Μα προκύπτει καινούργιο θέμα… Η βάρδιά του ως υποπλοιάρχου ήταν 4-8 πμ και 4-8 μμ…
Άρα ξύπναγε στις 3μιση το πρωί, και ξαναέπεφτε για ύπνο μετά το μεσημεριανό κατά τις 12μιση. Ξανά, το απόγευμα βάρδια 4 με 8 και μετά γραφική υπηρεσία και ύπνο κατά τις 10 με 11 έως 3μιση για την πρωινή βάρδια… Εγώ πάλι ξενύχταγα διαβάζοντας ή βλέποντας ταινίες ή πλέκοντας. Άρα, όταν εκείνος έπεφτε για ύπνο εγώ ξύπναγα… Το θέμα μας ήταν πλέον να συντονιστώ με το δικό του ωράριο…
Έτσι λοιπόν, αφού το συμφωνήσαμε, με ξύπναγε και πηγαίναμε μαζί για βάρδια, όπου έμαθα να χρησιμοποιώ εξάντα, τζάιρο (πυξίδα ή μπούσουλα), επίσης να βρίσκω τα αστέρια και το στίγμα μας στον ναυτικό χάρτη…
Μετά από 40 μέρες, αγναντεύοντας τα πελάγη, φτάσαμε στον Περσικό κόλπο…
συνεχίζεται…
* ταμπούκια: Μικρή υπερκατασκευή (καταστρώματος) για την κάλυψη των εξόδων από τις σκάλες που οδηγούσαν από τα κατώτερα επίπεδα στο άνω κατάστρωμα.

Διαβάστε εδώ όλη την ιστορία