Το ημερολόγιο γράφει 24 Δεκεμβρίου και ελπίζουμε ότι, λόγω καιρικών συνθηκών, θα καθυστερήσει η εκφόρτωση. Μα ο καιρός δεν μας κάνει το χατήρι… Είναι χαρά Θεού, μέχρι που κάνουν ιστοσανίδα μπροστά μας. Μια θάλασσα «γυαλί», ένας ήλιος δυνατός και λαμπερός. Έτσι, η εκφόρτωση τέλειωσε άμεσα, μέσα σε τέσσερις ώρες.
Προορισμός πλοίου: Άπω Ανατολή, Ιαπωνία. Εγώ δεν είμαι προετοιμασμένη για τόσο μακρινό ταξίδι, έχοντας την έννοια των μικρών μου. Είχαν μεγαλώσει και λίγο. Τριών η κόρη, γύρω στα δύο ο γιος. Άρα, πάλι στο ταξί, δύο ώρες μετά στο αεροδρόμιο Sandiago de Combostela. Στο αεροδρόμιο πάλι για Μαδρίτη.
Στο μεταξύ, την Μαδρίτη την είχα δει μόνο μέσα από το αεροδρόμιό της, δεν την έζησα ως πόλη, δεν έτυχε.
Λόγω γιορτινών ημερών, δεν βρήκαμε εισιτήριο άμεσης ανταπόκρισης για Αθήνα. Έτσι, έπρεπε να περιμένω στο αεροδρόμιο της Μαδρίτης δώδεκα ώρες για την πτήση μου! Τριγυρίζω δώθε κείθε… Πίνω καφέδες, κρασάκια, τσιμπολογάω και παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου. Κάθομαι σε ένα από τα καφέ του αεροδρομίου κι έχω πάλι την εντύπωση, την αίσθηση ότι ένα ζευγάρι μάτια με παρακολουθεί επίμονα.
Και πράγματι, σε ένα τραπέζι λίγο πιο κει κάθεται ένα ζευγάρι. Ο τύπος με κοιτά αδιάκριτα κι επίμονα. Σηκώνεται κι έρχεται προς το μέρος μου και μου ζητά ένα τσιγάρο. Του προσφέρω ένα πακέτο-βλέπεις, τα τσιγάρα από το βαπόρι τα παίρναμε με τις κούτες. Κάθεται πάλι με την κοπελιά του και συνεχίζει να με καρφώνει με απανωτές ματιές.
Στο μεταξύ εγώ, έχοντας τόσες ώρες μπροστά μου βαρετής αναμονής, το θεώρησα ένα διασκεδαστικό κι ευχάριστο φλερτάκι όλο αυτό και απλά χαμογελούσα.
Σε λίγο, βλέπω τον τύπο να γράφει κάτι σε μια χαρτοπετσέτα και σκέφτομαι… Τόσο θράσος; Μπροστά στην κοπελιά του; Κι όμως, ναι. Παρότι εκείνη είχε γίνει έξαλλη και του τα έχωνε από ό, τι κατάλαβα περισσότερο λόγω της γλώσσας του σώματος και λιγότερο από τις κουβέντες. Ο τύπος, όμως, ατάραχος ξανάρχεται και μου δίνει την χαρτοπετσέτα λέγοντάς μου ότι η κοπέλα του φεύγει για Βραζιλία και αν μείνω, να με φιλοξενήσει στον πύργο του, λίγο έξω από την Μαδρίτη.
Η πρόταση πολύ γοητευτική με εγώ με ισχυρούς ηθικούς φραγμούς. Οπότε, μένω με τη «γλύκα» αυτής της μικρής περιπέτειας και περιμένω ήσυχα και ωραία την πτήση μου για Αθήνα. Περνούν και οι γιορτές ήρεμα, οικογενειακά…
Αποφασίζω, βέβαια, να στείλω μία κάρτα στον Ισπανό του αεροδρομίου για να τον ευχαριστήσω για την μικρή χαρά που μου έδωσε αυτή η έστω λίγη επαφή που είχαμε. Μου απαντά με καρτ ποστάλ αυτός που είχε πάνω φωτογραφία από τον πύργο του στη Μαδρίτη, επιμένοντας ότι με περιμένει. (Τώρα, ας πούμε, που ξανάνοιξα το σεντουκάκι των αναμνήσεών μου χαμογελώ με την ίδια γλύκα…)
Χριστούγεννα λοιπόν στο σπίτι στον Πειραιά, κλασικά, οικογενειακά και γλυκά. Ο κάπτεν εν πλω προς Ιαπωνία, το μυαλό μου ξεσηκωμένο, μα η ανάγκη να είμαι κοντά στα μικρά μου κυριαρχεί. Έτσι, περνάνε οι μέρες μες στη γλύκα και την επιμέλεια των πιτσιρικιών μου, αλλά και ώρες μελαγχολίας και νοσταλγίας για τον καπετάνιο, την ζωή στο βαπόρι και την εμπειρία του ταξιδιού, όπως επίσης και τις δυνατές συγκινήσεις που προξενεί η γνωριμία με καινούργιους τόπους, ανθρώπους, ήθη και έθιμα. Την εποχή εκείνη, μιας και οι επικοινωνίες δεν ήταν το ίδιο εύκολες όπως είναι σήμερα, σχεδόν κάθε βράδυ έγραφα κι ένα γράμμα στον καπετάνιο μου. Ήταν κάτι σαν ημερολόγιο! Δηλαδή απλές περιγραφές της καθημερινότητάς μου. Αυτός ήταν ένας τρόπος να νιώθω ότι είμαστε κοντά. Πάντα, βέβαια, φρόντιζα να μην αναφέρομαι στα όποια δυσάρεστα γεγονότα από την τάση μου να μην τον στενοχωρώ. Ό, τι του έγραφα στα γράμματα ήταν όμορφα και χαλαρά-ήθελα να είναι ήσυχος, να έχει την αίσθηση ότι όλα είναι καλά και για μένα και για τα παιδιά. Αυτή η συνήθειά μου συνεχιζόταν κι όταν ερχόταν στο σπίτι-αν συνέβαινε κάτι δυσάρεστο, κάτι δύσκολο, πάντα σκεφτόμουν «μωρέ, άσε, σε λίγες μέρες θα είναι πάλι μόνος, μακριά μας, στους ωκεανούς και θα τα σκέφτεται και θα στεναχωριέται… άστο καλύτερα!» Τελικά, μετά από πολλά χρόνια του εξομολογήθηκα γύρω από αυτό το θέμα, του έδωσα να καταλάβει δηλαδή ότι δεν είναι όλα ροζ και γαλάζια σύννεφα. Αυτός, βέβαια, έπεσε λίγο από αυτά, αλλά οι ισορροπίες βρέθηκαν και πάλι.
