Επανεκκινήσεις. Οι εποχές που παίρνουν φωτιά τα σημειωματάρια, τα στυλό, τα μπούλετς, οι προτεραιότητες, τα πλάνα.
Ανάγκη για οργάνωση; Για εκκαθαρίσεις ιστορικού; Για νέο χώρο στην κάρτα μνήμης μας; Απλά μία συνήθεια που την έχουμε ξεπατικώσει; Η απροσδιόριστη ανάγκη να γεμίσουμε την πρώτη σελίδα του όμορφου σημειωματάριου που κάνει παρέα στα υπόλοιπα όμορφα σημειωματάρια των τελευταίων χρόνων;
Και μετά άντε να κόβεις την πρώτη σελίδα για να ξαναγίνει λευκό και καινούριο. Σελίδα τη σελίδα όμως, έμεινε το σημειωματάριο μισό. 64 φύλλα έλεγε το εξώφυλλο, 53 έχει τώρα. Τσουρούτικο, ασθενές, κακόμοιρο. Πάνω σε μία κρίση ευαισθησίας, κάθεσαι να υπολογίσεις πόσα περίπου δέντρα κόστισαν αυτοί οι ανεκπλήρωτοι στόχοι. Όλα αυτές οι πρώτες σελίδες που πήγανε κουβά. Νευριάζεις, δακρύζεις λίγο. Μουρμουρίζεις κάτι λόγια για το σκατοείδος το ανθρώπινο. Ο εκφωνητής στο ραδιόφωνο κάνει κι αυτός με την σειρά του τον δικό του πρόχειρο υπολογισμό για τα καμένα στρέμματα στην Βόρεια Εύβοια. Προσθέτεις τα δικά σου αδικοχαμένα δέντρα στα φετινά θύματα. Τραγωδία.
Τα δάκρυά σου πλέον γίνονται καναντέρ. Ή έτσι νομίζεις τουλάχιστον για λίγο. Φαντάζεσαι νερά, βροχές, μία ατελείωτη νεροποντή που πρέπει να έρθει για να σβήσει, να καθαρίσει, να αναστήσει. Αλλά τι θα γίνει όλο αυτό το νερό χωρίς δέντρα; Πόσο να καταφέρει να χωνευτεί; Και πόσο θα γυρίσει πάλι πίσω σε εμάς με τη μορφή καταστροφής; Άλλο ένα δελτίο ειδήσεων που θα μιλάει για την κλιματική αλλαγή και θα δείχνει ανθρώπους να προσπαθούν με φτυάρια να βγάλουν τις λάσπες έξω από τα σπίτια τους.
Ζούμε στην εποχή που φοβόμαστε να έρθει η επόμενη εποχή. Κι έτσι όπως κόβουν οι σκέψεις αυτές τον εγκέφαλό σου, ένας μανιώδης αέρας εισβάλει στο διαμπερές σπίτι σου. Ξεσηκώνει όλα τα σημειωματάρια από τη βιβλιοθήκη, τα οποία ξεγλιστράνε από το μπαλκόνι και επιδίδονται σε έναν εναέριο χορό πάνω από την πόλη. Στην προσγείωσή τους, ο κόσμος τα πιάνει στα χέρια του και αρχίζει να κάνει λίστες εν όψει του Σεπτέμβρη. Ένα φύλλο σφηνωμένο στο μπροστινό αριστερό ποδαράκι της σιδερένιας βιβλιοθήκης σου θυμίζει τον ξεχασμένο στόχο: ΝΑ ΡΙΞΩ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ.
