Οι σειρές φτιάχνονται. Στην ορολογία των πολιτικοποιημένων λέγονται αλυσίδες. Οι αλυσίδες φτιάχνονται, λοιπόν. Ο κατέχων τη ντουντούκα, όταν δει πως χωροταξικά έχει επέλθει το επιθυμητό αποτέλεσμα, ρίχνει το σύνθημα «Η εξέγερση δεν μπαίνει σε μουσεία – εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία». Όνειρο της κάθε γενιάς να έχει τα Πολυτεχνεία της. Η πορεία ξεκινά, το πόδι χτυπιέται με δύναμη κάτω, ένας βρόντος συνεπαίρνει τους ποδοβολιστές.

Δεν είναι κακό να έχεις μεγαλεπήβολα σχέδια για σένα, τους ομοϊδεάτες σου και τη γενιά σου. Όμως, συνήθως, οι στιγμές που έμειναν στην ιστορία δεν έγιναν με αυτόν το σκοπό. Και μάλιστα οι συμμετέχοντες δεν είχαν στο μυαλό τους ότι κάποιοι θα τους μνημόνευαν μετά από χρόνια και δεκαετίες. Έκαναν αυτό που έκαναν σαν άτομα, συλλογικότητες και παρέες, γιατί ένιωθαν το χρέος απέναντι στους εαυτούς τους, στις ιδέες τους, στην πατρίδα τους. Το χτύπημα του ποδιού θυμίζει περισσότερο στρατιωτικούς μηχανισμούς, ΟΥΚάδες και ΛΟΚατζήδες, παρά εξεγερμένους ή κάποιους που θα ήθελαν να εξεγερθούν. Τελικά, οι εξεγέρσεις και οι εξεγερμένοι, αρκετές φορές, μπαίνουν σε μουσεία. Ίσως όχι η βαθιά τους ψυχή, αλλά οι εκφραστές τους, οι ταμπέλες τους, οι κληρονόμοι τους. Η εξέγερση σαν ανάγκη και καθήκον περιδιαβαίνει σε δρόμους, ψυχές και στενά. Πριν γίνει εξέγερση είναι ταπεινή, ηττημένη και σιωπηλή. Απομακρύνεται από μεγαλεπήβολα σχέδια, από ξερά συνθήματα και από καθοδηγητικούς δογματισμούς. Από σωτήρες, από ποσοστά εκλογών, από υπερφίαλες πρωτοπορίες. Στο Πολυτεχνείο θα κατέβω και φέτος. Δύο φορές. Μία με τα πιτσιρίκια μου για να δουν τα κάγκελα, τους κρανοφόρους (ένστολους και μη), να ακούσουν τα τραγούδια του Ξυλούρη. Ας δουν μόνα τους. Δεν χρειάζεται να πρήζεις τους ανθρώπους με πολλά. Ενσταλάζεται στις συνειδήσεις των ανθρώπων η εξέγερση σαν ιστορία, σαν δυνατότητα, σαν επιλογή. Μία δεύτερη στην ίδια την πορεία. Η πρώτη με γεμίζει αισιοδοξία. Η δεύτερη όχι τόσο. Γιατί θα είναι αυτά τα πόδια που χτυπάνε κάτω με δύναμη και μου θυμίζουν εξουσία. Αλλά δεν είναι αυτό το βασικό που με στεναχωρεί. Είναι πως δεν το καταλάβαμε, αλλά τα τελευταία χρόνια χάσαμε μία ευκαιρία για κάτι για το οποίο προετοιμαζόμασταν χρόνια τώρα, ίσως και δεκαετίες. Που δηλώναμε έτοιμοι, αποφασισμένοι και σίγουροι. Κι έτσι τώρα θα έπρεπε να είμαστε πιο μαζεμένοι, πιο σκεφτικοί, λιγότερο τσαμπουκαλεμένοι και ποδοβολιστές. Χάσαμε την ευκαιρία να προσφέρουμε τα δικά μας Πολυτεχνεία, τις δικές μας στιγμές εξέγερσης, την δικιά μας πινελιά στην ιστορία της χώρας μας. Η εξέγερση θα έρθει. Και μάλλον ενάντια και στους κατέχοντες το know how και το copyright. Προς το παρόν, μη χτυπάτε το πόδι κάτω, δε βοηθά στην σκέψη…