Να σκίζεις γράμματα και φωτογραφίες δεν συμβαίνει εύκολα στις μέρες μας. Τώρα η γκόμενα σε παρατάει και απλώς διαγράφεις αρχεία ˙ είναι κομματάκι πιο ήπιο και μπορείς να το κάνεις χωρίς να κλαις ή να ακούς σπαραξικάρδια τραγούδια. Κανείς δε θα καταλάβει πως ζεις ένα δράμα μπροστά από το pc σου, ίσως μέσα στα Starbucks. Πάντως σε παλιότερες εποχές τα πειστήρια της αγάπης αποτελούσαν εξω-ψηφιακά αντικείμενα και οπωσδήποτε η καταστροφή τους είχε άλλο κύρος. Έχεις σκίσει ποτέ αφιερώσεις της/του; Εγώ μια φορά σ` έναν χωρισμό έσκισα χειρόγραφα ποιήματα – όλα εκτός από ένα που παραήταν καλό.

Αυτό το δημοσίευσα αλλάζοντας τον τίτλο του – η Μαρία πχ έγινε Δήμητρα. Με βρίσκω χειρότερο κι από τη Μήδεια.

Γιατί στην τελική αυτό συμβαίνει όταν σκίζεις ερωτικά γράμματα: είναι τα παιδιά σας, τα δημιουργήσατε μαζί. Κι εσύ τα σκοτώνεις επειδή η Προδοσία σε μετατρέπει σε σκοτεινή δύναμη καταστροφής.

Κατόπιν μπορείς να επιστρέψεις στον πρότερο βίο σου και να ανακαλύψεις την ελευθερία που είχες. Θες δε θες θα σου συμβούν και καλά πράγματα στην αρχή ενός χωρισμού. Έχεις ξεχάσει τους κανόνες ˙ πράγμα που πάντα προσελκύει τη θεά-Τύχη. Αν διαθέτεις στ` αλήθεια το DNA της Μήδειας θα αγκαλιάσεις τα απροσδόκητα δώρα και ίσως αναληφθείς στους Ουρανούς. (Θυμηθείτε πως το ίδιο συμβαίνει και στην ομώνυμη τραγωδία όπου η ηρωίδα ΔΕΝ τιμωρείται).

Η τάση μας (από τη στιγμή που προδοθήκαμε) να καταστρέφουμε όσα δημιουργήσαμε μαζί με τον άλλον υπάρχει και σε μη ερωτικές καταστάσεις: ένας φίλος μου για βδομάδες κόντευε να αρρωστήσει όχι επειδή απολύθηκε αλλά επειδή «Τους άφησα τη μακέτα! Τώρα θα βγάζουν δουλειά με τη δική μου τη μακέτα!» Στην περίπτωσή του η Μήδεια δεν εκφράστηκε κι έτσι γύρισε να δαγκώσει τον ίδιο.

Μας δεσμεύει η -χριστιανική μας κατά βάση- πυξίδα του καλού και του κακού. Κουβαλάμε την χριστιανική ηθική και το παντελώς αντίθετο της Παναγίας δε βρίσκεται -όπως νομίζουν μερικοί- σε κάποια πανσεξουαλική περσόνα αλλά στην ηρωίδα του Ευρυπίδη. Αυτή είναι που στέκεται στον αντίποδα της Παναγίας και σε αντίθεση με τη μονίμως μειλίχια μητέρα του Χριστού διαθέτει το προσόν μιας αλα καρτ συμπεριφοράς που από την ιερωσύνη της Κολχίδας περνάει στο συζυγικό ρόλο και μ` ένα πόνο επιστρέφει στον χθόνιο εαυτό της. Από κει μας επιστρέφει τις ενοχές στη μούρη: «έχω μια ολόκληρη ζωή να τα θρηνώ» λέει το κείμενο. Σε ελεύθερη μετάφραση: θα παίξω το ρολάκι ώσπου να ξεχαστείτε.

Να σημειωθεί πως οι μελετητές της «Μήδειας» σπανίως στέκονται στο γεγονός πως τα παιδιά που έκανε με τον Ιάσονα ήταν αγόρια. Αν ένα έστω ήταν κορίτσι η Μήδεια μπορεί να την έβλεπε αλλιώς τη δουλειά. Αλλά ας μην το συνεχίσω διότι πρώτον θα με πείτε σεξιστή (who? me?) και δεύτερον εδώ κινδυνεύω να υπονομεύσω όσα υποστηρίζω παραπάνω.

Τη Μήδεια τη χρειαζόμαστε, σ` αυτό το δύσκολο κόσμο πρέπει να την ψάχνουμε μέσα μας σαν οδηγό. Μας διδάσκει πως έρχονται φορές που οφείλεις -όσο καλός και να ‘σαι- να αντεπιτεθείς με σύμβουλο το ένστικτο και όπλο τα σκοτάδια σου. Μύχια, χθόνια, ακέφαλα. Κι ωστόσο με πλήρη έλεγχο.