Οδηγός παρέσυρε 17χρονη πεζή στη Λεωφόρο Αθηνών στο ύψος του Αιγάλεω, τα ξημερώματα της Τετάρτης 26/6. Η κοπέλα νοσηλεύεται σε εξαιρετικά κρίσιμη κατάσταση. Ο οδηγός αναζητείται ακόμη

Εδώ όμως η είδηση δεν είναι το ατύχημα. Εδώ η είδηση είναι ότι ενώ η κοπέλα έχει παρασυρθεί στη μέση του δρόμου και ενώ υπάρχει έντονη κυκλοφορία οχημάτων, επί δέκα ολόκληρα λεπτά, τα διερχόμενα οχήματα προσπερνάνε χωρίς να δίνουν καμία απολύτως σημασία. Κάποιοι ελαττώνουν ταχύτητα, κοντοστέκονται, βλέπουν και απλά φεύγουν. Απλά συνεχίζουν την πορεία τους… Προς τα πού άραγε;

Ορισμένες παρατηρήσεις:

• Ζούμε στην εποχή που αν ήτανε καταμεσής του δρόμου αιμόφυρτη μία γάτα ή ένας σκύλος θα είχαν σταματήσει πιθανόν τα πρώτα κιόλας διερχόμενα αυτοκίνητα.
• Δεν μπορώ καν να μπω στην κουβέντα για περισσότερες πεζογέφυρες, φανάρια κ.λπ. Εδώ μιλάμε για στοιχειώδη συμπεριφορά από άνθρωπο σε άνθρωπο.
• Πάντα μου προκαλούταν απορία όταν άκουγα ανθρώπους που έλεγαν ότι ανάμεσα σε πολύ κόσμο νιώθουν αμηχανία, αίσθημα εγκλωβισμού και παρόμοια δυσάρεστα. Απορούσα γιατί εγώ, αν κάπου νιώθω ασφάλεια, είναι ανάμεσα στον κόσμο – σε πολύ ή σε λιγότερο. Βασικό επιχείρημά μου είναι ότι μόνο οι άνθρωποι μπορούνε να με σώσουνε, ούτε οι μηχανές, ούτε τα ζώα, ούτε τα ντουβάρια. Έπειτα από γεγονότα όπως το χθεσινό αρχίζω ν’ αμφιβάλω. Και αυτή η αμφιβολία είναι το πιο δυσάρεστο συναίσθημα· όταν οι καταστάσεις σαν να σου επιβάλουν να γίνεις κι εσύ λίγο πιο χοντρόπετσος, λίγο πιο φοβικός, λίγο πιο καχύποπτος, λίγο πιο εχθρικός.
• Όταν αρχίσει να εκλείπει η ανθρωπιά, είναι ήδη τραγικά αργά.