Με τη διαδικασία του εν λόγω παιχνιδιού φαίνεται να παίρνονται οι αποφάσεις για τη ζωή μας το τελευταίο διάστημα. Λογικό, θα μου πείτε, αφού το όνομα και μόνο εμπνέει τους ιθύνοντες για τη μέθοδο λήψης αποφάσεων σε ζητήματα που έχουν να κάνουν με τον κορονοϊό.
Ας σκεφτούμε πόσες φορές έχουμε καταφύγει στην λύση του πετάγματος του νομίσματος όταν δεν μπορούμε να πάρουμε μία απόφαση για κάτι: Πίτσα ή σουβλάκι; Φούστα ή φουστάνι; Καφέ ή μπύρα; Και κάπως έτσι η βαρύτητα δίνει τη λύση, χωρίς πολλή σκέψη. Με την έλευση του κορονοϊού, αυτή η τακτική μοιάζει να επεκτάθηκε και σε πιο σοβαρά θέματα που αφορούν τη ζωή μας. Αρκεί να υπάρχει εύκαιρο ένα δίευρο στις τσέπες των υπουργών.
Ανοιχτά σχολεία, κλειστά σχολεία. Απαγόρευση κυκλοφορίας από τις 18:00 ή από τις 21:00; Πού κολλάει ο ιός και πού όχι; Στις διαδηλώσεις δεν επιτρέπεται ο συνωστισμός, στα σούπερ μάρκετ όμως επιτρέπεται. Όχι στα τραπεζώματα κάθε είδους, εκτός κι αν είσαι ο πρωθυπουργός και είσαι και στην Ικαρία. Click away ή click in shop; Take away ή να πάρουμε τα βουνά;
Πρέπει να σημειωθεί βέβαια, ότι τα πράγματα μοιάζουν να κινούνται με αυτόν τον τρόπο επειδή υπάρχει από πίσω μία πολιτική επιλογή η οποία καθόλου τυχαία δεν είναι και μάλιστα καθοδηγεί τις αποφάσεις για τα κομβικά ζητήματα σε σχέση με την διαχείριση της πανδημίας. Όταν, για παράδειγμα, εδώ και ένα χρόνο δεν έχεις στελεχώσει τα δημόσια νοσοκομεία, όταν αφήνεις εργαζόμενους να δουλεύουν ο ένας πάνω στον άλλον χωρίς καν να υπάρχουν τα απαραίτητα μέτρα προστασίας, όταν ανοίγεις τα σύνορα για τον τουρισμό χωρίς τεστ, τότε πρέπει να βρεις άλλους τρόπους να συμμαζέψεις τα ασυμμάζευτα οι οποίοι βέβαια σε καμία περίπτωση δεν λύνουν το πρόβλημα.
Και κάπως έτσι, καταλήγουμε σε μία ασυνάρτητη και παράλογη ακολουθία μέτρων που το μόνο που καταφέρνουν είναι να κάνουν τη δική μας ζωή πιο δύσκολη και τη δική τους πιο ανάλαφρη. Άλλωστε, πόσο βάρος να είναι ένα δίευρο σε μία δεξιά κωλότσεπη;