Είναι αλήθεια ότι όσοι γράφουμε τραγούδια, ξεκινήσαμε να σκαλίζουμε την κιθάρα και να σκαρώνουμε στιχάκια “εξ απαλών ονύχων”.

Σ’ εκείνη την τρυφερή ηλικία, το όνειρό σου βέβαια δεν είναι να γίνεις Τσιτσάνης ή Μπομπ Ντίλαν. Τουλάχιστον όχι ακόμα! Κίνητρο ενός παιδιού δεν είναι η δόξα ή το χρήμα. Ούτε να καταγγείλεις το σύστημα, ούτε να καυτηριάσεις τα κακώς κείμενα. Ούτε να σατυρίσεις πρόσωπα και πράγματα.

Τα ελατήρια είναι πολύ πιο απτά. Χειροπιαστά θα έλεγα. Το κορίτσι της διπλανής πόρτας. Η συμμαθήτρια με το γλυκό χαμόγελο. Η προσοχή της είναι που θέλεις να τραβήξεις. Το πρώτο φιλί που θέλεις να κερδίσεις. Και αρχίζεις να φτιάχνεις τραγουδάκια. Απλοϊκά συνήθως στην αρχή. Με την ορμή και την αθωότητα της ηλικίας σου. Με παντελή άγνοια κινδύνου για τις κακοτοπιές αυτής της τόσο σύνθετης συμπυκνωμένης τέχνης. Μα τι σημασία έχει; Θα πέσει το κάστρο; Αυτό είναι το μόνο που ενδιαφέρει τον ερωτοχτυπημένο πιτσιρικά! Και όσο το αντικείμενο του πόθου αδιαφορεί, τόσο ο οίστρος φουντώνει. Τόσο πεισμώνει και συνεχίζει να γράφει. Η απόρριψη φέρνει έμπνευση, γνωστό από αρχαιοτάτων χρόνων.

Στην παραλία γύρω από τη φωτιά, στο πούλμαν στη σχολική εκδρομή, στην ταβέρνα ή στο μεζεδοπωλείο, στο σπίτι μόλις το πάρτι τελειώσει, με την κιθάρα του αρχίζει φάλτσα να τραγουδά με απώτερο σκοπό η αδιαφορούσα μούσα να αντικαταστήσει λίαν συντόμως την κιθάρα στην αγκαλιά του…

Κάπως έτσι θυμάμαι είχα γράψει το πρώτο- πρώτο μου τραγούδι. Το βρήκα τυχαία σε μια παλιά κασέτα 90άρα TDK, τώρα στην καραντίνα που είχα άφθονο χρόνο να ανοίξω συρτάρια και ντουλάπια, για να ξεσκαρτάρω παλιό ανέκδοτο υλικό. Ευτυχώς δουλεύει ακόμα και το μικρό δημοσιογραφικό κασετοφωνάκι που χρησιμοποιούσα παλιά για να καταγράφω στίχους και μελωδίες που με έβρισκαν καθ’ οδόν. Αυτομάτως θυμήθηκα και τον ορισμό του σουξέ, όπως μου τον είχε θυμόσοφα διατυπώσει ο μεγάλος μου δάσκαλος Γρηγόρης Μπιθικώτσης: “σουξέ είναι να βάλεις το χέρι σου σε ένα σακί φασόλια και να βγάλεις ένα ρεβίθι!”

Ιδού και το τραγουδάκι, σουξέ από κούνια, σουξέ ως τα μπούνια:

Κλέβω απ’ τους κήπους λουλούδια
γράφω τραγούδια
ερωτικά
κι εσύ ούτε που μιλάς
περνάς και μου γελάς
ειρωνικά.
Σημασία δε δίνεις
τα παράθυρα κλείνεις
και μ’ αγνοείς
που στη γωνιά στημένος
λιώνω απελπισμένος
δυστυχής.

Μα θα γυρίσει ο τροχός
θα ‘ρθουν τα πράγματα αλλιώς
θα πάψω να ‘μαι του έρωτά σου θύμα
το τραγουδάκι αυτό
θα σιγοτραγουδάς
θα μονολογάς τι κρίμα.

Κι όταν θα κάνω σουξέ
θα κάνω πως δε σε ξε-
θα είμαι famous κι ωραίος
ναι όταν θα κάνω σουξέ
θα κάνω πως δε σε ξε-
και θα γελάσω τελευταίος!

Κλέβω απ’ τους κήπους λουλούδια
γράφω τραγούδια
ερωτικά
κι εσύ ούτε που μιλάς
περνάς και μου γελάς
ειρωνικά.