Μια καθημερινή βόλτα στα Εξάρχεια. Ήλιος, κίνηση, άνθρωποι που σε προσπερνούν βιαστικοί, παρέες συγκεντρωμένες στα διάσπαρτα καφέ γύρω από την πλατεία αράζουν και γελούν.

Ξαφνικά… «Κλειστό λόγω μελαγχολίας». Ένα κλειστό βιβλιοπωλείο και ένα λευκό χαρτί στη βιτρίνα, πάνω σ’ ένα βιβλίο ποιημάτων του Ελύτη με αυτή την ανακοίνωση: «Κλειστό λόγω μελαγχολίας».

Πριν από λίγα δευτερόλεπτα, τίποτα δε μπορούσε να ταράξει τη σχετικά ήρεμη καθημερινή ρουτίνα. Ίσως να είναι αστείο, ίσως να είναι η πικρή πραγματικότητα. Κάποιος μελαγχολεί. Μελαγχολεί και δε μπορεί να δουλέψει. Λένε ότι αυτές οι ασθένειες είναι «πολυτελείας». Λένε: «Αν δεν έχεις να φας, που χρόνος να μελαγχολήσεις;» Κι όμως! Να, που στην Ελλάδα της ανεργίας, της φτώχειας και της κοινωνικής κατρακύλας, απ’ ότι φαίνεται, ο κόσμος έχει χρόνο να μελαγχολήσει και δεν τον νοιάζει να πεινάσει, εφόσον δε θα δουλέψει.

Διάβασα σε μία έρευνα, ότι 1 στις 4 γυναίκες και 1 στους 10 άντρες θα υποφέρει από μελαγχολία στη διάρκεια της ζωής του. Δεν θέλω ν’ ανήκω σ’αυτό το τρομαχτικό ποσοστό. Θα κάνω ότι μπορώ, αλλά κυρίως ότι δεν μπορώ για να μη μελαγχολήσω. Η ζωή συνεχίζεται και εγώ συνεχίζω τη δική μου βόλτα. Μόλις μου έκλεισε το μάτι κάποιος που πέρασε από δίπλα μου. Και το σημαντικότερο; Έχω να φάω! Τέσσερις λόγοι για να μη μελαγχολήσω! Αρκούν;

Ι. Σ.

Δείτε ακόμα

Like Spike Lee

Εσύ ξέρεις πού έκαναν σεξ οι Αθηναίοι του Μεσοπολέμου;