Η Oφηλία μας βάζει στο άτακτο πνεύμα των γιορτών, με δύο ιστορίες kinky Χριστουγέννων.
Εσύ τι επιλέγεις να είσαι φέτος; Naughty or nice?
Άφησε το νέο έτος να μπει με ένα twisted fairy tale!
Naughty or nice?
Έλα, μην μου πεις πως δεν έχεις ακούσει για την περιβόητη λίστα του Άγιου Βασίλη! Ναι ναι, ξέρεις, εκείνη που φυλάει στην τσέπη του παντελονιού του και την οποία συμβουλεύεται για να μάθει ποιος ήταν καλός και ποιος ήταν άτακτος! Πράγμα που σημαίνει συνοπτικά πως τα καλά παιδιά παίρνουν πάντα τα δώρα τους και τα άτακτα… ε, λοιπόν, τα άτακτα μάλλον τα έχουν πάρει ήδη τα δώρα τους!
Καταλαβαίνεις για ποια δώρα μιλάω, έτσι δεν είναι; Κι αν δεν καταλαβαίνεις, τότε συγγνώμη, αλλά μάλλον είσαι πολύ καλή και δεν χρειάζεται να συνεχίζεις να διαβάζεις αυτό το άρθρο! Βέβαια, αν επιμένεις, ορίστε, θα σου δώσω μια ευκαιρία ένεκα εορτών. Συνέχισε να διαβάζεις και κρίνε από μόνη σου, σε ποια στήλη της λίστας ανήκεις πραγματικά.
Είναι παραμονή Χριστουγέννων, έξω έχει εκείνο το κρύο που θυμίζει ξυράφια στο δέρμα σου, είσαι μόνη, είτε έχεις γυρίσει από κάποιο πάρτι είτε έχεις ξεμπλέξει από το τραπέζι που παρευρέθηκες, η ώρα κοντεύει ξημερώματα, κάθεσαι στην αγαπημένη σου πολυθρόνα μπροστά από τζάκι, σόμπα, θερμαντικό ή τη δίωρη απεικόνιση τζακιού σε βίντεο, κι εκεί ακριβώς που δεν το περιμένεις, ούπς… συμβαίνει στ’ αλήθεια! Το κουδούνι έχει χτυπήσει, εσύ έχεις ανοίξει την πόρτα και μπροστά σου έχει εμφανιστεί ένας σχετικά ανορθόδοξος Άγιος Βασίλης. Ξέχνα την πελώρια κοιλιά και τα «ho ho ho», ξέχνα επίσης τα λευκά πλούσια γένια και τα στρογγυλά γυαλιά που ισορροπούν στην κόκκινη μύτη του, ή τέλος πάντων ξέχνα όλες εκείνες τις εικόνες που έχεις στο μυαλό σου για τον αγαπημένο άγιο των… καλών κοριτσιών! Γιατί εκείνος, ο νέος Άγιος Βασίλης που θα στέκεται στην πόρτα σου, θα είναι ένας δίμετρος, μελαχρινός, με γένια τριών ημερών, ντυμένος μόνο με τα απαραίτητα – μην αναρωτηθείς ποια είναι αυτά, άλλωστε ένας κόκκινος γιορτινός φιόγκος με την κατάλληλη φαντασία μπορεί να δεθεί υπέροχα σε ένα… αντρικό σώμα!
Και κάπου εδώ φτάνω στο σημείο να σε ρωτήσω μικρή μου: Επιλέγεις ακόμα να είσαι καλή; Και αν είσαι πολύ καλή στο να είσαι άτακτη; Σκέψου το… Έξω έχει κρύο και εκείνος φαίνεται απίστευτα ζεστός γι’ αυτή την κρύα νύχτα! Λοιπόν; Θα του επιτρέψεις την είσοδο; Θα τρέξεις ως την κρεβατοκάμαρά σου για να ντυθείς ως το δικό του σέξι ξωτικό; Δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο. Ένα ζευγάρι κόκκινες ζαρτιέρες, λευκές κάλτσες με δαντέλα στο τελείωμα των μηρών σου, δυο ψηλοτάκουνα πέδιλα, λίγες πέρλες στερεωμένες σε ένα εσώρουχο για να δροσίζουν τον καυτό σου κόλπο (ψάξ’ το και θα με θυμηθείς) και φυσικά πλήρης αποδοχή της πιο άτακτής σου πλευράς! Τι σημαίνει αυτό; Μάλλον να… επιστρέψεις στην πόρτα που σε περιμένει o προσωπικός σου Άγιος Βασίλης, να τον οδηγήσεις έως το χριστουγεννιάτικό σου δέντρο, να ανοίξεις τα υπέροχα πόδια σου, να του επιτρέψεις να γονατίσει μπροστά σου, να κρεμάσεις εθιστικά το πόδι σου στον ώμο του τη στιγμή που η γλώσσα του θα αγγίξει ηδονικά τις πέρλες σου και ύστερα από λίγα μόνο λεπτά να ουρλιάξεις και εσύ (με μια παραλλαγή βέβαια) το μεγαλύτερο χιτάκι των εορτών: All I want for Christmas is this! Κι ύστερα, όταν θα καθίσει στην αγαπημένη σου πολυθρόνα, εσύ θα λύσεις τον φιόγκο του με τα δόντια, θα καθίσεις στα γόνατά του υποδυόμενη το πιο άτακτο ξωτικό που επιθυμεί όσο τίποτα άλλο να ανακουφίσει τον λατρεμένο του Santa, θα εκλιπαρήσεις να εισβάλει εκεί ακριβώς όπου οι πέρλες ίσως να μην σε δροσίζουν άλλο πια και, λίγο πριν εκείνος δαγκώσει τον λοβό σου υποσχόμενος πως σε λίγα δευτερόλεπτα θα σου χαρίσει τον κατάλευκο Βόρειο Πόλο του, τα κλασικά «ho ho ho» θα γίνουν για σένα «oh oh oh»!
Οπότε; Τι θα διαλέξεις; Θα συνεχίσεις να φοβάσαι τη λίστα του; Θα προσπαθείς να είσαι το καλό κορίτσι του ή μήπως παράφορα θα αφεθείς στη διασκέδαση του να είσαι το άτακτο κορίτσι που σκίζει λίστες και υπόσχεται Χριστούγεννα κάθε μέρα του χρόνου;
Άλλωστε, έχω την πεποίθηση πως αν είσαι όντως άτακτος, παίρνεις τα καλύτερα δώρα όλο τον χρόνο, δίχως να αγωνιάς για εκείνη τη μια και μοναδική ημέρα που θα πάρεις αυτό το ένα δωράκι που σε περιμένει κάτω από το δέντρο σου! Θλιβερό…
Κι επειδή εγώ όντως επιλέγω να παραμένω στη στήλη με τα άτακτα κορίτσια του Άγιου Βασίλη (μεταξύ μας το βαθύ κόκκινο και οι πέρλες μάς πάνε τρελά), θα σου μετρήσω αντίστροφα από το δέκα μέχρι το ένα κι έπειτα θα σου μιλήσω για έναν αλλόκοτο Πίτερ Παν, ο οποίος μια Πρωτοχρονιά έμαθε σε μια «καλή» Γουέντι πώς να γίνει «άτακτη» στη «Χώρα του Ποτέ» του!
Είσαι έτοιμη;
Twisted fairy Tale
Το ρολόι δείχνει δώδεκα και πέντε.
Εγκαταλείπει το Κολωνάκι, το πάρτι των φίλων της και καθεμιά από τις υποχρεώσεις της και εν μέσω μιας ελαφριάς χιονόπτωσης, η οποία κάνει την Αθήνα να λάμπει περισσότερο στα μάτια της, κατευθύνεται προς τα βόρεια.
Αποφασίζει να μην ακούει το μυαλό της. Επιλέγει να πατάει το γκάζι και να μην σκέφτεται πως αυτό που κάνει τώρα, αυτό που την προστάζει να πράξει το σώμα της, είναι ίσως η μοναδική παρασπονδία που έχει κάνει ποτέ στη ζωή της κι εκείνη που επιθύμησε πιο πολύ από καθετί άλλο.
Φτάνει ως την ιδιωτική λέσχη των επιφανών Αθηναίων θαμώνων και παραδίδει το αμάξι της στους παρκαδόρους. Κρατάει την πρόσκληση σφιχτά μέσα στο χέρι της, ισιώνει το γαλάζιο vinyl φόρεμα κάτω από τη λευκή γούνα της και περπατάει το μικρό δρομάκι που οδηγεί στο φαντασμαγορικό πάρτι.
Δείχνει την πρόσκλησή της στην υποδοχή και οι ευγενικές καλοφτιαγμένες κοπέλες, αφού τραβήξουν τη γούνα από τους ώμους της, καρφιτσώνουν στο πέτο της ένα χρυσό ταμπελάκι, χαρίζοντάς της ένα καινούργιο όνομα, το οποίο ταιριάζει καλύτερα από το δικό της στο θεματικό πάρτι.
«Γουέντι». Διαβάζει το όνομα και χαμογελάει, καθώς οι βαριές βελούδινες κουρτίνες ανοίγουν μπροστά της, μεταφέροντάς την σε έναν κόσμο όπου τα παραμύθια έχουν πάρει μια διαφορετική διάσταση από αυτήν που γνώριζε μέχρι πρότινος.
Από το ταβάνι κρέμονται κόκκινα μήλα, τριαντάφυλλα, ρολόγια χαλασμένα, λυχνάρια και γυάλινα γοβάκια. Ο DJ παίζει δυνατά, κρυμμένος μέσα σε ένα σκηνικό που θυμίζει απαγορευμένο δάσος, ενώ χορευτές αιωρούνται πάνω από τα κεφάλια των καλεσμένων, χαρίζοντας με τα ακροβατικά τους ένα μοναδικό υπερθέαμα.
Οι δεκάδες προβολείς αναβοσβήνουν συνεχόμενα και είναι εκείνη ακριβώς η στιγμή που νιώθει την καρδιά της να χτυπά δυνατά, μόλις το κόκκινο φως του προβολέα φωτίζει τη σκοτεινή φιγούρα που στέκεται λίγα βήματα μακριά της.
Αναγνωρίζει αμέσως τα μάτια του. Τα γεμάτα πρόκληση μάτια του.
Την πλησιάζει νωχελικά και, μόλις στέκεται απέναντί της, περνάει το χέρι του γύρω από τη μέση της, τραβώντας την να κολλήσει στο σκληρό του σώμα.
«Δεύτερο αστέρι δεξιά και μετά όλο ευθεία μέχρι το πρωί…», της ψιθυρίζει αισθησιακά στο αυτί, τραβώντας την μαζί του προς άγνωστη κατεύθυνση.
«Δεν ξέρω ούτε το όνομά σου», παραπονιέται, καθώς αφήνεται ολόκληρη στο άγγιγμά του κι εκείνος της χαμογελά, δείχνοντας με το μαύρο βλέμμα του το χρυσό ταμπελάκι που έχει καρφιτσωμένο στο πέτο του σακακιού του. «Πίτερ Παν…».
Δεν μπορεί να εξηγήσει αν αυτό που ζει είναι τρελό ή αν είναι απλά ένας κόσμος που απέχει χιλιόμετρα από τον δικό της. Δεν έχει βρεθεί ξανά σε αντίστοιχο πρωτοχρονιάτικο πάρτι. Δεν έχει δεχτεί ποτέ πρόσκληση από κάποιον άγνωστο. Δεν έχει θελήσει ποτέ πριν από το σημερινό βράδυ να παρασυρθεί στη μαγεία των σκοτεινών παραμυθιών.
Την οδηγεί ως το βάθος της αίθουσας, σε έναν μικρό ιδιωτικό χώρο που απομονώνεται μόνο από ένα ζευγάρι κόκκινες βελούδινες κουρτίνες και δίχως να χρονοτριβεί, με ένα διαβολικό χαμόγελο στο στόμα του, κάθεται στη μια και μοναδική δερμάτινη πολυθρόνα, τραβώντας την απαιτητικά να σταθεί μπροστά του.
Απορεί γιατί δεν μπορεί να τον σταματήσει. Απορεί που δεν έχει καμία ανάγκη να ανταλλάξουν την οποιαδήποτε κουβέντα.
Του επιτρέπει να σύρει αργά τα χέρια του από τις γάμπες της ως τους μηρούς της κι έπειτα να ανασηκώσει το γαλάζιο της φόρεμα για να αποκαλύψει το κόκκινο μικροσκοπικό εσώρουχό της, το οποίο εξαφανίζεται μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα.
Στερεώνει το πόδι της στο μπράτσο της πολυθρόνας και σκύβει για να φτάσει το στόμα του ως τον τρεμάμενο κόλπο της. «Καλή χρονιά…», της εύχεται ηδονικά, κοιτώντας την βαθιά στα μάτια λίγο πριν αρχίσει να περιστρέφει τη γλώσσα του στην κλειτορίδα της, κάνοντας τα βογκητά της να πνιγούν μέσα στη δυνατή μουσική. Μα ξαφνικά σταματάει.
«Όχι!», κραυγάζει ανήμπορη εκείνη, με τα πόδια της να έχουν ήδη αρχίσει να τρέμουν.
Σηκώνει το πρόσωπό του να την κοιτάξει και τα χείλη του γυαλίζουν από τα υγρά της. «Θα τελειώσεις πάνω μου», προστάζει και ανοίγει το φερμουάρ του παντελονιού του.
Εκείνη γνέφει αποπροσανατολισμένη και αφήνεται ξανά στα χέρια του, καθώς την τραβάει να κάτσει επάνω του, με την πλάτη της να ακουμπά στο στέρνο του και τα πόδια της διάπλατα ανοιχτά και στερεωμένα στα μπράτσα της πολυθρόνας.
Πιάνει το πέος του σφιχτά στην παλάμη του και φέρνει το κεφάλι του πάνω στη κλειτορίδα της, συνεχίζοντας με αυτόν τον τρόπο να παίζει μαζί της.
«Θέλεις να μπω μέσα σου;», την βασανίζει και με το ελεύθερο χέρι του τσιμπάει άγρια τη ρώγα της πάνω από το φόρεμα.
«Ναι… σε παρακαλώ…», ικετεύει εκείνη και ανυπόμονα δαγκώνει την άκρη της συσκευασίας του προφυλακτικού που της έχει φέρει ως το στόμα, λες και είναι το καλύτερο πρωτοχρονιάτικο δώρο που της έκαναν ποτέ.
Όλα γίνονται γρήγορα. Βυθίζεται μέσα της απότομα, κόβοντάς της την ανάσα και καθοδηγεί εύκολα το σώμα της στον γρήγορο ρυθμό του. Μπαινοβγαίνει μανιακά, ανεξέλεγκτος, με τα δόντια του να δαγκώνουν το αυτί της και με τα χέρια του να ανασηκώνουν περισσότερο το σώμα της για να την καρφώσει στη συνέχεια όσο πιο βαθιά μπορεί!
«Ξέρεις πως μόλις αρχίσαμε, έτσι δεν είναι;», την ρωτάει γδέρνοντας τον λαιμό της με τα μαύρα του γένια κι εκείνη κουνά το κεφάλι της κλείνοντας σφιχτά τα μάτια της.
«Πόση ώρα μας απομένει;», αναρωτιέται και μόλις ανοίγει τα μάτια της ξανά, αντιλαμβάνεται πως δεν είναι πλέον οι δυο τους.
«Αρκετή για να καλύψει μια ολόκληρη χρονιά», λέει ο άγνωστος μελαχρινός άντρας που στέκεται τώρα μπροστά της κρατώντας ένα δερμάτινο κοντό μαστίγιο που καταλήγει σε μια γυάλινη σφήνα.
Μια ολόκληρη χρονιά, μέσα σε λίγες ώρες…
Δέχεται με ένα κοφτό νεύμα να σκύψει μπροστά της, να την ερεθίσει ακόμα περισσότερο με μερικά μαστιγώματα στην κλειτορίδα της, καθώς ο άλλος άντρας συνεχίζει να μπαινοβγαίνει μέσα της και ύστερα να την γεμίσει με τη γυάλινη σφήνα.
Μια ολόκληρη χρονιά, μέσα σε λίγες ώρες…
«Καλή χρονιά, μικρή μας Γουέντι…», της εύχεται ο μελαχρινός τη στιγμή που εκείνη κραυγάζει ασυνάρτητα, γραπώνοντας το χρυσό ταμπελάκι με το όνομα «Κάπτεν Χουκ» στο πέτο του σακακιού του. «Καλώς ήρθες στη Neverland…»
