Λένε συχνά στους συγγραφείς, όταν γράφουν ένα βιβλίο, να διαγράψουν λέξεις, φράσεις, παραγράφους, κεφάλαια ολόκληρα, όσο κι αν τα λατρεύουν, ακόμα κι αν είναι τα αγαπημένα τους σημεία, αν αυτά δεν εξυπηρετούν την ιστορία. Κι αυτή είναι μια συμβουλή που κανείς δε θέλει να ακούσει.

Είμαστε παιδιά του πάθους. Όσο μεγαλύτερο το πάθος μας, τόσο πιο εύκολα γινόμαστε φανατισμένοι οπαδοί, ειδωλολάτρες, κατακτητές. Πολλά είμαστε ικανοί να κάνουμε για να πείσουμε έναν ακόμα συνομιλητή ότι έχουμε δίκιο ή να προσηλυτίσουμε κι άλλους στη θρησκεία μας (είτε είναι μια ποδοσφαιρική ομάδα, μια φιλοσοφία ή η άποψή μας για την καλύτερη φέτα της αγοράς).

Η τέχνη της απώλειας θέλει εξάσκηση στην απαλότητα και στην ξεγνοιασιά. Που δε θα πει να μένεις αμέτοχος σε όσα συμβαίνουν γύρω, αλλά να μπορείς να αφήσεις το σχοινί απ’ το οποίο έχεις πιαστεί και πιστεύεις ότι θα σε οδηγήσει έξω από το λαβύρινθο. Έτσι τουλάχιστον, θα σιγουρευτείς ότι δεν κρατάς απλά έναν κισσό που έτυχε να φυτρώνει δίπλα σου. Η τέχνη της απώλειας θέλει μεγαλύτερο θάρρος απ’ την τέχνη της βεβαιότητας.

Μην παρεξηγηθώ, είναι όμορφος ο ενθουσιασμός, να ανήκεις σε ομάδες, να έχεις πίστη. Αλλά, μήπως, όταν πιάνουμε τον εαυτό μας να φανατίζεται, έχει έρθει ήδη η ώρα να χάσουμε επίτηδες, γιατί ό,τι κι αν νιώθουμε πως μας ανήκει/μας χαρακτηρίζει/μας τρέφει, είναι καλό να θυμόμαστε πως και χωρίς αυτό η ζωή μας πάντα έχει και παρακάτω;

Τρέφεσαι απ’ το χειροκρότημα και το χρειάζεσαι τόσο που όταν δεν το χεις τρελαίνεσαι; Kill your darlings και δοκίμασε μια φορά το backstage, να δεις την κούραση της παραγωγής. Πλατειάζεις συνέχεια στα κείμενά σου; Δοκίμασε να γράψεις χαϊκού. Νιώθεις μια άγρια χαρά όταν σου λένε ότι έχεις δίκιο; Δοκίμασε να σωπάσεις και να μη συμβουλεύσεις κανέναν. Η στάση μας στα πράγματα μιλάει καθαρότερα.

Κι εγώ μπορεί να ενθουσιάστηκα με αυτό το κείμενο, αλλά και να μην αρέσει στο Χρύσανθο, δεν έγινε και τίποτα. Μέσα στις τόσες ματαιώσεις, ας είναι ευπρόσδεκτη άλλη μία, έτσι, για εξάσκηση. Kill your darlings, baby, λέω στον εαυτό μου.