Πριν από είκοσι πέντε ολόκληρα χρόνια –aλήθεια πως πέρασε ένα τέταρτο του αιώνα;– ο ακριβός μου φίλος, εραστής του ωραίου, εκλεκτός ποιητής –και εξαιρετικός βέβαια στιχουργός– Άκος Δασκαλόπουλος μου έδωσε ένα ημιτελές τραγούδι, ένα τετράστιχο για την ακρίβεια, με την προτροπή να το μελοποιήσω και μετά «εδώ είμαστε Παντελάκι το συμπληρώνουμε», όπως επί λέξει μου είπε.

Στο μαγαζί που ‘ρθες να πιείς
δούλευα γκαρσονάκι
εγώ σε κέρναγα ποτά
κι εσύ πικρό φαρμάκι.

Η ιδέα του τραγουδιού, που την κουβεντιάσαμε λίγο, ήταν ότι η παλιά αγαπημένη πήγε με τον νέο της ευκατάστατο φίλο –από σύμπτωση ή επίτηδες αλήθεια;– στο μαγαζί που ο φουκαράς ο πρώην δούλευε σαν βοηθός σερβιτόρου. Για να τον πικάρει, ίσως, έκανε ότι δεν τον γνώριζε καν. Τον αγνοούσε παντελώς, ενώ ήταν υπερβολικά διαχυτική με το νέο αμόρε. Αυτή διασκέδαζε, το γκαρσονάκι υπέφερε…

Μου άρεσε πολύ το θέμα του τραγουδιού, σκάρωσα θυμάμαι και μια πρώτη μελωδία, αλλά μας πρόλαβαν τα γεγονότα. Όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, οι θεοί γελούν…

Λίγες μέρες μετά, ο Άκος «έφυγε» νεότατος ξαφνικά για τη γειτονιά των Αγγέλων –από ανακοπή καρδιάς, αφήνοντας πίσω του τα υπέροχα άρτια τραγούδια του — που ‘ναι τα χρόνια, το πουκάμισο το θαλασσί, μέσα στα μαύρα σου κυρά μου τα μαλλιά, τα παλικάρια, το καλοκαίρι το μορτάκι, Όσα δε βάνει ο λογισμός, ζωγραφισμένα στο χαρτί, βρέχει πάλι απόψε, Έκλαψα χθες, γύφτισσα μέρα, να διώξω τα σύννεφα, γειτονάκι μου, το σακάκι μου κι αν στάζει, χάντρα στο κομπολόι σου, δίχως την καρδούλα σου, Ήσουν ωραία, κι αν περπατώ, αλλιώτικος νόμος, θαλασσινό, καράβια είμαστε, κυκλαδικό, στη Σέριφο ήσουν πουλί, ξημερώματα κ.α.

Εκτός όμως από αυτά τα εξαιρετικά τραγούδια που όλοι αγαπήσαμε και σιγοτραγουδήσαμε, υπάρχει ακόμα και το ημιτελές τραγουδάκι που μου εμπιστεύτηκε. Πέρασαν πολλά χρόνια για να το ξαναπιάσω. Κάθε φορά που το επιχειρούσα, η απουσία του ακριβού μου φίλου ήταν επώδυνη.

Ένα βράδυ, όμως, σαν να με επισκέφτηκε στο όνειρο μου και να με εμψύχωσε από ψηλά. Συμπλήρωσα τα κουπλέ, έβαλα κι ένα πικάντικο ρεφρέν που νομίζω πολύ θα του άρεσε, πήρα την κιθάρα και προέκυψε αβίαστα η μελωδία που κούμπωνε γάντι με τον στίχο. Το τραγούδι που προέκυψε το ηχογράφησα πρόσφατα, θα κυκλοφορήσει λίαν συντόμως και ασφαλώς το αφιερώνω στη μνήμη του:

ΚΑΤΙ ΨΙΛΑ

Στο μαγαζί που ‘ρθες να πιείς 
δούλευα γκαρσονάκι
εγώ σου σέρβιρα ποτά
κι εσύ πικρό φαρμάκι.

Έκανες πως δεν μ’ ήξερες
κι ούτε που με κοιτούσες
κι αυτόν που ήταν δίπλα σου
στην αγκαλιά κρατούσες.

Κάτι ψιλά που μ’ άφησε
τα πήρες κουφαλίτσα
κρυφά στην τσέπη τα βαλες
και φύγατε αγκαλίτσα.

Το ίδιο ποίημα πούλαγες
τον τρέλανες στο ψέμα
και μένα δεν μου έριχνες
ούτε ένα σου βλέμμα.

Στο μαγαζί που ‘ρθες να πιείς 
δούλευα γκαρσονάκι
εγώ σου έφερνα ποτά
κι εσύ πικρό φαρμάκι.

Κάτι ψιλά που μ’ άφησε
τα πήρες κουφαλίτσα
κρυφά στην τσέπη τα βαλες
και φύγατε αγκαλίτσα.

ΥΓ. Γειά σου Ακούλη, σ’ ευχαριστώ για όλα!

Το jukebox του Αμπαζή

Ελαφρά τραγούδια και βαριά λαϊκά
με jazz διάθεση και rock άποψη!

Η νήσος των Αζόρων
Κατηραμένη νήσος, νήσος των Αζορών,
που καταστρέφεις νέους και θάπτεις των κορών.
Να πέσει τιμωρία από τον ουρανόν
να λείψεις απ’ τους χάρτας και των ωκεανών.

Ένα γουρούνι λιγότερο
Γι’ αυτό σου λέω μη μου λες εμένα
για όλα αυτά τα μεγαλεία, τα παλάτια, τα λεφτά.
Γι’ αυτό σου λέω εγώ είμαι μια χαρά
να κλαις τον άλλονε λοιπόν το φουκαρά.

Με τσέπες αδειανές
Τι θα κάνουμε, βρε φίλοι, στην κατάστασιν αυτήν
που χαμένοι πάμε όλοι εδώ στην Αμερική.
Όπου φτώχεια έχει πέσει και δε βρίσκομε δουλειά
και τα έξοδα δε βγαίνουν και τραβούμε συμφορά.

Το ρομαντικό γεύμα
Τι ρομαντικό το γεύμα,
τι ωραία η ζωή,
για τη σάρκα, για το πνεύμα
για τα δυο τους τι τροφή.
Τι ρομαντικό το γεύμα,
τι ωραία η ζωή.

Γλυκειά ζωή
Ουζάκια και μπυρίτσες και γέλια κι αγκαλιές
αγάπες και τραγούδια στις ακροθαλασσιές

Γλυκιά ζωή, γλυκιά ζωή
από το βράδυ ως το πρωί

Φουστανάκι με δαντέλα
Εκ πρώτης όψεως όταν σε είδα
τότε συμπλήρωνα ένα προ πό
έπινα ούζο με καραβίδα
τότε κατάλαβα πως σ’ αγαπώ

Βουαλά η Αθήνα
Αθήνα καινούρια
Του κόσμου καμάρι
τραγούδι του ήλιου, της νύχτας φεγγάρι.
Θεότρελη πόλη με ξένους πολλούς
και δυο εκατομμύρια ντόπιους τρελούς.
Σαν να ‘ ναι παγώνι, φτερούγες απλώνει
στο Σούνιο αρχίζει
στη θήβα τελειώνει