Το πρόβλημα είναι βαθύ. Και έχει πολλές αποχρώσεις και πρόσωπα. Τόσα πολλά, ενίοτε και αντιθετικά. Ή μήπως τελικά δεν είναι και τόσο αντιθετικά; Και απλά είναι τα πολλά πρόσωπα της ανοησίας, της ασυδοσίας, του νεοελληνικού “Κάνω ό,τι γουστάρω”…
Ο Παπάς στην ζούλα μετάλαβε κάποιους από την πίσω πόρτα της Εκκλησίας και τώρα κρύβεται για να γλυτώσει το αυτόφωρο…
Κάποιοι “αναρχικοί’’ κάναν επανάσταση, κολλώντας αφίσες ενάντια στον φόβο και τις απαγορεύσεις…
Γιατί μου μοιάζουν τόσο πολύ; Γιατί με αγριεύουν; Γιατί κάποιοι υπερπροβάλλουν την μία ή την άλλη είδηση και αποκρύπτουν την άλλη;
Μία φίλη είπε πως δεν χρειάζεται να κάνουμε πολλές αναλύσεις και πως υπάρχει ένας κοινός παρανομαστής σε όλα αυτά. Και αυτός είναι η βλακεία…
Μάλλον θα συμφωνήσω μαζί της. Δεν είναι θέμα Χριστιανισμού ή Αναρχισμού ή οποιουδήποτε άλλου γνωστού -ΙΣΜΟΥ
Ένας νέος ΙΣΜΟΣ ξεπροβάλλει, Ο ΒΛΑΚΙΣΜΟΣ.