Όχι, δεν είναι επιχείρημα το ότι “όλες οι μάνες έχουν τα παιδιά τους κοτσαρισμένα στα social media”. Όχι, δεν είναι επιχείρημα το ότι γίνεται για το κοινό καλό και για το συνολικό όφελος.Τα παιδιά που δεν μπορούν να παρίστανται στο μάθημα μπορούν να το παρακολουθήσουν μαγνητοσκοπημένο-που και αυτό είναι υπό συζήτηση.

Παραμερίζοντας, σε αυτό το σημείο, τα πρακτικής φύσης ερωτήματα “ποιος θα αγοράσει τις κάμερες;”, “για ποιες τάξεις θα ισχύει;” και “από πότε θα ισχύει, αν τελικά γίνει;”, αποφασίζω να μεταφέρω μια άποψή μου για το θέμα, φωτισμένη και υποβοηθούμενη εν πολλοίς από τις γνώμες δραστήριων και σοβαρών εκπαιδευτικών που μίλησαν αυτές τις μέρες.

Σημειωτέον ότι δεν υπάρχει εκπαιδευτικός με πραγματική έγνοια για το αντικείμενό του ο οποίος δεν στάθηκε έστω σκεπτικός απέναντι στο άρτι εξαγγελθέν προτεινόμενο μέτρο. Μα, είναι δυνατόν; Κάμερα στην τάξη; Κάμερα στα πρόσωπα, τα γραπτά, τα ρούχα, τις σάκες ανήλικων; Και, επίσης, κάμερα στους εκπαιδευτικούς μας;

Ο Β. μου έστειλε μια άκρως κατατοπιστική ανάρτηση μιας εκπαιδευτικού, την οποία παραθέτω αυτούσια, παραβλέποντας την ατυχή χρήση του λατινικού questionmark, αντί για το ωραιότατο “;” μας.

“Σε όλα είμαι μέσα. Τηλεμάθημα, τηλεδιάσκεψη, πλατφόρμες, περιβάλλοντα, εργαλεία, επιμορφώσεις, ΤΠΕ και Εικαστικά, ιστοσελίδες, μπλογκ, κουΐζ, εφαρμογές, ψηφιακές εκθέσεις, εικονικά μουσεία, comenius, erasmus, etwinning, τα  πάντα εδώ και χρόνια και όλα τα χρησιμοποιώ. Φεύγω και μετά την καθαρίστρια. Και συνεχώς προσπαθώ να μαθαίνω καινούργια πράγματα και να τα ανανεώνω. Συνεχώς λέμε. Πριν τις καραντίνες. Και τώρα πάλι μέσα σ’ όλα.

Εξ αποστάσεως σύγχρονη, ασύγχρονη, συγχρονισμένη τηλεκολύμβηση, τηλεακροβατικά, να βοηθήσω να τρέξω να “επιμόρφωσω” τρομάρα μου, να δουλέψω μέχρι αργά το βράδυ, μου’χει βγει το μάτι στον υπολογιστή, μου αρέσουν όλα, και με τα παιδιά τα φχαριστιομαστε πολύ. Κι έχουμε κάνει φανταστικά πράγματα πολλά χρόνια. Και έχω και αναγνώριση, και “βραβεία”, και “διπλώματα”, και επαίνους στο παιδαγωγικό ινστιτούτο κι ό,τι θέλουν. Δεν τα μαζεύω για την… αξιολόγηση, μου τα δίνουν.
Σε σημείο που φυσικά ακούω και διάφορα, να μην… “προκαλώ” .

ΑΛΛΆ

κάμερα στο μάθημα στην σχολική τάξη ΔΕΝ ΜΠΑΊΝΕΙ.
Τέρμα, ως εδώ. Και όχι, δεν ντρέπομαι ΚΑΘΟΛΟΥ για το μάθημά μου, ούτε ανησυχώ για την κριτική. Στο CNN να με δείχνουν, λάιβ, κανένα πρόβλημα .

ΤΟ ΜΆΘΗΜΑ, όμως, είναι εξέλιξη ανηλίκων κι ενηλίκων ανθρώπων με ελεύθερη έκφραση χτισμένη πάνω στην ιδιαίτερη προστατευμένη σχέση με το κάθε συγκεκριμένο μάθημα και τον κάθε καθηγητή, την ιδιαίτερη ώρα και στιγμή στις κάθε φορά μοναδικές συνθήκες με άπειρες παραμέτρους.

Δεν εκφράζεται το παιδί όταν ακούει η μαμά του συμμαθητή του από το σπίτι. Δεν ρωτάει όταν ακούει ο μπαμπάς του άλλου συμμαθητή από το σπίτι, που είναι ανταγωνιστικός με τον δικό του μπαμπά. Δεν εκφράζεται και δεν εξελίσσεται όταν πιστεύει ότι ακούει από το σπίτι οποιοσδήποτε σε αυτόν άγνωστος η και γνωστός του. Η θεία, η μεγάλη αδερφή της συμμαθήτριας, η περίεργη γιαγιά του άλλου. Δεν θα παρουσιάσει το έργο του όταν μπορεί να ακούει ο θείος του, μπαμπάς του άλλου του ξαδέρφου συμμαθητή που είναι σπίτι, του νονού που του κάνει ιδιαίτερα.

Ποια προσωπικά δεδομένα προστατεύονται; Ποιος απ΄ αυτούς που έδωσε το πράσινο φως για τέτοια ρύθμιση έχει διδάξει στην επαρχία; Ποιος έχει κάνει Εικαστικά η ελεύθερο σχέδιο στο λύκειο σε μαθητές με αυταρχικούς υπερσυντηρητικούς γονείς, γνωστούς και οικογένειες; Ποιος απ’ αυτούς έχει μαθητές που ακόμα και οι δικοί τους γονείς ν ακούνε, δεν νιώθουν πια μέλη του τμήματος και του σχολείου τους αλλά ελεγχόμενα πειραματόζωα υπό καθεστώς ψυχολογικής βίας;

Ακόμα και ο πιο συνεργάσιμος Εκπαιδευτικός που νομίζω ότι είμαι, και χωρίς κανένα φόβο τί θα πουν οι άλλοι για το μάθημά μου, θέτω το όριό μου που είναι η ελευθερία των μαθητών. Στην τάξη μου θα πουν τη σαχλαμάρα τους, θα συζητήσουμε για τα πάντα, θα σκεφτούν και θα πειραματιστούν σε πράγματα που δεν θα έκαναν ποτέ με την παρουσία άλλων, θα αποκτήσουν δεξιότητες και θα δημιουργήσουν μόνο όταν είμαστε σε αυτό το μαγικό μέρος που φτιάχνει ένας οργανισμός, μια ομάδα.

Όχι αποκομμένη και κρυφή, αλλά μια ομάδα εργασίας και νόησης που δεν μεταδίδεται λαιβ στην πόλη τους. Όχι χωρίς έλεγχο, αρχές και νόμους, αλλά χωρίς κουτσομπολιό, νοσηρή περιέργεια, ανταγωνισμό γονιών και αρρωστημένη φανατισμένη εχθρικότητα, ρατσισμό, μανία ελέγχου ή εμμονές . Αν ολ’ αυτά τα ακούτε πρώτη φορά να υπάρχουν στις ελληνικές άγιες οικογένειες, ελάτε να κάνετε μάθημα στα σχολεία με κάμερα εσείς. Δεν θα είναι μάθημα. Θα είναι άλλη μια παράσταση, ένα καλοστημένο ψυχολογικό θρίλερ.

Υγ1 Όσοι δεν κατανοούν την διαφορά ετών φωτός της σύγχρονης τηλε-εκπαίδευσης με υπολογιστή, από την κάμερα μέσα στην τάξη, ας μάθουν παρακαλώ μόνοι τους ποια είναι

Υγ2 Γονείς πού είστε? Τα σκεφτήκατε ολ’ αυτά; Τα παιδιά σας στις τάξεις θέλετε να τα παρακολουθεί-ακούει η γειτονιά σας;

Υγ3 Δεν αφήνω λόγους αναλύσεις μου και σεντόνια στο προφίλ μου, όσοι κοινοποιήστε να γνωρίζετε ότι δεν θα υπάρχει για πολύ, ευχαριστώ

Υγ4 Για την υποστήριξη μαθητών στο σπίτι σε πολύ ειδικές συνθήκες, ήδη απείρως πιο ικανοί , έμπειροι και ειδικοί από εμένα εκπαιδευτικοί έχουν κάνει σαφείς προτάσεις για την ασύγχρονη και σύγχρονη παράλληλη τηλεκπαίδευση, η οποία μέσω απολύτως ελεγχόμενου ψηφιακού περιβάλλοντος και εφαρμογών δεν έχει καμία σχέση με την ταυτόχρονη προβολή δια ζώσης μαθήματος μέσα στην σχολική τάξη)”

Από νομικής σκοπιάς, θεωρώ ότι το δικαίωμα στην εκπαίδευση των μαθητών για ένα μήνα περίπου, δεν χρειάζεται να προκριθεί έναντι δικαιωμάτων συνταγματικά κατοχυρωμένων και εξίσου σπουδαίων, όπως αυτά της προστασίας της ιδιωτικής ζωής στο άρθρο 9Α Σ, του πληροφοριακού αυτοκαθορισμού, της ελεύθερης ανάπτυξης προσωπικότητας, του δικαιώματος στην ψυχική ηρεμία, των δικαιωμάτων έκφρασης, καθώς και αυτά του Χάρτη των Θεμελιωδών Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της ΕΕ. Η τροπολογία του Υπουργείου Παιδείας σε σχέση με αυτό το λεπτό ζήτημα θα όφειλε έστω να τεθεί σε ηλεκτρονική διαβούλευση, κάτι που δεν συνέβη, φυσικά.

Το άρθρο 16 παρ. 4 του Συντάγματος ορίζει ότι η Πολιτεία οφείλει να φροντίζει για την πρόσβαση σε ελεύθερη και δωρεάν εκπαίδευση. Είναι δωρεάν, όμως, μια εκπαίδευση που όλη αυτήν την περίοδο απαιτούσε χρήση υπολογιστή, λάπτοπ, τάμπλετ; Επίσης, ποιοι θα επωμιστούν το κόστος των καμερών;

Η συνταγματική αρχή της αναλογικότητας επιτάσσει μια στάθμιση, μια εναρμόνιση των δικαιωμάτων. Εν προκειμένω, ακόμα και ένας αμαθής περί τα νομικά νους μπορεί να εντοπίσει το οξύμωρο που λαμβάνει χώρα, με το να δίνεται προτεραιότητα στην εκπαίδευση έναντι του πληροφοριακού αυτοκαθρισμού και της ατομικής ελευθερίας.  Τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα των μαθητών αφορούν, μεταξύ άλλων, την εξωτερική τους εμφάνιση, την σχολική τους πρόοδο, αλλά και την ίδια τους την ψυχολογία εντός τάξης (υπάρχουν παιδιά με προβλήματα στην συγκέντρωση ή υπερβολικά ντροπαλά κ.ο.κ)

Σύμφωνα με σχετικό κείμενο που δημοσιεύτηκε τις προάλλες στο alfavita.gr: “Πολλές πρόσφατες εκπαιδευτικές έρευνες ανά τον κόσμο, περιλαμβάνουν προσπάθειες δημιουργίας ψηφιακών μονοπατιών που θα ακολουθήσουν έναν μαθητή σε ολόκληρη την εκπαιδευτική του πορεία, φαινομενικά διευκολύνοντας τους εργοδότες να προσλαμβάνουν ανάλογα με τις δεξιότητες που χρειάζονται στο μέλλον. Οι πλατφόρμες ηλεκτρονικής μάθησης, επιδιώκουν να συλλέγουν όλο και περισσότερα δεδομένα με την εξής μέθοδο. Κάθε ενέργεια που εκτελεί ένας χρήστης – μαθητής αλλά και καθηγητής, μπορεί να καταγραφεί και να σαρωθεί για πληροφορίες, έναν τεράστιο όγκο δεδομένων (big data,) τα οποία μπορούν στη συνέχεια να πωληθούν σε διαφημιζόμενους ή σε αγορές απόδοσης ανθρώπινου κεφαλαίου, σε πολιτικούς σχηματισμούς κλπ και τα οποία θα χρησιμοποιηθούν για την αναδιάταξη αλγορίθμων και τη βελτιστοποίηση των διαδικασιών, ώστε να εξαχθούν συμπεράσματα και να χρησιμοποιηθούν κατά βούληση με σκοπό την δημιουργία κέρδους.”

Άραγε, οι άνθρωποι που νομοθετούν για την κοινωνία, για τον λαό είναι σε επαφή μαζί τους; Κατανοούν, εν προκειμένω, τι σημαίνει να μπει κάμερα σε σχολική αίθουσα;

Σε λίγο, θα μπαίνουν κάμερες και στα δικαστήρια για χάρη δικαστών (ευπαθείς ομάδες η πλειονότητά τους!) που δεν δύνανται να παραστούν στην αίθουσα. Κι εγώ, που είμαι η γκόμενα του δικαστή, θα μπορώ να βλέπω ή να ακούω από το μέσα δωμάτιο του σπιτιού τους κατηγορούμενους στο εδώλιο να απολογούνται ωραία και καλά…

Η Πολιτεία οφείλει να σκεφτεί καλύτερα και, ει δυνατόν, με άξονα τον ανθρώπινο παράγοντα, τα ζητήματα όχι μόνο νομικής, αλλά και ηθικής φύσης. Ας μην επιβεβαιωθούν έτσι χυδαία οι φόβοι των περισσότερων από εμάς, ότι το μικρότερο κακό, τελικά, που μπορεί να επιφέρει ο κορωνοϊός είναι η απώλεια των αγαπημένων μας προσώπων. Η ζωή μας αλλάζει δραματικά μέρα με την μέρα και αγωνιούμε για τα δικαιώματά μας, την ανθρώπινη υπόστασή μας, τον ρόλο μας ως μελών μιας κοινωνίας με αξίες και κάποια ιερά, απαράβατα όρια.