Σας τα λέω γρήγορα γιατί είναι Αθηναίος. Είμαι δηλαδή του στυλ «Σύνταγμα-Δάφνη 9 λεπτά», ούτε 8, ούτε 10. Μπορώ να σας τα πω και αλλιώς γιατί έχω ζήσει στην Ικαρία. Δηλαδή του στυλ, «Πότε φεύγει το λεωφορείο; Όταν γεμίσει…». Δύο τελείως διαφορετικές εξισώσεις, η μία με κανέναν άγνωστο χ, η άλλη με άπειρους.

Ούτε η μία λύνεται, ούτε η άλλη. Αν ήταν ποδοσφαιρικός αγώνας η Αθήνα θα έτρεχε χωρίς την μπάλα και το πιο πιθανό να στούκαρε στην διαφημιστική ταμπέλα. Την ίδια ώρα η Ικαρία θα είχε απλώσει αιώρα στα γκολπόστ και θα κούναγε νωχελικά τα δίχτυα αδιαφορώντας για το τόπι. Γκολ πάντως δεν θα έμπαινε εξού και το Ο-Ο. Δεν σας κρύβω πως μπορώ να συνεννοηθώ και με τους μεν και με τους δε. Με τον ‘‘Αθηναίο’’ που κορνάρει ένα δευτερόλεπτο πριν ανάψει πράσινο, λες και είναι συνδεδεμένος με τον υπολογιστή του Υπουργείου Συγκοινωνιών. Και με τον ‘‘Ικαριώτη’’ που στρίβει τσιγάρο και χάνεις το φανάρι με τα νεύρα σου να χορεύουν Ικαριώτικο.

Από μόνες τους οι φιγούρες, αυθύπαρκτες έχουν μία δομή. Το πρόβλημα βρίσκεται όταν
συνευρεθούν. Εκεί αρχίζει ο πόλεμος και τα αλλοπρόσαλλα. Μερικοί υποστηρίζουν πως αν οι
φυλές χωριστούν θα είναι μια χαρά. Διόλου δεν συμφωνώ σε μία τέτοια άχαρη προοπτική,
Όπως δεν συμφωνώ και με την άλλη ιδέα. Ας είναι μαζί αλλά ας δηλώνουν εξαρχής το σε ποια φυλή ανήκουν. Να έχουν π.χ. τα αυτοκίνητα των ‘‘Ικαριωτών’’ μία μαύρη σημαία και οι ‘‘Αθηναίοι’’ μία πράσινη. Το βλέπεις εσύ και ξέρεις τι να περιμένεις. Αλλά είναι λύσεις αυτές; Η ζωή είναι ωραία στην σύνθεσή της, στο απρόβλεπτο, στην αποδοχή του διαφορετικού. Και τελικά το ζήτημα είναι πως όλοι μας έχουμε μέσα μας και τον «Ικαριώτη και τον Αθηναίο», καταπιεσμένος ο ένας ανεξέλεγκτος ο άλλος.

Αυτοσυγκράτηση και ανοχή. Ίσως έτσι την βγάλουμε καθαρή, απολαύσουμε και την Αθήνα και την Ικαρία και ίσως και να μπει και κάνα γκολ γιατί το τεράστιο 0-0 θα μας αποκοιμίσει όλους.