Πείτε με κακιά φεμινίστρια, πείτε με οπισθοδρομικιά, πείτε με ό,τι θέλετε. Κουράστηκα με το μοντελάκι της ανεξάρτητης, δυναμικής γυναίκας.
Κουράστηκα με το over achieving, με το να προσπαθώ να ’μαι γαμάτη σε όλα, δυνατή και άτρωτη και wonder woman. Έχω εξαντληθεί να πρέπει να αποδεικνύω καθημερινά ότι δε φοβάμαι τίποτα κι ότι ΜΠΟΡΩ. Ότι μπορώ να εξοντώσω κατσαρίδες χωρίς να πάθω υστερία, ότι μπορώ να ’μαι ετοιμόλογη όταν κάποιος μου την πέφτει άκομψα και να του το κόψω, ότι μπορώ να κάνω όλα τα μερεμέτια στο σπίτι με άνεση και sexiness, ότι δε ζηλεύω γιατί είμαι και πολύ ανοιχτόμυαλο τυπάκι, ότι χτίζω «καριέρα» με κέφι και μπρίο και πάνω απ’ όλα, ότι δε φοβάμαι ότι στο τέλος θα μείνω μόνη (και θού, Κύριε, στο ράφι), εξαντλημένη, μπερδεμένη και απογοητευμένη… και ποια «καριέρα» θα με σώσει;
Θέλω πίσω το παιδικό δικαίωμά μου στην αδυναμία και την ανεμελιά. Θέλω κάποιος να μου πει τι πρέπει να κάνω, κάποιος να αποφασίσει κάτι για μένα. Θέλω να μην είμαι δυνατή και να μπορώ για λίγο –αλίμονό μου αν το θέλω μόνιμα– να καταρρεύσω και κάποιος να μου πει «Ας το αυτό, αυτό θα το αναλάβω εγώ». Εμείς τα θηλυκά έχουμε την τάση να τους φροντίζουμε όλους, να τους έχουμε όλους ευχαριστημένους και χορτάτους. Κάποιες είναι τυχερές κι έχουν τις μανούλες τους. Εμάς, όμως, που οι μανούλες μας είναι πολύ μακριά, ποιός θα μας φροντίσει; Το μοντέλο της σύγχρονης γυναίκας δεν αφήνει περιθώρια για ευθραυστότητα, θέλει ετοιμοπόλεμες αμαζόνες. Άσε που πια δεν μας επιτρέπεται και πολύ να λέμε πως θέλουμε να γίνουμε μητέρες. Κι αν το πούμε, παρατηρούμε ότι συχνά μας κοιτάνε με οίκτο, ότι δεν τον θεωρούνε ευγενή στόχο και μας νουθετούν λέγοντάς μας, «Καλά, τώρα που μπορείς να κάνεις τα πάντα, εσύ αυτό θα διάλεγες; Μήπως καλύτερα να γυρίσεις τον κόσμο με ένα βανάκι;»
Σκέφτομαι καμιά φορά τις γυναίκες που όταν όλα πηγαίνουν στραβά, έχουν μια αγκαλιά κι ένα φιλί απ’ το παιδί τους να τις φέρνει στα ίσα. Εμείς, στα μούτρα μας, ολόκληρες wonder women κι ούτε αυτό δεν τολμάμε να ξεστομίσουμε ότι έχουμε ανάγκη.
