Η παραλία ως μικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας

Όπως σε κάθε περίσταση που συνυπάρχεις (αναγκάζεσαι!) με άλλους ανθρώπους που δεν ξέρεις καν ή ξέρεις πολύ λίγο, αρχίζεις να παρατηρείς γύρω σου μικρές λεπτομέρειες και εικόνες που δίνουν μία… γεύση της κοινωνίας στην οποία κινούμαστε. Μία από αυτές τις περιστάσεις είναι η παραλία στην καρδιά του Αυγούστου.

Αύγουστος το λοιπόν στην ηπειρωτική και κεντρική Ελλάδα, προσπαθώντας να ξεχάσω όλη αυτή την καταστροφική χρονιά (και αυτήν που προηγήθηκε), με μόνο στόχο να μη σκέφτομαι και να γεμίσω μπαταρίες που λέμε κλισεδιάρικα. Και όπως ήμουν (πάντα και καλά κουλτουριάρα) ξαπλωμένη κάτω από την ομπρελίτσα μου με τα καρεκλάκια μου, το ψυγείο μου, το σκύλο μου και τη “Δίκη” του Κάφκα, ακούω κάτι που ενοχλεί τα αυτιά μου. Ξαφνικά βλέπω μία ορδή να κατηφορίζει κάθιδρη από το δρόμο προς την παραλία και μάλιστα να κατευθύνεται τόσο δίπλα μου, που ένιωσα να δημιουργείται στην άμμο ένας μικρός σεισμούλης. Πανζουρλισμός, φωνές, ιστορίες και γκρίνιες, 10 παιδιά, 8 γονείς και 2 παππούδες με κεντρικό θέμα διαφωνίας, αν θα κάτσουν κοντά στο δρόμο ή κοντά στη θάλασσα. Κέρδισαν οι δεύτεροι και θεώρησα ότι θα ηρεμήσουμε και θα επιστρέψω στην κουλτούρα μου και εγώ και οι υπόλοιποι της παραλίας.

Αμ δε. Ξαφνικά βγαίνουν ψαροντούφεκα χωρίς σημαδούρα, καλάμια για ψάρεμα με αγκίστρια που κόβουν δάχτυλα, άπειρες πίτες και σάντουιτς της περιοχής καταναλώνονταν με ρυθμούς βιομηχανικής παραγωγής, όλοι στη θάλασσα σε σημείο που για να βουτήξεις έπρεπε να κάνεις τον κύκλο, κόλλησαν τις ομπρέλες στη δική μου και προσπάθησαν να μου πιάσουν κουβέντα για να μην τους βρίσω και οι παππούδες έκλεισαν τον ξύλινο διάδρομο που χρειαζόταν για να περάσει ο κόσμος με καθίσματα και δολώματα.

Η εικόνα ήταν αποτρόπαια, αλλά σε καμία περίπτωση … περίεργη. Δηλαδή ήταν μια εικόνα συνηθισμένη για ελληνικό καλοκαίρι. Ό,τι απαγορευμένο θεσμικά ή ηθικά υπήρχε το έκαναν: επικίνδυνα σπορ σε μια γεμάτη παραλία που κάποιος μπορούσε να τραυματιστεί, ενόχληση των διπλανών, κανένα μέτρο απόστασης για τον κορωνοϊό, γενικά όλα λάθος.

Και κοιτώντας το μικρό αυτό τσίρκο δεν μπόρεσα παρά να σκεφτώ: “Αν αυτό γίνεται σε μία παραλία, ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΧΩΡΑ;”