Γράφει ο Λούσιφερ
Το στυγερό ρατσιστικό έγκλημα κρατικής βίας με το τον θάνατο του George Floyd ήταν μια ακόμα δολοφονία που ξεχείλισε το ποτήρι της οργής και εξεγέρθηκε σύσσωμη η κοινότητα των αφροαμερικανών στις ΗΠΑ και όχι μόνο-εξέγερση με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στην συγκεκριμένησυγκυρία μιας γενικευμένης και έκτακτης (με όρους μονιμότητας) φασιστικοποίησης του κράτους των ΗΠΑ.
Γεννά πολλά ερωτήματα, κυρίως ως προς το πού θα καταλήξει και τι μπορεί να αποφέρει. Μοιάζει, όμως, να είναι η αρχή των εξελίξεων που αναπόφευκτα θα επηρεάσει κάθε γωνιά του πλανήτη, μιας και διαδραματίζεται στην ίδια την καρδιά του.
Ο ρατσισμός και το κράτος-τιμωρός είναι εδραιωμένα ως λογική και πρακτική, ενώ αποτελούν δομικό συστατικό του κράτους για την επιβολή του “νόμου και της τάξης”.
Ειδικά στις ΗΠΑ, αυτό που ονομάζουμε βαθύ κράτος κουβαλάει όλα τα κατάλοιπα της αποικιοκρατίας και δουλοκτητικής κοινωνίας των προηγούμενων αιώνων. Οι Αφροαμερικανοί ποτέ δεν σταμάτησαν να αντιμετωπίζονται ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας και ποτέ δεν έπαψαν να είναι στο κοινωνικό υπόγειο της αμερικανικής κοινωνίας. Ακόμα και μεγάλοι αστέρες του αθλητισμού, της τέχνης και του θεάματος αντιμετωπίζονται πολύ συχνά ως άξιοι συμπληρωματικοί διασκεδαστές της σόου μπιζ δίνοντας στο περιεχόμενό της μια εξωτική διάσταση.
Την ίδια στιγμή, βρισκόμαστε προ των πυλών μιας βαθύτατης κρίσης κατά βάση πολιτικής και δευτερευόντως οικονομικής, πολιτικής με την έννοια της ρευστότητας και των αδιεξόδων προσανατολισμού, αφού η “φτώχεια” σε επίπεδο ιδεών και αξιών είναι ορατή: δεν μπορεί να ταΐσει κανένα οραματικό σχέδιο στο πλαίσιο μιας παγκοσμιοποιημένης νεοφιλελεύθερης ολιγαρχίας.
Ο δυτικός ανεπτυγμένος κόσμος που τόσο πάσχιζε για κοινωνικές ελευθερίες και δημοκρατία, τώρα φαίνεται να βιάζεται να τελειώνει με αυτό το ξεπερασμένο προφίλ του και νιώθει ότι δεν υπάρχει λόγος να κρύβεται πίσω από την μάσκα μιας απαξιωμένης κατακρεουργημένης πρώην δημοκρατίας.
Έφτανε ένας ιός για να αποκαλυφθεί το μέγεθος της υποκρισίας και αδιαφορίας του συστήματος απέναντι σε όλη την ανθρωπότητα.
Μεγάλες υπερδυνάμεις όπως οι ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία, Βραζιλία, Μεξικό και άλλες μπορεί να ξέμειναν από γάντια, μάσκες, αναπνευστήρες, ΜΕΘ και αντισηπτικά… αλλά έχουν τεράστια επάρκεια σε πολεμικό υλικό και αρκετή όρεξη για ξύλο και καταστολή απέναντι σε όποιον διαμαρτύρεται.
Εδώ στην Ελλάδα από ό, τι φαίνεται η κυβέρνηση Μητσοτάκη υιοθετεί κατά γράμμα την λογική αυτή και θέλει να βάλει σε καραντίνα κάθε μορφή πάλης των εργαζομένων και κάθε μορφή συλλογικής έκφρασης με πολιτικό περιεχόμενο.
Δεν είναι τυχαίο ότι 50 μέλη της ΣΒΕΟΔ προσήχθησαν και κρατήθηκαν στο ΑΤ Ζεφυρίου μέχρι τις 5 τα ξημερώματα δίχως λόγο και αιτία ,ενώ την ίδια στιγμή τα πάρτυ σε βίλες με σελέμπριτις είναι καθημερινό φαινόμενο δίχως να ενοχλεί το κυβερνητικό επιτελείο.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης προτίμησε να δαπανήσει 32 εκατομμύρια ευρώ σε γκλομπ,κράνη,δακρυγόνα και στολές για την αστυνομία από το να θωρακίσει το σύστημα υγείας με προσλήψεις και νέες ΜΕΘ, ώστε στον επόμενο γύρο της πανδημίας να μπορεί να ανταποκριθεί με αξιοπρέπεια απέναντι στους νοσούντες.
Θα πει κανείς “είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε”, αλλά δυστυχώς νομίζω ότι είναι και κάτι ακόμα: είναι ένας ιδιότυπος νεοφασισμός που έχει επιβληθεί και διαπερνά όλες τις βαθμίδες της κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής ζωής. Η πολιτική σαν έννοια και επιστήμη, έχει μετουσιωθεί και αλλοτριωθεί σε διεκπεραιωτική τεχνική.
Μια τεχνική που κατέκτησε σχεδόν και όλες τις υπαρκτές «αριστερές δυνάμεις» ανά τον πλανήτη και ειδικότερα στον δυτικό κόσμο, αφού τα πλαίσια άσκησης πολιτικής είναι αυστηρά οριοθετημένα, υπηρετώντας τα οικονομικο-πολιτικά πλάνα των πολυεθνικών κολοσσών.
Αυτός ο φασισμός των αγορών και των αριθμών είναι δημιούργημα του δυτικού κόσμου, του δυτικού ιμπεριαλισμού. Με την έλευση της πανδημίας έγινε οφθαλμοφανές σε κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο ότι η ζωή δεν λογαριάζεται και δεν αποτελεί προτεραιότητα στον απάνθρωπο κόσμο που έχουν φτιάξει.
Το I Can’t breathe ήταν η αφορμή για μια εξέγερση αντιρατσιστικού-αντικατασταλτικού χαρακτήρα, αλλά γρήγορα έγινε ένα διεθνοποιημένο πολιτικό μήνυμα «θέλω να ανασάνω» που εκφράζει φτωχούς, περιθωριοποιημένους πληθυσμούς, πρόσφυγες και μετανάστες, καταπιεσμένους λαούς και κοινότητες.
Η «Δύση» της δύσης είναι γεγονός και αυτό που ευελπιστούμε όλοι είναι ,μέσα από τις βαθιές ανάσες των καταπιεσμένων, να ανατείλει ένας νέος κόσμος, δομημένος πάνω σε πραγματικές ανάγκες και αξίες, δίνοντας όραμα και περιεχόμενο στην ζωή και την ανθρωπότητα
