Τι έγινε ρε παιδιά; Μέσα σε δύο μέρες, πήρα ένα χρόνο και τρία κιλά…
Άσε που θα μας βλέπουν οι εξωγήινοι και θα απορούν: Γιατί αν το καλοσκεφτείς τι γιορτάζουμε; Μια πλήρη περιστροφή της Γης γύρω απ’ τον Ήλιο.
Ρεβεγιόν Πρωτοχρονιάς.
Γεράσιμε, γεράσαμε κι απόψε!
Πώς περάσατε; Οικογενειακά.
Πλούσια τα ελέη στο φορτωμένο τραπέζι. Αβέρτα μετά οι σόδες και τα περιέ. Λες δεν θέλω να ξαναδώ φαγητό ποτέ. Και την άλλη μέρα πεινάς σαν να είσαι νηστικός μιά βδομάδα.
Προχθές Τρίκαλα, σήμερα Αθήνα και αύριο Λονδίνο. Ένα μεγάλο χωριό ο κόσμος όλος. Έξω απ’ το χλιδάτο πεντάστερο, δυό άστεγοι κοιμούνται σε χαρτόκουτα. Αδέσποτα, ζητιάνοι και σκορπισμένα σκουπίδια δίπλα στις στολισμένες βιτρίνες. Ένα τουρλού η ζωή μας. Ανθρώπινη κι απάνθρωπη.
Ρίχνεις μια φευγαλέα ματιά στις φωτογραφίες από περασμένα Χριστούγεννα. Ο χρόνος ανελέητος. Τα μωρά μεγάλωσαν, τα αγόρια γίναν άντρες, τα κοριτσάκια γυναίκες. Εμείς μεσήλικες πια. Και πόσο αφόρητα μοιάζουμε στους γονείς μας προ εικοσαετίας. Το χειρότερο όμως είναι κάποιες απουσίες. Η γιαγιά και ένας θείος δεν είναι πια ανάμεσά μας. Και κάποιοι φίλοι δεν θα μας πάρουν τηλέφωνο να μας ευχηθούν…
Μ’ αυτές τις σκέψεις στο μυαλό, παίρνω αγκαλιά την κιθάρα και το πρώτο τραγούδι του συμμετρικού 2020 είναι εδώ και σας περιμένει να το τραγουδήσετε:
Τη μια στιγμή ήσουν εκεί
την άλλη σ’ άλλο μέρος
σαν χθες που ήσουνα παιδί
μεθαύριο θα ‘σαι γέρος.
Γρήγορα μεγαλώνουμε
και γρήγορα γερνάμε
και σήμερα χορταίνουμε
και αύριο πεινάμε.
Αυτό είναι ο άνθρωπος
ευαίσθητος κι απάνθρωπος.
Αυτό είναι ο άνθρωπος
ανθρώπινος κι απάνθρωπος.
Κλαίμε απαρηγόρητα
και ύστερα γελάμε
και δύσκολα μαθαίνουμε
και εύκολα ξεχνάμε.
Τρελά ερωτευόμαστε
χωρίζουμε εν τάχει
γεννιόμαστε ολόγυμνοι
πεθαίνουμε μονάχοι.
