Η άνοιξη της πανδημίας, δίνει τη σκυτάλη στο καλοκαίρι της ελπίδας; Θα δείξει. Κοντός ψαλμός αλληλούια! Τον φάγαμε το γάιδαρο και έμεινε η ουρά. Αλλά ως γνωστόν η ουρά έχει τις τρίχες…

Η καραντίνα πάντως μας δίδαξε πολλά.

Πρώτα απ’ όλα ότι μπορείς να τη βγάλεις και με λίγα. Το μόνο απαραίτητο είναι το περιττό. Ένα καλό μπουκάλι κρασί και λίγα κάστανα στο τζάκι. Το πετρέλαιο είναι άχρηστο αν δεν κινείσαι. Γεμάτα σαράντα μέρες τα ρεζερβουάρ. Το αυτοκίνητο και η μηχανή παρκαρισμένα. Η Αθήνα περπατιέται εύκολα και
είναι κούκλα χωρίς αμάξια. Τα ρούχα μας αζήτητα στην ντουλάπα. Μια φόρμα κι ένα ζευγάρι αθλητικά, το ποδήλατο και φύγαμε! Τα λέει ωραία για την απληστία και το εξαιρετικό τραγούδι του εκλεκτού ομότεχνου του φίλτατου Νικόλα: “Τα είχα όλα μια φορά μα ήθελα παραπάνω τι να κάνω τώρα πια, απόψε που σε χάνω;”

Οι αγκαλιές και τα φιλιά των κολλητών μας, των φίλων και γνωστών, των γονιών και των παππούδων μας. Αυτά μας λείψαν πιο πολύ. Το άγγιγμα, η ανάσα τους. Μια ζεστή χειραψία, ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη. Και βέβαια η κινητήριος δύναμη των πάντων: τοφλερτ και το ερωτικό παιχνίδι. Η έλλειψη όμως γεννά δημιουργία. Η καραντίνα φέρνει έμπνευση. Κιθάρα λοιπόν, χαρτί και μολύβι και ιδού το νέο μου τραγουδάκι:

Το γλυκό σου το κεντρί
το φαρμάκι σου εντέλει
δεν μετάλαβα.
“Είδα κάποτε μιά μέλισσα
πνιγμένη μέσ’ το μέλι
και κατάλαβα.”

Ευτυχώς που είπες όχι
να γλυτώσω την απόχη
και πετάω όλη μέρα
πεταλούδα στον αέρα.
Έτσι στήνει κι η αράχνη
δίχτυ όταν θύμα ψάχνει
στο σκοτάδι
μα είναι ο έρωτας αλήτης
γίνεται το θύμα θύτης
ένα βράδυ.

Επιστρέφουμε όμως στα καθ’ ημάς μ’ ένα μικρό παράπονο. Δεν είμαι γκρινιάρα είμαι παραπονιάρα που έλεγε κι η θεία μου η Σοφία, όνομα και πράμα. Οι παραστατικές Τέχνες, το θέατρο και οι συναυλίες, οι ηθοποιοί και οι μουσικοί, κλείσαμε πρώτοι στα τέλη Φλεβάρη και θα ανοίξουμε τελευταίοι…

ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ!

25 Μαΐου 2020. Από σήμερα μπορείς να ακούσεις ζωντανή μουσική μόνο στα μουσικά μεζεδοπωλεία (με αυλή). Τα ανοιχτά θέατρα και οι συναυλιακοί χώροι επιτρέπεται να ανοίξουν 15 Ιουλίου. Μετά από πενήντα (ακόμα) ημέρες!

Γιατί ως γνωστόν αν δεν τρως και πίνεις ταυτόχρονα με την ακρόαση και θέαση, ο κορωνοϊός βρίσκει μπόσικο τον οργανισμό και κολλάει πάραυτα… Θα περάσει κι αυτό όπως πέρασαν όλα.
Καλή όρεξη. Υγιαίνετε!

Υ.Γ. Επίσης τα σινεμά κλειστά! Έως ότου η αληθινή ζωή δεν θα μοιάζει πια με ταινία,μείνετε ασφαλείς και ευγενικοί…
Τα φιλιά μου στην οικογένεια!