Δεν είναι τα Χριστούγεννα, δεν θέλω να μιλήσω γι’ αυτά.
Η γιορτή του χειμώνα είναι εκεί που νιώθεις το κρύο να σου έχει λείψει και το καλοδέχεσαι ένα πρωινό. Είναι εκεί που λες, σαν για πρώτη φορά, χειμώνιασε…
Εκεί που οι βρεγμένοι δρόμοι της πόλης θυμίζουν φιλμ νουάρ. Η μυρωδιά από καμένο ξύλο σού θυμίζει ξυλόσομπα και στρατόπεδο. Ψάχνεις τα γάντια για το παπάκι και ποτέ δεν θυμάσαι που τα έχεις καταχωνιάσει.
Σε καίνε τα κάστανα γωνία Τοσίτσα και Πατησίων. Κάθεσαι μπροστά από την ηλεκτρική σόμπα και καίγεται το πόδι σου. Βάζεις το αγαπημένο σου φουλάρι και μυρίζεις το δικό σου άρωμα να αντέχει στον χρόνο. Ψάχνεις πού παίζει ο αγαπημένος σου τραγουδιστής για να πας. Θέλεις ένα χέρι να μπει στην τσέπη του παλτού σου και να προχωρήσεις μαζί. Τυλίγεσαι με μια κουβέρτα στον καναπέ και χάνεσαι σε αναμνήσεις και όνειρα.
Περπατάς μόνος σου στο κέντρο και βλέπεις το καυσαέριο από τις εξατμίσεις να φτιάχνει σχέδια στον αέρα. Μπαίνεις σε ένα καφέ και κολλάς τα χέρια σου πάνω στο φλιτζάνι με την καυτή σοκολάτα. Σοκάρεσαι με τη γιαγιά που ζητιανεύει με σακούλες νάιλον στα πόδια. Βλέπεις τα μουντά πρόσωπα στις στάσεις των λεωφορείων και των τρόλεϊ.
Κάθεσαι στη Λεωφόρο και μέσα στο αγιάζι βλέπεις την ομάδα και πίνεις παγωμένο φραπέ για την τρέλα. Τουρτουρίζεις πάνω στο παπί, ενώ η βροχή σε αγκαλιάζει από παντού. Μπαίνεις στο μικρό ουζερί γεμάτο κάπνα και μουσική, και βλέπεις χαμόγελα και ρακόμελα. Τρελαίνεσαι με το κόψιμο του επιδόματος θέρμανσης.
Τσακώνεσαι στη συνέλευση της πολυκατοικίας για τα κοινόχρηστα. Αγκαλιάζεις τον άνθρωπό σου την Κυριακή το πρωί και κάνεις τον κοιμισμένο για να φτιάξει αυτός τον καφέ. Πηγαίνεις τη μικρή σου στον γιατρό, γιατί δεν βάζει το σκουφί επειδή της χαλάει τα μαλλιά. Χαίρεσαι με τον πιτσιρικά σου που βάζει το φουλ φέις και φεύγει με το ποδήλατο μέσα στην παγωνιά. Απολαμβάνεις την άξαφνη λιακάδα και ραχατεύεις.
Λιγοψυχάς στην ουρά του ΟΑΕΔ, βλέποντας τη μυρμηγκιά των παγωμένων ανθρώπων. Θέλω να κάμω ταραχή σαν το κακό Γενάρη…, όπως λέει ο Ψαραντώνης.
Κλείνεις τα μάτια και ξεφεύγεις. Μεγαλώνεις, αλλά συνέχισε να νιώθεις, μωρέ! Αυτές οι μικρές στιγμές είναι η γιορτή…