Με ρώτησε ο γιός μου, ετών 2, περνώντας έξω από το “σχολείο” της γειτονιάς με τις ωραίες τσουλήθρες και το φανταχτερό όνομα. “Θα πας του χρόνου, αγάπη μου” είπα. Που να του εξηγήσω οτι η αίτηση μέσω δήμου απορρίφθηκε γιατί έστειλα λάθος χαρτιά. Γιατί δεν τα ανέφερε ξεκάθαρα η ιστοσελίδα. Γιατί η κυρία που το σήκωσε όταν πήρα τηλέφωνο μου είπε οτι δεν ξέρω να διαβάζω.

Που να το πω επίσης οτι και το ΕΣΠΑ δεν το πήραμε; Παρ’ οτι κάναμε αίτηση, στείλαμε τα συμπληρωματικά χαρτιά, ψάχναμε αλαφιασμένοι ανάμεσα σε παιδικούς που ζητούσαν “προκαταβολές” και “εγγυήσεις” για “εξτρά παροχές”; Παρ’ οτι προσπαθούσα απεγνωσμένα να συνδεθώ στο σύστημα Κυριακή στις 10 το βράδυ μαζί με άλλες 120.000 μαμάδες και το σύστημα έπεφτε; Παρ’ οτι μπορούσαμε να δηλώσουμε στο δεύτερο γύρο του ΕΣΠΑ τον Οκτώβρη (αν είχαμε “εξασφαλίσει” φυσικά θέση σε σταθμό, με οτι εξυπακούεται αυτό οικονομικά); Δεν βρήκαμε θέση. Δεν δηλώσαμε. Δεν πήγαμε σχολείο. Θα πάμε ελπίζουμε του χρόνου. Αν δεν προλάβουμε και τότε, όταν κλείσει τα 4, που το υποχρεωτικό του προνηπίου μας εγγυάται θέση (ή όχι;).

Αυτό σημαίνει δωρεάν εκπαίδευση. Εκπαίδευση των γονιών στο να μην υπολογίζουν μια το κράτος, να προτιμούν τις ιδιωτικές δομές, πληρώνοντας όσο όσο να γλιτώσουν την ταλαιπωρία. Ένας άρτια εκπαιδευμένος τέτοιος γονιός εύκολα θα συνεργαστεί στο μέλλον με κέντρα μελέτης, φροντιστήρια, ιδιωτικά σχολεία, πανεπιστήμια κλπ. Θα μάθει να μην ζητάει.

Γιατί που να μπλέκεις με το δημόσιο; Θα τα ακούσεις και από πάνω! Που θηλάζεις, που εργάζεσαι πολλές ώρες και δεν μπορεί να δουλέψει ολοήμερο ο σταθμός για την πάρτη σου, που θέλεις να προσαρμοστεί στο σταθμό ήρεμα και σταδιακά, που δεν έχεις ΑΚΟΜΑ εκπαιδεύσει το παιδί στην πάνα. Που δεν σου τρώει φασολάδα. Αφού σας τα παρέχουμε όλα, λέει, για κάντε μας και μας πιο εύκολη τη ζωή. Δεν μπορούμε να τρέχουμε πίσω από το κάθε παιδάκι. Σωστά. Πως θα εκπαιδευτούν οι γονείς να μην διεκδικούν τα αυτονόητα; Από μικροί.

Μέσα σε όλα αυτά υπάρχει και άλλο ένα βέβαιο πλεονέκτημα: πάντα θα βρούμε έναν τρόπο να σφαχτούμε μεταξύ μας για τα κακώς κείμενα. Να βγάλουμε τις μιζέριες και τις τραγωδίες μας να τις συγκρίνουμε: ποια έχει μεγαλύτερο δικαίωμα; η άνεργη ή η εργαζόμενη; η πρόσφυγας που πρέπει να ενταχθεί ή η φτωχή; Τα παιδιά των πολυτέκνων να πάρουμε ή των αναπήρων; Έτσι εμείς οι γονείς εκπαιδευόμαστε στο να μην ψάχνουμε υπεύθυνους στα ανώτερα κλιμάκια, να βολευόμαστε στον δικό μας μικρό “εμφύλιο”.

Ώσπου, σωστά μορφωμένοι, φτάνουμε στα σχολεία. Με εμπειρία στις διακρίσεις, κλείνουμε τις πόρτες στους “ανεπιθύμητους” να μην μας μολύνουν την ουτοπία. Με τους ίδιους γονείς που σήμερα στεκόμαστε μαζί στον κλοιό περίφραξης, θα τσακωνόμαστε αύριο για το βλαστάρι που τραμπουκίζει τον αριστούχο μας. Γιατί το μίσος, αν το σπείρεις, φυτρώνει πανεύκολα και σαν ζιζάνιο δεν λογαριάζει διαχωρισμούς και εθνικότητες. Πολύ γρήγορα κάποιος ντόπιος θα βαφτιστεί “χαζός” και άλλος “αδελφή”. Ζωή να ‘χουμε.

Θα περάσουν τα χρόνια, θα μεγαλώσουμε και εμείς οι γονείς, θα φτάσουμε να μετράμε τη ζωή με μόρια πανελληνίων και βάσεις πανεπιστημίων. Θα παραδώσουμε τα παιδιά ως πειραματόζωα στον νέο μεταρρυθμιστή της ΠΑΙΔΕΙΑΣ. Θα ασχοληθούμε με το αν έγιναν τα ΤΕΙ, ΑΤΕΙ ή ΑΕΙ και πόσους επιτυχόντες δέχονται. Πάντα με τους επιτυχόντες ασχολούμαστε έτσι και αλλιώς, ποτέ με τους αποτυχημένους.

Η εκπαίδευση βλέπεις, έγινε ποσοτική. Θέλουμε πολλή εκπαίδευση, πολλών ωρών, πολλές δραστηριότητες, πολλά πτυχία, πολλούς τίτλους. Ποιοτικά όμως, τι θέλουμε; Πέρα από τις λέξεις και τις εικόνες των βιβλίων, θα έπρεπε να μας αφορούν και οι λέξεις των εκπαιδευτικών, οι τρόποι των διευθυντών, οι ανεπάρκειες των ιδρυμάτων, οι ηθικότητα ή μη των διαδικασιών που ακολουθεί το σύστημα. Συγκεντρωθήκαμε όλοι στο πως να κάνουμε ωραία γράμματα, και ξεχάσαμε τι λέξεις σχηματίζουν.

Για όλα τα παιδιά λοιπόν που ρωτάνε γιατί δεν πάνε σχολείο, όχι μόνο γιατί δεν πήραν μια επιδότηση, αλλά γιατί το σύστημα τα απέκλισε ή τα ξέχασε, προσπαθώντας να κρατήσει το πήχη ψηλά, πρέπει να βρούμε μια πιο πειστική απάντηση.