Νομίζετε ότι υπάρχει απογαλακτισμός ? Αν το νομίζετε γελιέστε.

Προσπαθούμε κατά την σταδιακή τους ωριμότητα να τους δίνουμε όλα τα εφόδια εκείνα που πιστεύουμε ότι θα τα βοηθήσουν και θα τους κάνουν ολοκληρωμένους ανθρώπους και με την δυνατότητα και ικανότητα να φροντίζουν τον εαυτό τους, να βιοποριστούν, να κάνουν οικογένεια, παιδιά και πάει λέγοντας..

Φερόμαστε με κατανόηση, αγάπη, γενναιοδωρία, υποχωρητικότητα, σκληρότητα, τσακωνόμαστε, τα ξαναβρίσκουμε, γελάμε, κλαίμε και στα πρώτα εφηβικά ξενύχτια στηνόμαστε στο μπαλκόνι κάνοντας ένα πακέτο τσιγάρα περιμένοντας να φανεί στη γωνία. Κανένας άνδρας δεν είναι ο πρίγκιπας του παραμυθιού για την κόρη μας και καμία γυναίκα δεν είναι η μανούλα για τον γιο μας.

Την πρώτη μέρα στο σχολείο η μάνα κλαίει μαζί με το παιδί.. που το στέλνω τώρα ? θα είναι καλή η δασκάλα? Τα παιδάκια πως θα του φερθούν ? θα φάει ? και άλλα πολλά ερωτήματα τα οποία μπορεί να φτάσουν και μέχρι το να χρειάζονται απαντήσεις κβαντικής θεωρίας.

Η μάνα πλαντάζει στο κλάμα και όταν το παιδί <<μεταναστεύει>> για σπουδές σε άλλη πόλη ή άλλη χώρα. Πως θα είναι ανάμεσα σε τόσους άγνωστους ανθρώπους? Θα τρώει ? θα ντύνεται ? ποιες θα είναι οι νέες παρέες ? ζακέτα θα φοράει ? κι αν τον τυλίξει καμία? Ποιος είναι αυτός που χουφτώνει το κορίτσι μου ?

Ξανά κλάμα στο στρατιωτικό με λίγο πολύ τις ίδιες ερωτήσεις στο μυαλό .. δεν έχουν απαντηθεί ακόμα και ας πέρασε το φοιτηταριό..

Το ίδιο και όταν παντρεύεται.. με μια νέα πολύ σημαντική ερώτηση .. Ποια είναι αυτή η <<αντικαταστάτρια>> της μανούλας ? Αχ σε τι χέρια θα πέσει το παιδάκι μου.. δεν υπάρχει ερώτηση εδώ .. Είναι παραδοχή .. Σε τι χέρια θα πέσει το παιδί μου..

 Δεν υπάρχει σας λέω .. Αυτή η αγωνία, η εσωτερική πάλη, η παλμοταχυκαρδία, το πήγαινε και έλα στην τουαλέτα από το άγχος , τα ακονισμένα νύχια, το γρύλισμα και το χαμόγελο για να δείχνεις δόντια.. δεν σταματάει ποτέ..

Μην βιαστείτε εσείς οι <<ψυχολόγοι>> να πείτε.. Ναι αλλά με όλα αυτά πως νοιώθει το παιδί ? πως μεγαλώνει και πως γαλουχείτε ? Δεν θα σταματήσει ποτέ να βυζαίνει ? Μην βγείτε εκτός θέματος.. το θέμα μας εδώ δεν είναι το παιδί είναι η μάνα, η κάθε μάνα αυτή που νοιώθει ότι το παιδί απομακρύνεται από το <<βυζί >> και μαζί ξεριζώνει την ρίζα του.. την καρδιά της….. Δεν τελειώνει ποτέ αυτό το συναίσθημα.

Ρ. Π.