Ακραία καιρικά φαινόμενα; Ε, όλο και περισσότερο και όλο και περισσότεροι μιλάνε για αυτά. Ίσως όχι επειδή είναι τόσο ακραία, αλλά επειδή πλήττουν όλο και συχνότερα τη Γη και, μάλιστα, ακόμα και περιοχές της που δεν είχαν ιστορικό για μερικά από αυτά.
Τη μεγαλύτερη σφοδρότητά τους και τη συχνότητά τους δεν αμφισβητούν παρά ελάχιστοι. Οι οποίοι προέρχονται από τις τάξεις εκείνων που δεν δέχονται είτε πως αυτές οφείλονται σε μία κλιματική αλλαγή, είτε πως η κλιματική αλλαγή είναι ανθρωπογενής, είτε πως η ανθρωπότητα ζει μία πρωτόγνωρη στην ιστορία της κλιματική αλλαγή.
Ένας από τους παράγοντες, στους οποίους αποδίδονται, τουλάχιστον ορισμένες, πτυχές της κλιματικής αλλαγής ή των καταστροφών από ορισμένα ακραία καιρικά φαινόμενα, είναι η αποψίλωση των δασών, δηλαδή η σε μικρή ή μεγάλη κλίμακα μείωση των δασικών εκτάσεων λόγω κοπής δέντρων για χρήση της ξυλείας, λόγω αλλαγής της χρήσης των σχετικών επιφανειών από δασική σε αγροτική ή αστική, λόγω διαφορετικής εκμετάλλευσής των (π.χ. για εξορύξεις μεταλλευμάτων ή και ως συνέπεια φυσικών καταστροφών όπως πυρκαγιών). Προφανώς δε οι πιο συνειδητοί επιδιώκουν να ευαισθητοποιήσουν την παγκόσμια κοινή γνώμη για να αποτραπεί η περαιτέρω αποψίλωση.
Ωστόσο, δεν είναι οι πρώτοι που κρίνουν αναγκαία την προστασία του δασικού πλούτου. Για παράδειγμα, εδώ και επτακόσια περίπου χρόνια, το 1346, ο Φίλιππος ο 4ος των Vallois προσπάθησε να βάλει μία τάξη στην προστασία των δασών με το Διάταγμα του Brunoy! Στόχος του ήταν «τα δάση να μπορούν να παραμείνουν αενάως σε καλή κατάσταση» καθώς είχε προηγηθεί μία περίοδος τριών αιώνων δημογραφικής ανάπτυξης, επέκτασης των καλλιεργειών δημητριακών, μεγαλύτερης ανάγκης ξυλείας κ.λπ.
Ωστόσο, όπως ομολογούν κάποιοι ειδικοί, οι αποψιλώσεις του Μεσαίωνα αναχαιτίστηκαν αποτελεσματικά κατά ένα μεγάλο μέρος όταν το κάρβουνο αντικατέστησε την ξυλεία ως καύσιμη ύλη.
