Μια πορτοκαλάδα και μια ποδοσφαιρική εμφάνιση. Αυτό ήταν το «οικονομικό» αντάλλαγμα που πήρε η Άμυνα Αμπελοκήπων για να παραχωρήσει τον 15χρονο Δημήτρη Δομάζο στον Παναθηναϊκό. Βλέπεις, το 1959, ποιος πίστευε ότι αυτός ο μικρόσωμος πιτσιρικάς θα γινόταν ο μεγαλύτερος Έλληνας ποδοσφαιριστής, θα γινόταν ο Στρατηγός του ελληνικού ποδοσφαίρου;
Κανείς; Όχι. Υπήρχε κάποιος που το πίστευε. Ήταν ο Σβέτισλαβ Γκλίσοβιτς. Ο Σέρβος προπονητής ανέλαβε ως πρώτος προπονητής στις 15 Οκτωβρίου του 1954 κι έμεινε στην «πράσινη» ομάδα για πέντε σεζόν. Σε επίπεδο τίτλων, κέρδισε τρία Πρωταθλήματα ΕΠΣΑ κι ένα Κύπελλο Ελλάδας, νικώντας στις 12 Ιουνίου του 1955 τον ΠΑΟΚ με 2-0.
Η περίπου τετραετής παρουσία (1954-58) του δεν συνέπεσε με εποχή τίτλων για τον Παναθηναϊκό, όμως έμεινε στην ιστορία για τις πολλές νίκες και τη συμβολή του στην απόκτηση του Μίμη Δομάζου από την Άμυνα Αμπελοκήπων.
Εκείνη την εποχή υπήρχαν οι λεγόμενοι «ψαράδες», άνθρωποι μεγάλων ποδοσφαιρικών συλλόγων, που σήμερα θα τους λέγαμε σκάουτερς. Αυτοί λοιπόν γύριζαν στις αλάνες και στα αυτοσχέδια γήπεδα στις γειτονιές της Αθήνας αναζητώντας ταλέντα. Πολλοί συνομήλικοι του Δομάζου βρήκαν με αυτόν τον τρόπο ομάδα.
Για τον «Στρατηγό» ήταν διαφορετικά. Τον εντόπισε ο προπονητής του Παναθηναϊκού, Γκλίσοβιτς, ο οποίος εντυπωσιάστηκε από το ταλέντο και το πάθος του 15χρονου τότε Δομάζου. Ο Γκλίσοβιτς υπήρξε θιασώτης του διαγώνιου συστήματος επιθετικής ανάπτυξης της ομάδας, με βαθιές μπαλιές από τον αριστερό μπακ προς τον δεξί εξτρέμ. Στο πρόσωπο του Δομάζου «είδε» το 10άρι που ήθελε για το τριφύλλι.
Εκείνη την εποχή, 15 χρόνων, ο Μίμης, χωρίς παπούτσια, κλοτσούσε μια πάνινη μπάλα ατελείωτες ώρες στις αλάνες των Αμπελοκήπων. Στα 12 του ήξερε τι ήθελε να γίνει όταν μεγαλώσει. Ποδοσφαιριστής. Στα 13 του γράφτηκε στη συνοικιακή ομάδα της Άμυνας των Αμπελοκήπων. Οι ιθύνοντες του συλλόγου έγραψαν στο δελτίο ότι ήταν 15 χρόνων προκειμένου να μπορεί να αγωνιστεί. Πριν από τα 15 δεν επιτρεπόταν να παίζει κανείς στην ανδρική ομάδα ενός συλλόγου.
Ο Δομάζος το έκρυψε από τη μητέρα του, για να μην τη στεναχωρήσει. Σύμφωνα με το κλισέ της εποχής, το ποδόσφαιρο ήταν μια ασχολία για τους «αλήτες», εννοώντας ότι δεν ήταν κανονικό επάγγελμα και οι αθλητές δεν μπορούσαν να ζήσουν τον εαυτό τους, πόσο μάλλον την οικογένειά τους.
Στο σχολείο δεν ήταν καλός μαθητής. Μάλιστα, όταν πήγε στη Σεβαστουπόλειο Τεχνική Σχολή, ο διευθυντής είπε στη μητέρα του να τον κάνει λούστρο, καθώς δεν διάβαζε και είχε κοπεί σε δύο μαθήματα! Στις αλάνες και στους χωμάτινους δρόμους των Αμπελοκήπων, ο Δομάζος και οι συμμαθητές του γέμιζαν τις τσάντες τους με πέτρες και αμέσως μετά το σχολείο έφτιαχναν αυτοσχέδια τέρματα για να παίξουν ποδόσφαιρο.
Μέχρι την ημέρα που τον είδε ο Γκλίσοβιτς και για μια πορτοκαλάδα υπέγραψε στον Παναθηναϊκό. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία…
