Με αφορμή το θάνατο της Άννας Παναγιωτοπούλου, μερικές σκέψεις που ακροβατούν ανάμεσα στη νοσταλγία και τη λαχτάρα του μετά.
Η Άννα Παναγιωτοπούλου ήταν και θα παραμείνει ένα μεγάλο κεφάλαιο μιας γενιάς – όχι μόνο μιας γενιάς ηθοποιών, μιας γενιάς που όχι μόνο άγγιξε, αλλά επηρέασε σημαντικά γενιές κοινού, και δε θα ήταν υπερβολή να πούμε την ίδια την κοινωνία.
Η γενιά των ηθοποιών στην οποία άνηκε η Άννα ήταν αυτή που βρέθηκε στη σκιά των μεγάλων αστέρων: Αλίκη, Τζένη, Δημήτρης, Κώστας, Διονύσης, Λάμπρος κ.λπ. Μεγάλοι αστέρες με όσα φέρει αυτή η έκφραση. Σταρ της μεγάλης οθόνης που μεγάλωσαν την ίδια την Ελλάδα και που η αίγλη του ονόματός τους τους ακολουθεί ακόμη και σήμερα. Αυτή η αίγλη ήταν που τους έκανε σταρ, λατρεύτηκαν από τον «απλό» λαό, όμως η λάμψη της μεγάλη οθόνης δημιουργούσε και μια ακατανόητη απόσταση
Μέχρι που η μικρή οθόνη και η ιδιωτική τηλεόραση τρύπωσε σε κουζίνες, σαλόνια και πλυσταριά. Εκεί, κι ας ήταν μικρή αυτή η οθόνη, η οικειότητα μεγάλωσε. Η Άννα και οι υπόλοιποι έχοντας το δικό τους ταλέντο και στόφα, αλλά ένα άλλο μέσον, δεν έγιναν σταρ, αλλά «κάποιοι από εμάς». Οι ηθοποιοί αυτοί δεν χρησιμοποίησαν τους αστέρες ούτε ως τοτέμ, ούτε ως cancel. Αντίθετα, διδάχθηκαν και πήγαν τη δημιουργία ένα βήμα παραπέρα. Είχαν δε την τύχη να πέσουν σε πένες συγγραφικές που είχαν έρθει για να ανακατώσουν ό,τι έως πριν θεωρείτο δεδομένο. Κι έτσι, μέχρι και τους σημερινούς 30άρηδες, η κουλτούρα, η ψυχαγωγία, ακόμη και το ίδιο το χιούμορ εξελίχθηκε. Δεν λυπήθηκαν την κριτική σε απόψεις από χρόνια δέσμιες σε έναν συντηρητισμό, δεν φοβήθηκαν να πάνε κόντρα σε νόρμες και κοινωνικά φαινόμενα. Και ο κόσμος όλα αυτά τα αγκάλιασε με μεγάλη ζέση, σε σημείο που έγιναν κομμάτι του.
Όντως δεν ξέρουμε πώς θα ήμασταν σήμερα χωρίς Ντόλτσε Βίτα, Δύο Ξένους, Απαράδεκτους, Εγκλήματα. Κι αυτή είναι μία δύναμη της μικρής οθόνης που δεν μπορούμε να την κρίνουμε ως καλή ή κακή.
Το θέμα είναι η σημερινή γενιά ηθοποιών, πώς θα δώσει το δικό της λιθαράκι στην εξέλιξη; Η οθόνη μίκρυνε κι άλλο, έγινε κινητό, έγινε social media, το σήμερα οδεύει σε μια πολιτικοκορεκτίλα. Χωρίς κανέναν πεσιμισμό, αναρωτιέμαι ποια θα είναι η νέα τομή που ο γραφιάς του μέλλοντος θα αναπολεί με θαυμασμό ή ακόμη και τρόμο; Και κυρίως, οι ηθοποιοί είναι έτοιμοι να μπουν μες στην καθημερινότητα και στον «απλό» λαό για να συμπαρασύρουν ανθρώπους και να αλλάξουν εποχές;
Συλλυπητήρια στην οικογένειά της, αν και ξέρουμε ότι για όλους θα ζει αιώνια.
Υψώνουμε τα ποτήρια μας στο μέλλον!
