Σε παλιές εποχές η διδαχή της οικογενείας ξεκινούσε με το «Θα μας κάνεις περήφανους» προς τα τέκνα. Αυτές οι «οδηγίες» έκαναν τη δουλειά τους για δεκαετίες, καλή και κακή, χρήσιμη ή και όχι: από το «να μην γίνεις αρπακτικό και να μην πατάς επί πτωμάτων» μέχρι το «να μείνεις παρθένα και απείραχτη μέχρι τον γάμο». Όλα αυτά απηχούσαν έναν μέσο όρο, με άκρα βέβαια και συντεταγμένες οπτικές. Μπορούσες λοιπόν να συμφωνήσεις, να διαφωνήσεις ή και να είσαι αδιάφορος και να πορευτείς με βάση τα δικά σου κριτήρια.

Μετά περάσαμε στην περίοδο της «ενοχοποίησης» της έννοιας «υπερηφάνειας». Αυτό έγινε φυσιολογικά, μια και επικράτησε το μαγκίτικο νεοελληνικό «να είσαι περήφανος με εγωιστικό και ατακαδόρικο τρόπο», που να θυμίζει το φοβερό «ξέρεις ποιος είμαι εγώ». Και έτσι η υπερηφάνεια εκχυδαΐστηκε από πολλές πλευρές.

Το τελευταίο διάστημα η «διαδικτυακή ψευδο-κοινωνία» –και οι αντανακλάσεις της στην πραγματική κοινωνία– φορτίζει την ήδη κουρασμένη και καταπονημένη «απλή κοινωνία». Η απλή κοινωνία είναι ο μέσος άνθρωπος που υπομένει και πασχίζει να βγει από τις δύσκολες καταστάσεις. Που δεν επιζητά τη φασαρία και τον σαματά. Που απεχθάνεται τις ακρότητες και τους ψευδοσωτήρες. Που όλο και περισσότερο αποσύρεται από τα «αλώνια, μαρμαρένια και μη». Και που βέβαια τα ακούει από όλους.

Η «υπερηφάνεια» λοιπόν επιστρέφει, όχι με τις σταθερές των προηγούμενων δεκαετιών, αλλά με ιαχές, υστερίες και επιθετικότητα. Πόσο πράουντ μπορείς να είσαι για τη σεξουαλική σου επιλογή άραγε; Το «φάμιλι πράουντ» τι έρχεται να αποδείξει ή να καταθέσει; Επίθεση ενάντια στους «απέναντι»! Και για τους «απέναντι», η αλήθεια είναι πως «κούρασε» όλο αυτό. Και δεν είναι τυχαίο που όλο και περισσότεροι ομοφυλόφιλοι διαχωρίζονται και ασκούν κριτική στη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα και σε ακραίες-υπερβολικές τοποθετήσεις και δράσεις.

Και δεν σταματά εδώ. Πράουντ που είμαι λευκός ή μαύρος. Παναθηναϊκός ή Ολυμπιακός. Άντρας ή γυναίκα. Σφακιανός ή Σπαρτιάτης. κ.λπ κ.λπ.

Χρειάζεται να αναρωτηθούμε αν είμαστε περήφανοι και για ποιο λόγο; Νομίζω ναι. Όμως η όποια υπερηφάνεια απηχεί μια εσωτερική διαδικασία, μια εσωτερική συγκρότηση που δεν «περηφανεύεται» αλλά σεμνά πασχίζει να κρατηθεί όρθια, να αλλάξει αλλά να μην μεταλλαχτεί. Να απλώσει και να μην συρρικνωθεί.

Σκεφτείτε για κάτι που νιώθετε περήφανος-η. Και κάντε προβολή, ότι θα βγείτε μπροστά σε αγνώστους και γνωστούς και θα δηλώσετε τον λόγο για τον οποίο έχετε τέτοια περηφάνια. Είμαι περήφανος που είμαι καλός άνθρωπος π.χ; Φαίνεται και είναι γελοίο…

Χρειαζόμαστε περισσότερη ηρεμία και αρμονία. Ενατένιση και αναστοχασμό. Τα νέα φαινόμενα μπορεί να μην είναι ούτε νέα (αλλά σκουριασμένες αναπαλαιώσεις) ούτε φαινόμενα (αλλά αμερικανιές κατευθυνόμενες).

Όλοι εσείς που νιώθετε Περήφανοι κάντε ένα βήμα πίσω παρακαλώ και μη μας ζαλίζετε τον έρωτα.