Αν θέλει κανείς μια καλύτερη ζωή σε μια καλύτερη πόλη πρέπει να βάλει προτεραιότητες και ένα σύνολο από ιεραρχήσεις ώστε να προσδιορίσει ορισμένα ποιοτικά και ποσοτικά κριτήρια για μια αξιοβίωτη ζωή.
Αν μιλάμε για την Αθήνα, τις γειτονιές της, τα προάστιά της θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε τον υδροκεφαλισμό που έχει από τη μια και τις τεράστιες ανισότητες που διαφοροποιούν τα διάφορα μέρη της. Άλλο Εκάλη και Κηφισιά κι άλλο το Μπουρνάζι, η Αργυρούπολη, η Κυψέλη, τα Σεπόλια.
Εδώ και χρόνια πολλοί νόμιζαν ότι όλα έχουν να κάνουν με το οικονομικό ζήτημα και νοιάζονταν μόνο για αυτή την πλευρά της ζωής, παραμελώντας μια σειρά από άλλες. Η αντιπαροχή που οι νέοι δεν γνώρισαν, διέλυσε μεγάλο μέρος κοινωνικότητας μέσα στις γειτονιές και όρθωσε πολυκατοικίες κλουβιά καταστρέφοντας πολλά στοιχεία ομορφιάς που υπήρχαν.
Το ίδιο παραμελήθηκε ο αθλητισμός, ο πολιτισμός, το πράσινο. Η Αθήνα ασχήμυνε κι ευτυχώς έχουν μείνει οι νεραντζιές να ευωδιάζουν την άνοιξη και να μας θυμίσουν ότι η πόλη θέλει να ζήσει. Οι θερινοί κινηματογράφοι κλείσανε, άλλη μια ασχήμια τεραστίων διαστάσεων, ενώ άλλοι χειμερινοί κατάντησαν σούπερ μάρκετ ή άλλου τύπου μαγαζιά. Κι όλα αυτά πολύ πριν την κρίση και τα μνημόνια.
Η επιβίωση τώρα της πόλης και η ποιότητα της ζωής σ’ αυτήν εξαρτάται από το πώς θα επιλυθούν όλα τα προβλήματα και πρώτα απ’ όλα από την κοινωνία, τους ανθρώπους.
Αν δεν μπορεί να ζήσει κανείς με τη σύνταξη του παππού και της γιαγιάς και τους υπόλοιπους στο σπίτι άνεργους, αν δεν μπορεί να ζήσει με 240 ευρώ ένας νέος σε μια δουλειά –κι αν τη βρει–, έτσι θα πρέπει να καταλάβουμε πως δεν μπορεί να υπάρξει «μισή – πόλη» και λιγότερο που να κουτσοζεί και ένα άλλο μισό της πόλης να βυθίζεται στη μιζέρια και στην απελπισία.
Ορισμένοι νόμιζαν ότι το παν θα ήταν αν ο βασικός μισθός πήγαινε στα 1.300 ή 1.400. Μεγάλες μάχες στους συνδικαλιστικούς χώρους γύρω από το θέμα. Άλλοι κλάδοι νοιάζονταν απλά για ένα παραπάνω επίδομα.
Αυτές οι αντιλήψεις άφησαν ανοχύρωτο τον κόσμο απέναντι σε αυτό που ήρθε και δεν φρόντισε κανείς να μπολιάσει το λεγόμενο κοινωνικό σώμα με μια συνείδηση που να στρέφεται σε μια ποιοτική πλευρά της ζωής.
Όλα ποσοτικοποιήθηκαν, όλα έγιναν δυνατά με κάποιο δάνειο, για διακοπές, για σπουδές, για σπίτι, για αυτοκίνητο, για κατανάλωση, για πλάκα, για ταξίδια κ.λπ. και οι περισσότεροι πίστεψαν ότι αυτή η δανεική ευμάρεια οδηγεί στον παράδεισο. Γελαστήκαμε όλοι, μάλλον χάσαμε τόσα και τόσα αφού είχαμε βουλιάξει σε αυτήν την ιδεολογία.
Σήμερα ίσως να τα κάνεις όλα για τα λεφτά, αλλά όχι όπως χτες και προχτές. Μπορεί να υπομένεις τα πάντα, μπορεί να οδηγήσει στην μετανάστευση, μπορεί να υπομένεις εξευτελισμούς κάθε είδους και περικοπές βασικών πραγμάτων, φτάνει να έχεις την ψευδαίσθηση ότι εργάζεσαι και ίσως πληρωθείς. Χτες και προχτές νόμιζες ότι όλα θα είναι εύκολα και διαρκώς καλύτερα. Μετά πίστεψες πως το κακό θα κρατήσει για λίγο. Τώρα σε πιάνει απελπισία και είσαι διατεθειμένος να τα κάνεις όλα για λίγα ευρώ.
Κοίτα όμως ότι έτσι διαλύουν την κοινωνία και τον άνθρωπο μαζί. Έχεις τεράστια ανάγκη από τον πολιτισμό και την νεραντζιά, για να αντέξεις και για να παραμείνεις άνθρωπος και να ομορφαίνεις τον τόπο που ζεις, που σπουδάζουν τα παιδιά σου (για πιο μέλλον;), που θα γεράσεις και θα φύγεις μια μέρα. Τι ψυχή θα παραδώσουμε, τι πόλη θα αφήσουμε;
Τι ζωή θα υπάρχει;
Δεν σε νοιάζει; Όχι δα. Σε νοιάζει και σε παρανοιάζει, μην αρνείσαι τον εαυτό σου κι ότι έζησες. Η πόλη αυτή δεν θα πεθάνει αν δεν πεθάνει η ψυχή μας. Δεν είναι ζήτημα απλά χρημάτων και ευρώ.
