Μεγάλωσα σε μία οικογένεια που η μητέρα μου δούλευε κανονικά. Το να μάθω να δουλεύω και να προσφέρω, λοιπόν, πολύ πριν κάνει την εμφάνισή της η κρίση και η αδιαπραγμάτευτη ανάγκη για εργασία, ήταν θέμα mindset.

Η μητέρα μου δεν είχε ανάγκη να δουλέψει, ας είμαστε ειλικρινείς. Όμως μας έμαθε τι πάει να πει «στέκομαι στα πόδια μου», γιατί ήταν αυτή η γενιά –η μετά το Πολυτεχνείο– που βάλθηκε να αλλάξει τον κόσμο. Σεξουαλική απελευθέρωση και φεμινισμός και ισότητα και διεκδίκηση και επανάσταση και ένας ρέων κόσμος, τη δεκαετία του ’80, που έβγαλε τη γυναίκα από τις κουζίνες και τα σπίτια.

Το μήλο κάτω από τη μηλιά. Ναι, τώρα υπάρχει απόλυτη ανάγκη να δουλεύω και εγώ και ο σύντροφός μου, δεν βγαίνει αλλιώς. Είμαι εργασιομανής, έχω τα δικά μου χρήματα, δεν μπορώ να κάνω το πάτωμα να λαμποκοπάει (εδώ να σημειώσω ότι η μάνα μου τα κατάφερνε), δεν προλαβαίνω να μαγειρέψω. Ισότητα δεν θέλαμε;

Όταν η μητέρα μου λίγο μεγάλωσε και λίγο ταλαιπωρήθηκε από τη ζωή, κατέληξε να μου πει: «Τι τις ήθελα τις επαναστάσεις; Καλύτερα θα ήμουν να μαγειρεύω και να κάθομαι σπίτι μου». Τότε, γέλασα. Κάπου εθλίβην. Λέω, αυτή που έστυβε πέτρες, ξαμολάει μια τέτοια κουβέντα;

Και φτάνουμε στην περασμένη Δευτέρα. Λίγο κρύο, δύο μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια μου, πάμπολλα τσιγάρα, τρεις καφέδες και αμέτρητοι πόνοι στο σώμα. Καθόμαστε στην αυλή με τους συναδέλφους και αναφωνώ από το πουθενά: «Γαμώ το φεμινισμό μου, γαμώ. Θέλω να κάθομαι σπίτι μου με τον αντρούλη μου, τη γατούλα μου και το σκυλάκι μου. Ισότητες και μαλακίες».

Ντράπηκα. Εκείνη τη στιγμή το εννοούσα. Σήμερα είμαι καλά. Αλλά σε μία politically correct εποχή, αν το πω δυνατά –όπως σε εσάς τώρα– θα φάω ντομάτα. Ξέρω, αγαπητοί μου επαναστάτες του πληκτρολογίου, είμαι κατάπτυστη και μόνο που το σκέφτηκα. Ξέρω ότι έπρεπε να βγούμε από το σπίτι για να κερδίσουμε και άλλα, πολύ πιο σημαντικά. Μην με πρήξετε, και τα στηρίζω και τα κάνω πράξη.

Αλλά είναι τόσο δύσκολη η ζωή, ρε φίλε. Θα ήθελα η μόνη μου έγνοια να είναι μην πέσει η φρυγανιά στο πάτωμα και ξαναβάλω σκούπα, να μυρίζει το πάτωμά μου λεβάντα, ο φούρνος μου να είναι γυαλιστερός και το κρεβάτι μου στρωμένο. Λιγότερες ρυτίδες, περισσότερα χαμόγελα, πιο πολύς χρόνος. Θα ήμουν γεμάτη; Ίσως όχι. Ίσως και ναι…

Υ.Γ. Όσο γράφω αυτές τις γραμμές, μια άλλη σκέψη κάνει την καρδιά μου να τρέμει. Μήπως ο καπιταλισμός εργαλειοποίησε το φεμινισμό για να έχει ακόμη περισσότερα εργατικά χέρια; Φιμώστε με… Απλά θέλω μια πιο ανθρώπινη ζωή.