Λέω να κάνουμε ψηφοφορία. Στο facebook. Να μετρήσουμε το ηθικό μας βαρόμετρο, όπως έκαναν και οι πρόγονοι στο Κολοσσαίο. Να κατεβάσουμε τον αντίχειρα σε κείνον που είναι οκ να σπάσουμε στο ξύλο. 

Δύσκολη η επιλογή, και οι δυο έχουν τα ατού τους. Η αδερφή μπορεί και να ήταν πρεζόνι, άρα λογικά έκλεβε. Κλέφτης, πρεζόνι και πουστάρα. Έ πήγαινε γυρεύοντας πατώντας το πόδι του στον κόσμο των φυσιολογικών.

Από την άλλη ο βιαστής. Δυνατό χαρτί και αυτός. Καταρχήν Αλβανός, άρα εξ ορισμού κακοποιός. Το επιβεβαίωσε εξ’ άλλου, ολόκληρη δικαιοσύνη τον έστειλε στη φυλάκα. Ποιος ξέρει τι άλλο θα είχε κάνει. Ή τι άλλο θα κάνει στο μέλλον. Να σαπίσει. Στη φυλακή, από το πολύ ξύλο.

Είναι και η άλλη στη μέση βέβαια, που λιγάκι τα ήθελε και αυτή. Ακούς εκεί να δίνει δικαιώματα μιλώντας με άντρες και χωρίς να φοράει κελεμπία. Αν ήταν καλό κορίτσι, δεν θα έκανε παρέα με Αλβανούς, θα καθόταν σπίτι. Ή θα καθόταν σε όποιον έπρεπε, όταν έπρεπε.

Γίναμε ένα αιματηρό κουβάρι από γροθιές, σπασμένα κόκαλα και κραυγές οργής και πόνου. Θυμάμαι τα σκυλιά εκείνα που τα εκπαιδεύουν με απάνθρωπο τρόπο ώστε να είναι λυσσαλέα και να ορμάνε μόλις δουν άνθρωπο.  Χωρίς να λογαριάσουν το ποτάμι της αδικίας, του ρατσισμού, των διακρίσεων, της περιθωριοποίησης, των εξαρτήσεων, της προσωπικής ιστορίας που βρίσκεται πίσω από κάθε μορφή. Χωρίς να λογαριάσουν νόμους έστω.

Ας το παραδεχτούμε όμως, ο μόνος λόγος που λίγο ασχολούμαστε με την αυτοδικία, είναι γιατί φοβόμαστε για το τομάρι μας. Γιατί δίπλα στο ζωώδες κομμάτι του εγκεφάλου, υπάρχει ένα άλλο, ελάχιστα πιο εξελιγμένο, που διαισθάνεται ότι αυτή η αχαλίνωτη βία, άμα φτάσει σε μας, μπορεί να μας κάνει «άοου, άου». Για να μην πω ότι κάπου περνάει μύχια η σκέψη: « Και αν εγώ ποτέ δώσω δικαιώματα;»

Ναι, ναι. Η απάντηση είναι αυτή που φοβάσαι. Τότε θα το εκμεταλλευτούν για να σε σπάσουν στο ξύλο. Να σε λιθοβολήσουν. Να σε παλουκώσουν. Θα ξορκίσουν έτσι τα δικά τους λάθη, τις τύψεις τους. Θα χωρίσουν τον κόσμο για λίγο σε άσπρο καθαρό και μαύρο βρώμικο και θα κοιμηθούν πιπιλώντας ήρεμα τον αντίχειρα. Τον ίδιο αντίχειρα που νωρίτερα έδωσε το σήμα για την εκτέλεση.

Εγώ νομίζω ότι έχουμε περιθώρια σαν είδος για πιο εξελιγμένες λογικές αλυσίδες. Κάπου μέσα στη ψυχή την ταλαιπωρημένη, υπάρχει ακόμα ένα κομμάτι ανθρώπου που δεν μπορεί να σηκώσει το χέρι του για να δείρει, που δεν μπορεί να συναινέσει στο να κακοποιηθεί δίπλα του ένας άλλος, γιατί ο πόνος του, του προκαλεί πόνο. Λέγεται συμπόνοια και δουλεύει ανεξάρτητα κοινωνικών στερεοτύπων, κακουργήματος και ποινικού κώδικα. Δουλεύει κάθε φορά. Αν θες, δοκίμασε το και εσύ.