Τότε που εμείς ήμασταν νέοι τι διαφορετικά και ωραία που ήταν όλα. Βγαίναμε, φλερτάραμε, ξενυχτούσαμε, δεν υπήρχαν τα social, βρίσκαμε δουλειές, είχαμε ευκαιρίες, κάναμε ταξίδια… Αχχχχχ! Τι ωραία που ήταν τότε…
Ναι, τι ωραία σκατά που ήταν όλα… Τι ωραίοι πόλεμοι, τι ωραίοι βιασμοί, τι ωραίες γυναικοκτονίες, τι ωραίες παρενοχλήσεις στο χώρο εργασίας, τι ωραία επίθετα και χαριτωμένες φρασούλες που χρησιμοποιούσαμε για τους ομοφυλόφιλους, τις ανύπαντρες γυναίκες, τις διαζευγμένες, τι ωραία ανέκδοτα που λέγαμε για τους μαύρους, τις ξανθιές και τους Πόντιους, τι ωραίο bullying που τρώγαμε στο σχολείο εμείς τα λίγο περίεργα παιδιά, τι ωραία που περνούσαμε τότε που νιώθαμε άσχημα που δεν μπορούμε να αγοράσουμε τα prada που βλέπαμε στα περιοδικά του Κωστόπουλου, τι ωραία που μας έβρισκε ο μπαμπάς μας μια θέση στο δήμο ή στον ΟΤΕ, ή στη ΔΕΗ… Τι ωραία η γενοκτονία στην Υεμένη και τι ωραίοι οι βομβαρδισμοί στη Γιουγκοσλαβία, τι ωραίο που ήταν το Τσέρνομπιλ και τι ωραίος ο Έμπολα, το AIDS και τι ωραία που τα περνούσαν οι άστεγοι τότε που ήμασταν νέοι…
Συγγνώμη που σας το χαλάω αλλά τα πράγματα των ανθρώπων είναι πάντα έτσι, σκληρά, άδικα, απογοητευτικά και ταυτόχρονα είναι δημιουργικά, ανθρώπινα και αισιόδοξα. Μαζί πάνε αυτά. Το μόνο που τότε ήταν διαφορετικό ήμασταν εμείς, γιατί ήμασταν νέοι και αυτό από μόνο του είναι ένα φίλτρο να βλέπεις την πραγματικότητα. Δεν μας φταίει το Τώρα μας, φταίει που δεν είμαστε νέοι στο Τώρα.
Αν λοιπόν είσαι νέα, νέος ή νέο και διαβάζεις αυτό το κείμενο, σου είπα ψέματα. Έκανα και εγώ clickbait με παραπλανητικό τίτλο. Αυτό εδώ δεν είναι ένα μήνυμα για σένα. Είναι ένα μήνυμα προς τους μεγαλύτερους από εσένα, στους παλιότερους, στους έμπειρους, που τα πίσω μας φαίνονται ωραία και τα τωρινά μας φαίνονται χάλια. Αν την όρεξη να κάνουμε τα πράγματα καλύτερα στη ζωή μας την πετάξαμε μαζί με τα κεράκια που σβήσαμε στα 30 και στα 35 μας, ε τότε, καλά να πάθουμε. Και αν μας πειράζει ο ρατσισμός της νεότητας που επικρατεί, αντί να την πέφτουμε στους νέους, ας σκεφτούμε τι φέρνουμε εμείς στο τραπέζι. Γιατί αν φέρνουμε κούραση, συμβιβασμό, πικρία και φραγμένες αρτηρίες ας αφήσουμε τον κόσμο σε αυτούς που τον βλέπουν ακόμα (και) κάπως όμορφο.