Μισώ ένα κράτος που προσποιείται ότι πολεμά τους εχθρούς που το ίδιο δημιουργεί.
Μισώ ένα κράτος που ασπάζεται τον διεθνισμό και γίνεται εθνικιστικό όταν το συμφέρει.
Μισώ ένα κράτος που υμνεί την ειρήνη και είναι το πρώτο που στέλνει όπλα όπου το κρίνει βολικό
και κατάλληλο.
Μισώ ένα κράτος που δηλώνει ανοιχτόμυαλο και βαθιά πολιτισμένο και χτίζει τείχη στα σύνορα.
Μισώ ένα κράτος που «η δικαιοσύνη είναι ίδια για όλους», αλλά οι δικαστές εξυπηρετούν
προσωπικά συμφέροντα.
Μισώ ένα κράτος που απαιτεί να μιλάω «politically correct», αλλά σαμποτάρει κάθε αγώνα για μια
αξιοπρεπή ζωή του λαού του.
Μισώ ένα κράτος που «δεν μπορείς να πεις έναν Αφρικανό μαύρο», αλλά μπορείς εύκολα να τον
εκμεταλλευτείς στη δουλειά.
Μισώ ένα κράτος που λέει ότι «η γυναικοκτονία είναι φρικτό πράγμα», αλλά η γυναίκα πρέπει να
παραμείνει στη θέση της.
Μισώ ένα κράτος που μπροστά σε μια πανδημία δεν βρίσκει άλλο τρόπο από το να θέτει τους
ανθρώπους του σε κατ’ οίκον περιορισμό.
Μισώ ένα κράτος που, ενώ μας υπενθυμίζει καθημερινά πόσους θανάτους έχει προκαλέσει ο ιός,
προτιμά να προσλαμβάνει χιλιάδες αστυνομικούς αντί για γιατρούς.
Μισώ ένα κράτος που προτιμά τα Ράφαλς από τα πανεπιστήμια και τον πολιτισμό.
Μισώ ένα κράτος που «ο πολιτισμός και η τέχνη είναι απλά μαλακίες».
Μισώ ένα κράτος που διόρθωσε ζητήματα δημόσιας ασφάλειας με ένα μήνυμα “alert“.
Μισώ ένα κράτος που «οι αλυσίδες είναι υποχρεωτικές αν υπάρχει κίνδυνος χιονιού», αλλά ένα
καταραμένο σκατο-τραίνο μπορεί να ταξιδέψει χωρίς κανένα σύστημα ασφαλείας.
