Ο όρος «καραντίνα» προκύπτει από την ιταλική quarantena (quaranta = σαράντα). Εκείνοι που εισέρχονταν σε ένα λιμάνι θα έπρεπε να παραμείνουν σε αποκλεισμό σαράντα ημερών ώστε να αποφευχθεί ο κίνδυνος να μεταδώσουν ασθένεια που πιθανώς μετέφεραν από τα εμπορικά ταξίδια.
Εμείς δεν «Μείναμε σπίτι» (στο σπίτι, θα ήταν το ορθό) επειδή είμαστε πειθήνια όντα που εκτελούν διαταγές ή φοβούνται τον νόμο και τον εκπρόσωπό του· αν και πάντοτε θα εμφανίζονται οι «πονηροί» που ελίσσονται. Παραμείναμε έγκλειστοι, μακριά από την οικογένειά μας, μακριά από φίλους και γνωστούς γιατί κρατούσαμε στα χέρια μας το εισιτήριο της επιλογής να είμαστε κοινωνικά υπεύθυνοι! Και όχι για να αποφύγουμε το πρόστιμο που θα μας επέβαλλε η πολυάριθμη αστυνομική δύναμη που περιπολούσε.
Μείναμε έγκλειστοι στις κατοικίες μας, υποστηρίζοντας ένα Εθνικό Σύστημα Υγείας, το οποίο Εσείς (αχρονολόγητα και χωρίς να θίγω συγκεκριμένα πρόσωπα) δεν φροντίσατε να έχει εκείνες τις προδιαγραφές, ώστε να μπορεί να υπηρετεί τον πολίτη. Βάλαμε «πλάτη», λοιπόν, όπως θα έλεγαν και διάφοροι πολιτικοί, όχι γιατί έτσι θα πρέπει να γίνεται από σήμερα και στο διηνεκές, αλλά για να υπάρξει το χρονικό πλαίσιο ώστε να ανοικοδομηθεί σωστά το «σύστημα». Εν ολίγοις, οι πολίτες δίνουν πίστωση χρόνου στο Κράτος.
Και Εμείς απαιτούμε από Εσάς (που είστε οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποί μας), δίχως ίχνος βίας, αλλά με το αναφαίρετο δικαίωμα του πολίτη που διαβιώνει σε μια Δημοκρατία, να εργαστείτε νύχτα και μέρα, αδιάκοπα και αμερόληπτα, ώστε η επόμενη μέρα, η επόμενη κρίση, ο επόμενος φονικός ιός να μη περιορίσει και πάλι, όχι τις «ελευθερίες» μας, αλλά την Ελευθερία μας.
Στην επόμενη κρίση, διότι θα υπάρξει επόμενη κρίση, Εμείς οφείλουμε να προστατεύσουμε ο ένας τον άλλον, αλλά Εσείς οφείλετε να επενδύσετε στην προστασία του συνόλου. Γιατί σε μια Δημοκρατία ο πολίτης οφείλει να στηρίζει το Κράτος (αφού ο ίδιος αποτελεί στην ουσία το Κράτος), αλλά και το Κράτος να σέβεται και να είναι αρωγός του πολίτη. Δεν νοείται να ζητά το Κράτος Εθελοντές για τα νοσοκομεία (φοιτητές και συνταξιοδοτημένους), αλλά να μην απαιτεί εθελοντισμό από τα ΜΜΕ, τα οποία, όπως ακούγεται, έλαβαν μεγάλα ποσά για τη διαφημιστική καμπάνια του «Μένουμε Σπίτι»!
Κι αν φτάσαμε, το 2020, στο σημείο να πρέπει μια διαφήμιση να διδάξει τον σωστό τρόπο για να πλύνει κανείς τα χέρια του ή πώς να φορέσει και να αφαιρέσει τα προστατευτικά γάντια, τότε έχουμε μεγάλο πρόβλημα!
Από την άλλη πλευρά, δεν νοείται μια δημοκρατική Κυβέρνηση να μην προσφέρει σε «εμπόλεμη εποχή με αόρατους εχθρούς», όπως Εσείς οι ίδιοι διαδίδετε, προϊόντα ατομικής προστασίας (γάντια, μάσκες, αντισηπτικά) και να παραδίδετε μια ολόκληρη κοινότητα στην αυθαίρετη και ανεξέλεγκτη αύξηση τιμών. Συνηθισμένο φαινόμενο, βέβαια, σε καιρούς πολέμου. Εκεί, όμως, στον «πόλεμο» (μια απεχθής προς εμένα έννοια) φαίνεται η πυγμή και η δύναμη ενός Κράτους! Αν, πράγματι, έχουμε «πόλεμο», τότε πολεμήστε!
Δεν θα πρέπει, ωστόσο, να θεωρούμε δεδομένο πως σε κάθε κρίση Εμείς θα βιώνουμε τις πρακτικές, αλλά και ψυχολογικές συνέπειες ενός εγκλεισμού και το Κράτος θα αποποιείται κάθε ευθύνη με τη δικαιολογία πως σε αντίθετη περίπτωση το Σύστημα δεν θα αντέξει. Δεν είναι δική μας δουλειά να βρούμε τρόπο να αντέχει το σύστημα. Και ύστερα από όλα όσα συνέβησαν στον κόσμο μας, στον πλανήτη, στη χώρα μας, δεν υπάρχει σπιθαμή που να χωρέσει δικαιολογίες. Διαφορετικά, είναι ήδη αργά για Εμάς και για τη Δημοκρατία Μας!
Κι ένα τελευταίο σχόλιο: ο Πρωθυπουργός κάθε χώρας θα πρέπει να είναι ο θεσμός στον οποίο αποκρυσταλλώνεται η αποσιώπηση του εγώ και ο θεσμός από τον οποίο διαχέεται στην κοινωνία το Εμείς…
