Η φασαρία που προκλήθηκε με τις αφίσες στο μετρό για τις εκτρώσεις έληξε με την αποκαθήλωσή τους. Μία νίκη της ”προόδου” απέναντι στην ”συντήρηση”, αφού η κατακραυγή- ειδικά στο διαδίκτυο- ήταν τεράστια. Κοιμόμαστε πιο ήσυχοι πια… Όμως…
1. Στην εποχή της (παρα)πληροφόρησης δεν είναι εντυπωσιακό πώς χιλιάδες γυναίκες μένουν έγκυοι; Οι τόσες μέθοδοι αντισύλληψης δεν επαρκούν για να αποφεύγονται οι ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες; Ή μήπως τρέχει κάτι άλλο στα μυαλά των ανθρώπων; (Εννοείται πως από όλο τον παραπάνω προβληματισμό εξαιρούνται οι ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες που οφείλονται σε βιασμό μέσα και έξω από συζυγική, συντροφική ή μη σχέση. Αυτό όμως είναι μικρό σαν ποσοστό).
Κάτι άλλο τρέχει ,κατά την γνώμη μου, και είναι οδυνηρό. Οι σεξουαλικές σχέσεις αφορούν πια εξαιρετικά μικρές ηλικίες, μιλάμε για δεκαπέντε, δεκατεσσάρων, ακόμα και δεκατριών χρονών. Η Δυτική Ευρώπη ζηλεύει τις συνήθειες των φεουδαρχικών κοινωνιών. Στην Ινδία παντρεύονται από 13 χρονών… Όπως, δηλαδή, γίνεται ακόμα σε ορισμένες περιοχές της Ελλάδας. Γιατί, η γυναίκα από μικρή πρέπει να γεννοβολά. Αυτή η κατρακύλα δεν είναι σεξουαλική απελευθέρωση και σαφώς, όταν μία κοπέλα μείνει έγκυος στα δεκαπέντε της η έκτρωση μάλλον είναι μονόδρομος.
2. Εκεί ξεκινά το ‘’ε, ρίχτο μωρέ και τι έγινε;’’. Δεν θέλω καν να σχολιάσω τις τοποθετήσεις και μάλιστα υπερεπαναστατικών γκρουπών που θεωρούν την βρεφοκτονία σαν προέκταση αντισύλληψης σε μία πατριαρχική κοινωνία. Το ‘’ε, ρίχτο μωρέ’’ δεν είναι τόσο απλό και δεν πρέπει να είναι. Συζητώντας με γυναίκες που έχουν υποστεί έκτρωση, αντιλαμβάνεσαι αμέσως ότι δεν είναι το πιο ευχάριστο που τους έχει συμβεί. Μία χαρακιά υπάρχει, ανεξάρτητα αν μπορούσαν να κάνουν αυτό ή εκείνο. Είναι μία βίαιη παρέμβαση στην φυσική τροπή, και είναι παράλογο να μην μπορεί να δει κάποιος αυτήν την διάσταση. Το “Η έκτρωση είναι δικαίωμα” είναι σωστό. Αν αυτό όμως οδηγεί στο ‘’σεξ να γίνεται’’ και μετά ‘’ρίχτο το και τι έγινε;”, τότε μιλάμε για μία αλλοτρίωση στην συνείδηση και στην ψυχή. Όσο και να
πασπαλιστεί με κείμενα δικαιωματικοφεμινιστικοριζοσπαστικά, δεν κρύβεται η βαθιά αντιδραστική μετάλλαξη στα μυαλά των ανθρώπων.
3. Ήταν η αφίσα σκοταδιστική, ή απλά φώτιζε ορισμένες μόνο πλευρές -αυτές που εκφράζουν αυτούς που την κυκλοφόρησαν- του φαινομένου; Προφανώς και δεν ήταν σκοταδιστική. Εάν προπαγάνδιζε το ”Να απαγορευτούν με νόμο οι εκτρώσεις’‘, θα μιλούσαμε αλλιώς. Κατά την γνώμη μου, πάλι η απαγόρευση θα ήταν αντιδημοκρατική, αλλά θα μπορούσε κανείς να αντιπαρατεθεί με τους εμπνευστές της και να τους κατακρίνει ως σκοταδιστές. Εάν γενικευτεί αυτή η πρακτική προς όλες τις κατευθύνσεις οι μισές και πάνω αφίσες θα έπρεπε να απαγορευτούν. Αυτή η επιλεκτική ευαισθησία περιγελά εκτός από την δημοκρατία και την ίδια την λογική. Το ”πολίτικαλ κορέκτ” καταντά μία τραγελαφική καρικατούρα και στην πραγματικότητα, ευθύνεται -σε όχι αμελητέο βαθμό- για την όποια συντηρητικοποίηση της κοινωνίας.
4. Μία δεκαπεντάχρονη δε μπορεί και δεν πρέπει να κρατήσει ένα μωρό. Μία τοξικοεξαρτόμενη
που έμεινε έγκυος μετά από έναν ομαδικό βιασμό, μάλλον το ίδιο. Μία κοπέλα με αυτισμό που την ”έριξε” ο παπάς του χωριού ή ο γόης της περιφέρειας, το ίδιο. Αυτά είναι συμβάντα που έχουν δημοσιοποιηθεί τα τελευταία χρόνια. Τόσο δραματικά. Όλοι όσοι υποστηρίζουν το ΕΚΤΡΩΣΗ=ΕΓΚΛΗΜΑ καλά θα κάνουν να χαμηλώσουν τους τόνους. Όπως κι από την άλλη πλευρά (ή μήπως είναι από την ίδια και αλληλοσυμπληρούμενη;) η άνεση με την οποία μιλούν ορισμένοι για εκτρώσεις, λες και μιλάνε για εξαγωγή φρονιμήτη…
Όπως και να έχει, όλα αυτά μας απομακρύνουν από τον πυρήνα του ανθρώπου και την ίδια
την ανθρωπιά.
