Τελικά έκτακτα μέτρα και για την Ελλάδα. Όπως και στην Ιταλία, Γαλλία, Ισπανία, κ.τ.λ., δεν θα μπορούσε και εδώ να μην εφαρμοστούν αυστηρά μέτρα εναντίον της κυκλοφορίας, της ελευθερίας και, ας μην το ξεχνάμε, εναντίον των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Θα μου πεις: “Τι θα έπρεπε να κάνει μια κυβέρνηση μπροστά σε μια τέτοια συγκυρία;” Πώς να προστατεύσει τους πολίτες και να ξαναφέρει την κατάσταση στην κανονικότητα; Θα μου πεις: “Τέτοιου είδους καταστάσεις δεν είναι καθημερινές, είναι καταστάσεις έκτακτης ανάγκης. Εδώ πρέπει να παραχωρούμε στις αρχές το δικαίωμα για ειδικές παρεμβάσεις, έστω και να περιορίζουν την ατομική ελευθερία, έστω και να είναι αντισυνταγματικές.
Έχεις δίκιο, βρισκόμαστε σε αυτή την κατάσταση επειδή έχουνε διαλύσει την δημόσια υγεία. Δεν υπάρχουν κρεβάτια, δεν υπάρχουν γιατροί, δεν υπάρχουν εντατικές μονάδες … αλλά είναι αυτή η στιγμή να το συζητήσουμε;
Σίγουρα πολλά από τα μέτρα που μας επιβάλλουν είναι ανούσια ή λανθασμένα … αλλά τι θες να γίνει… μέσα στη φούρια; Και οι αιτίες που φέρνουν τέτοιου είδους αρρώστιες είναι οπωσδήποτε αποτέλεσμα ενός λανθασμένου τρόπου λειτουργίας του μπίζνες που, για να επιτρέπει το maximum κέρδος σε μερικούς, παίζει με την υγεία όλων μας… αλλά και αυτό καλό είναι να το διαπραγματευτούμε κάποια άλλη στιγμή.
Δεκτά όλα αυτά και όμως αναρωτιέμαι:
αν ένας καταστροφικός χειρισμός των πραγμάτων, είτε στοχευμένος, είτε απλά επιπόλαιος μας αναγκάζει να αντιμετωπίζουμε πάντα και περισσότερες καταστάσεις σαν “καταστάσεις έκτακτης ανάγκης“, δίνοντας δικαιώματα σε ύπουλες και νοθευμένες κυβερνήσεις να καταπατούν τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις αρχές της δημοκρατίας, πού πρέπει να μετακινήσουμε τα όρια της ανοχής μας και μέχρι ποιο σημείο πρέπει να θεωρούμε κοινωνική υποχρέωση να πληγώσουμε την ατομική αξιοπρέπειά μας και να παραχωρήσουμε σε άλλους τον πλήρη έλεγχο της δικιά μας ζωής;
Αν είναι “έκτακτη ανάγκη” η εγκληματικότητα μπορεί η κυβέρνηση να μας παρακολουθεί με κάμερες και drones και να μας απαγορεύει να βγούμε μετά από τις οχτώ το βράδυ. Αν είναι “έκτακτη ανάγκη” το μεταναστευτικό μπορεί ο στρατός να χτίσει φράχτες στα σύνορα και να πυροβολεί τους πρόσφυγες που προσπαθούν να περάσουν.
Αν είναι “έκτακτη ανάγκη” η τρομοκρατία μπορεί η αστυνομία να παρακολουθεί τα τηλέφωνα μας και να μας κάνει tracking στα social. Αν είναι “έκτακτη ανάγκη” η οικονομική κρίση μπορούν οι αρχές να ακυρώσουν το δικαίωμα της απεργίας και να απαγορεύουν τις διαδηλώσεις κ.τ.λ.
Υπερβάλλω; Μπορεί! Αλλά μην ξινίζετε αν στην επόμενη έξαρση AIDS η απάντηση της κυβέρνησης θα είναι “απαγορεύεται το πήδημα“. Μην ξαφνιάζεστε αν στην επόμενη επιδημία από SARS θα σας αναγκάζουν να φοράτε βραχιόλι όπως οι φυλακισμένοι και να παρουσιάζεστε στο τμήμα (νοσοκομειακό;) κάθε μέρα σε συγκεκριμένη ώρα.
Μην διαμαρτυρηθείτε αν στην επόμενη υποψία μιας καινούριας αρρώστιας θα σας “τσιπάρουνε” με κάποιο “βιομετρητή” που θα ενημερώνει συνεχόμενα έναν επεξεργαστή από “big data” δηλώνοντας την κατάσταση της υγείας μας …
Και η ατομική ελευθερία;
Μια ζωή νόμιζα ότι ήταν η βάση όλων των αρχών και όλων των δικαιωμάτων. Δεν πειράζει ας την θυσιάσουμε και να παραχωρήσουμε τον έλεγχο των πράξεων μας σε ένα ανώτερο θεσμό. Στην περίπτωση όμως που θα βγείτε και εσείς στα μπαλκόνια να τραγουδήσετε ας αποφύγετε το ξεπερασμένο σλόγκαν “ελευθερία ή θάνατος“.
Ας βρείτε κάτι άλλο με το ίδιο νούμερο συλλαβών… ίσα ίσα για να μην αλλάξουμε την σημαία.
Umberto Davoli
