Δεν πρόκειται ούτε για τη μουσική αξία του τραγουδιού, ούτε για συναισθηματισμό του επιπέδου και “διηγώντας τα να κλαις”.
Το Ζαβαρακατρανέμια οι πιο παλιοί θα το θυμούνται, οι νέοι άνθρωποι μπορεί και να μην το ξέρουν. Ακούγεται ξεπερασμένο;… παλιομοδίτικο;… απλοϊκό;… ή ότι άλλο θέλετε πείτε, μπορεί. Αλλά… Θυμάμαι όταν ρώταγα τον πατέρα μου τι σημαίνει, αυτός γέλαγε και δε μου απαντούσε. Απλώς όταν τύχαινε και το άκουγα χαιρόμουν, δεν ξέρω αν αυτό γινόταν εξ αντανακλάσεως από τους γύρω μου ή ήταν κάτι δικό μου. Κάποιοι ακατάληπτοι στίχοι που κανείς δεν μπορούσε να ερμηνεύσει είχαν δυναμική.
Αυτό το τραγούδι ήταν σαν ιαχή! Μίλαγε στη συλλογική συνείδηση και στα θέλω και τις ανάγκες του τότε κόσμου. Τι γεννούσε αυτό το κράμα μιας επικής μουσικής και ακαταλαβίστικων στίχων; Ανάταση, ελπίδα και αποφασιστικότητα. Ήταν σαν ένα μυστικό που το ήξεραν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι. Κανένας δεν το μαρτυρούσε. Ούτε ο πατέρας στο παιδί. Όχι από φόβο, αλλά επειδή ορισμένα πράγματα ή τα νιώθεις ή όχι. Έτσι απλά. Σε άλλους γεννούσε την αίσθηση της απειλής, ήθελαν να προστατέψουν την ακινησία τους. Σε άλλους την προσμονή της αλλαγής.
Σήμερα ασφυκτιούμε από συνθήματα, τραγούδια και προσταγές. Διατυπωμένα πολύ πιο συγκεκριμένα από το Ζαβαρακατρανέμια, πιο ορθά, πιο λογικά. Και όμως καθόλου παρακινητικά, δεν ενώνουν, δε φέρνουν ελπίδα. Απεναντίας εκνευρίζουν και απομακρύνουν. Ο Μαρκόπουλος που έγραψε τους στίχους και τη μουσική του εν λόγω τραγουδιού, πρώτα το οσμίστηκε σαν μία κοινωνική εντολή, μετά το άκουσε και έβαλε τους “ήχους” σε λέξη. Και αυτή ήταν η δύναμη του τραγουδιού. Σήμερα υπάρχει μία κοινωνική εντολή άραγε;
Ζαβαρακατρανέμια τότε, σήμερα τι;
Αφιέρωση πρώτη. Στον Βαγγέλη Ραπτόπουλο (συγγραφέα) που αναφέρθηκε στη συνέντευξη του Κ. Αρβανίτη στο προηγούμενο τεύχος μας. Όχι τόσο γιατί μας ανέφερε σαν «εξαιρετικά ενδιαφέρον» έντυπο, αλλά πολύ περισσότερο για το ότι μας χαρακτήρισε «γέννημα θρέμμα της κρίσης».
Αφιέρωση δεύτερη. Σε όλους μας που παίξαμε Τζόκερ όταν κλήρωνε 7 εκ. ευρώ και δεν πιάσαμε τίποτα, απλά όλοι οι αριθμοί (και το τζόκερ!) απείχαν 2 νούμερα από αυτά που είχαμε επιλέξει… Αν είχαμε κερδίσει θα το καταλαβαίνατε γρήγορα…
Αφιέρωση τρίτη. Στους μαγαζάτορες που αρνήθηκαν να βάλουν αφίσα με το μήνυμα “μην πας μακρυά, προτίμησε τη γειτονιά σου, έχει καλές τιμές, καλά προϊόντα, έχει και καλημέρα!” Τι ακριβώς τους χάλασε δεν μπορούμε να καταλάβουμε…